Vanmorgen stond het op de voorpagina van de Volkskrant: ‘Brussel wil miljarden voor Europese wapens’. Dat verlangen komt niet uit de lucht vallen. Half september schreef ik een verhaal over hoe de lobby van de defensie-industrie hier al jaren voor ijvert.
De Europese Commissie is voornemens vanaf 2020 jaarlijks een half miljard vrij te maken voor militair onderzoek. Dat is het bedrag waar volgens de stakeholders als het Europees Defensieagentschap behoefte aan is, lichtte eurocommmissaris Jyrki Katainen vanmiddag bij de presentatie van het plan toe.
Nogal wiedes, dacht ik, dat de belanghebbenden willen dat er veel geld vloeit de sector waar zij voor staan.
Het plan herkauwt braaf alle argumenten die de wapenlobby in de afgelopen jaren heeft uitgeserveerd. Een sterke defensie-industrie zorgt voor een economische boost en technologische innovatie in andere sectoren. Investeringen in defensie-onderzoek zijn extreem riskant. Bovendien zijn de klanten overheden. Daarom moeten ze er zelf geld in steken, als ze willen dat er de gewenste wapensystemen uitrollen.
Bij een geldbuidel voor defensie-onderzoek uit EU-zak blijft het niet. De Europese Commissie spoort de lidstaten aan jaarlijks 5 miljard uit te trekken voor de gezamenlijke ontwikkeling van gewenste militaire capaciteiten, zoals bijvoorbeeld een droneprogramma.
Ook wil de Europese Commissie de financieringsmogelijkheden voor het midden- en kleinbedrijf vergroten. Die arme kleine wapenfabrikanten zijn in haar ogen ‘het meest kwetsbare deel’ van de keten als het gaat om toegang tot vers kapitaal. De Europese Investeringsbank mag nu geen leningen verstrekken aan projecten op defensiegebied. Daar wil de Commissie verandering in brengen.
De slotwoorden van het plan luiden dat dit een game changer kan zijn ‘voor meer Europese samenwerking op defensiegebied en een grotere solidariteit tussen de lidstaten.’
Europese solidariteit, daar stel ik mij toch iets anders bij voor.
/dc-useruploads-images/0dc64823fe094f568bbcdca6c9b55e18.png)