Goede voornemens zijn er om genegeerd te worden, of op zijn minst flink naar beneden te worden bijgesteld in de eerste week van het nieuwe jaar.

Voorlopig niet meer drinken wordt al gauw doordeweeks niet meer drinken. Of nou ja, in elk geval niet vóór vijf uur. Elke dag een halfuur sporten wordt om de dag een kwartiertje. Aardig zijn tegen onbekenden houd je vier frustrerende dagen vol, totdat je op je fiets weer wordt afgesneden door een scooter, en je hem ouderwets de volle laag geeft. Wat een opluchting.

Voor de feestdagen vroegen wij ons af wat ónze goede voornemens waren met de Boekenclub. Het antwoord lag voor de hand: meer boeken lezen. In mijn laatste nieuwsbrief van 2016 schreef ik: ‘Misschien heb je wel het voornemen om dit jaar meer boeken te lezen. Dan heb ik goed nieuws.’

Eerst even over dat voornemen. Dat gaan we meteen maar even bijstellen. Het gaat ons bij nader inzien niet om méér boeken lezen, maar om een andere manier van lezen. Aandachtiger, zonder haast en zonder haastige oordelen.

In plaats van de boeken in hoog tempo af te werken, zodat we meteen door kunnen naar het volgende punt op onze eindeloze to-dolijst, nemen we de tijd om ze even weg te leggen, op ons in te laten werken, en weer op te pakken. En daarna onze leeservaring met elkaar te delen.

De eerste drie boeken van 2017

Daar moet je wel de tijd voor kúnnen nemen. Een aantal van jullie vroeg of we de titels voor de komende Boekenclubs wat eerder konden onthullen, zodat jullie op tijd kunnen beginnen met lezen, of in elk geval met de boeken kopen, lenen, of terugvinden in je eigen boekenkast. Zo’n vroege aankondiging – en meer leestijd – leek ons ook een goed idee.

De komende maanden lezen wij met de Boekenclub de volgende drie titels:

  • Januari: Roos van Rijswijk – Onheilig (Nederlandse debuutroman, in oktober 2016 bekroond met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut van de afgelopen twee jaar);
  • Februari: Isaak Babel – De rode ruiterij (klassieke Russische verhalenbundel, verschenen in 1924 en opnieuw in het Nederlands vertaald in 2013);
  • Maart: Jeroen Olyslaegers – WIL (ambitieuze, juichend ontvangen roman over Antwerpen in de Tweede Wereldoorlog, verschenen in 2016).

Ons huidige Boek van de Maand is dus Onheilig, van Roos van Rijswijk – een compacte roman over een stervende moeder en haar gevluchte zoon, die zijn nieuwe, slaperige leven met tegenzin moet verlaten om naar zijn moeder terug te keren, misschien wel voor de laatste keer.

De Nederlandse schrijfster (1985) werd eind december door de Volkskrant uitgeroepen tot hét literaire talent van 2017. Dat maakt nieuwsgierig – bijna net zo nieuwsgierig als de krachtige, eigenzinnige openingszin: ‘Leeg, mijn huis voelt leeg, of misschien ben ik het zelf, want hier is niks veranderd.’

Volgende week geef ik wat meer achtergrondinformatie over de schrijfster en haar debuutroman. Later deze maand zal ik de roman uitgebreid bespreken. Zijn er daarnaast nog andere schrijvers, critici of lezers die jullie graag aan het woord zouden zien?

Meer lezen?

Dit is de boekenclub van De Correspondent in dertien veelgestelde vragen De veellezer klaagt dat hij hoogstens één roman per week leest. De weiniglezer klaagt dat hij alleen nog maar op vakantie leest. Voor beide groepen ben ik de leesclub van De Correspondent begonnen. Ruim 2.700 lezers werden al lid. Lees je mee? Lees het verhaal van Dries hier terug Ja, de hele wereld hangt met elkaar samen. Maar ben je je wel bewust van je plaats in die wereld? Als je er lang genoeg over mijmert, kun je overal wel een mooi verhaaltje van maken. Dat lijkt te gebeuren met de essays over afhankelijkheid op De Correspondent. Afhankelijkheid wordt geprezen, terwijl het verschrikkelijk is om het te zijn. Dan ben je namelijk machteloos. Lees dit verhaal van Roos van Rijswijk hier terug