De voorzitter van het Europees Parlement gooide de naam van een klokkenluider op straat

De nieuwe voorzitter van het Europees Parlement, Antonio Tajani, is allerminst de goede man op de goede plek, concludeerde ik vorige week. Vazal van Berlusconi; staat voor achterkamertjespolitiek; was te passief in Dieselgate. Maar er blijkt nog iets aan de hand: hij gooide de naam van een klokkenluider zomaar op straat.

Of liever gezegd, op Twitter. Daar herinnerde Rebecca Harms van de Duitse Groenen vanochtend aan bij een persbijeenkomst over Dieselgate. Dat hij dat flikte, was in haar ogen wel het ultieme bewijs dat hij niet geschikt is voor zijn taak.

Ze verwees naar een tweet die Tajani op 26 november 2015 had gestuurd in reactie op een artikel in Wirtschaftswoche. In het die dag gepubliceerde stuk had het zakentijdschrift een anonieme manager van een toeleveringsbedrijf opgevoerd. Die had Tajani al in 2012 gewaarschuwd voor sjoemelsoftware waarmee de autoindustrie testresultaten probeerde te beïnvloeden.

Tajani probeerde de indruk dat hij alles al jaren al wist meteen de kop in te drukken door de ‘briefing’ die hij van de betreffende manager had ontvangen online te gooien. Hij wilde daarmee aantonen dat die het enkel had over gerommel met systemen om de bandenspanning te meten, niet over de sjoemelsoftware die later het schandaal veroorzaakte.

Inhoudelijk is dat dubieus. In de tekst die het bedrijf hem stuurde, gaat het wel degelijk over de vele manieren om de testresultaten te beïnvloeden met speciale software, zodat de resultaten gedurende tests sterk afwijken van prestaties in de werkelijkheid. Het bedrijf riep de commissaris op ‘sterke en onmiddellijke signalen aan de industrie te geven dat cycle beating practices niet getolereerd zullen worden,’ wat hij bepaald niet heeft gedaan.

Maar afgezien van de vraag wat Tajani nu wel of niet kon weten en wat hij eraan heeft gedaan, is er nog een andere kwestie: door de vertrouwelijke briefing met ook de naam van de klokkenluider erop te openbaren, bracht hij de betreffende manager en diens bedrijf in gevaar. Dat is immers voor zijn opdrachten afhankelijk van de autoindustrie die het aanklaagde.

Iemand die het oppoetsen van het eigen imago belangrijker vindt dan de bescherming van een klokkenluider lijkt nu niet meteen de gedroomde voorzitter die boven de partijen moet staan en met vaste hand de ethische knopen die hij zonder twijfel zal tegenkomen moet doorhakken.