Gisteravond was ik bij het Goed Geld Gala in het Koninklijk Theater Carré. Een onkarakteristieke avond voor de goededoelensector.
De feesten en partijen van de goededoelensector zijn meestal ingetogen, bescheiden. Niet gek ook, want hun geld, dat moet natuurlijk naar het goede doel gaan - niet naar champagne en kroonluchters.
Eén keer per jaar komt de sector echter bijeen voor een extravagante avond. De Postcode Loterij - een van de grootste goededoelendonateurs ter wereld - geeft dan honderden miljoenen weg, aan zo’n honderd organisaties.
‘We laden de batterij hier weer op,’ zegt loterij-oprichter Boudewijn Poelmann in zijn welkomstspeech. ‘En de portemonnee natuurlijk.’
Waar goede doelenavonden meestal licht knullig georganiseerd zijn, is alles in Carré strak, gelikt. Het heeft iets Amerikaans. Edsilia Rombley die in een lange glitterjurk Window of Hope zingt. Wesley Sneijder en Yolanthe Cabau die opgewacht worden door de camera’s van RTL Boulevard. Een verrassingsspeech van Bill Clinton, die een staande ovatie krijgt op Beautiful Day van U2.
Er wordt gejuicht bij elke donatie die bekend wordt gemaakt. Directeuren van hulporganisaties vallen in elkaars armen. Twitter spoelt over van de selfies met grote cheques.
‘Het jaarlijkse hoerenbal,’ noemt de directeur van één hulporganisatie het. Geld halen, mooi doen voor de camera, en wegwezen. Anderen zijn minder cynisch: vol lof spreken ze over de loterij die geld durft te steken in ingewikkelde projecten, waar andere geldschieters zich terugtrekken.
Ik zie er een vreemde samenkomst van twee werelden: de marketingmachine van de loterij en de ingetogenheid van de goede doelen. Die clash levert best een leuke avond op.
/dc-useruploads-images/cca336952515458f9c071b64e39907eb.png)