Het beste uit andere media

Hoe de volksbeweging van Barack Obama ineenstortte Wie dacht dat de eerste nationale volksbeweging voor een nieuwe president onder Bernie Sanders ontstond, heeft het mis. Het was Barack Obama die in 2008 grootse plannen had om een ‘grassroots army’ op te zetten, om ook ná zijn verkiezing burgers te betrekken op lokaal, statelijk en nationaal niveau. Deze ‘Movement 2.0’ moest een Democratisch tegenwicht bieden aan de Republikeinse Tea Party’s die overal opkwamen. Maar zover kwam het nooit, laat deze fraaie reconstructie van The New Republic zien. Door een grove inschattingsfout van John Podesta, later Hillary Clintons campagnemanager, kwam het momentum van honderdduizenden enthousiaste vrijwilligers abrupt tot stilstand. Het vastgeroeste Democratische partijcomité nam het roer over, en weg was Obama’s ‘army.’ (Riffy Bol, stagiair thema’s) The New Republic: ‘Obama’s Lost Army’ (Leestijd: 25 minuten) Zo leidt succes ons om de tuin Econoom Robert Frank schreef een boek over de rol van geluk bij succes. Het is een thema dat me blijvend fascineert. Zijn de succesvolste bedrijven/mensen/teams/atleten ook daadwerkelijk de beste? Of worden zij en de nummers twee, drie, vier enzovoort alleen gescheiden door wat geluk? Ik blijf zelf ook verblind raken door succes – het is zo aantrekkelijk om allerlei kwaliteiten te zien in koplopers. Dit speelt bijvoorbeeld ook in politieke peilingen: partij x staat hoog/laag, dus doen ze iets goed/slecht. Michael Mauboissin schreef al een mooi boek over deze materie (‘Paradox of Skill’), collega Jesse Frederik schreef er een stuk over. Franks boek heb ik nog niet gelezen, maar het interview op Nautilus (video en transcript) is zeer de moeite. (Michiel de Hoog, correspondent Sport) Nautilus: ‘Why you should admit you didn’t create your success on your own’ (Leestijd: 15 minuten) De burgemeester heeft 61 andere banen Heel België is in rep en roer door affaires rond bijklussende bestuurders. De voorzitter van de Kamer die naast zijn loon van ruim drie ton 12.000 euro per jaar ving als lid van de adviesraad van een internetprovider. Gentse wethouders die jaarlijks elk 19.000 euro toucheerden voor wat vergaderingen bij een schimmig beleggingsverhikel. Maar als je denkt ‘Belgische toestanden,’ lees dan dit verhaal over blijklussende lokale bestuurders. Gemiddeld hebben Nederlandse burgemeesters 3,6 bijbanen, er is er zelfs eentje die er 61 heeft. Via slimme constructies weten ze soms de regel te omzeilen dat je niet meer dan 14 procent mag bijverdienen. En het gevaar van belangenverstrengeling ligt regelmatig op de loer. Goed onderzoek van De Groene Amsterdammer. Vreemd dat hier niet net als in België veel publieke verontwaardiging over is. (Tomas Vanheste, correspondent Europa tussen macht en verbeelding) De Groene Amsterdammer: ‘Het college klust bij’ (Leestijd: 20 minuten) Wezenlijke vragen rondom Hollywood, racisme en typecasting Het duurt minder dan drie minuten, maar toch weet de veelgeprezen acteur Michael K. Williams in dit filmpje allerlei wezenlijke vragen rondom Hollywood, racisme en typecasting op te werpen. De vorm alleen al is interessant: Williams voert een dialoog met zichzelf. Door in een ruimte vier van zijn personages te plaatsen, allemaal met een ander karakter, worden op natuurlijke wijze allerlei belangrijke vragen gesteld: heeft hij, de zwarte acteur die vaak wordt gecast in misdadige rollen, zichzelf met zijn rollen in een bepaalde hoek geduwd? Of zijn die rollen hem van buitenaf opgelegd, kon hij er niet aan ontkomen - en is hij, ook als succesvol auteur, nog steeds volkomen overgeleverd aan raciale scheefgroei in Amerika? Nog zo’n interessante vraag: zou Omar, de vermaarde hitman uit The Wire, ook gespeeld kunnen zijn door een witte acteur? Antwoorden geeft Williams niet in deze paar minuten, en juist daardoor zijn dit vragen waar je nog lang over na kunt denken. (Thomas Heerma van Voss, gastcorrespondent Hiphop) The Atlantic: ‘Question Your Answers’ (Kijktijd: 2.50 minuten) China’s bouwwoede aan de hand van de handel in buitenlanders Dream Empire is al even geleden uitgezonden door de VPRO en staat ook al even op NPO Gemist. Toch wil ik de film nog aanbevelen, want ik vermoed dat hij weinig bekeken is. Filmmaker David Borenstein volgt daarin zijn Chinese werkgever Yana, die een vrij bizar bedrijf opricht: ze handelt in buitenlanders. Bij openingen van nieuwe woon- of kantoorcomplexen moeten Borenstein (die ook klarinet speelt) en andere niet-Chinezen opdraven om het feest een ‘internationaal karakter’ te geven. Dat zou de prijzen van de te verkopen woningen en winkels opdrijven. Maar Yana’s bedrijf wordt geen succes, want er zijn steeds minder feesten om op te spelen. De gigantische Chinese bouwbubbel knapt. Erg fascinerend om zo’n groot thema aan de hand van dit bedrijf te volgen. En vrij heftig om te zien dat er voor zwarte mensen minder wordt betaald dan voor witte. (Andreas Jonkers, eindredacteur) VPRO: Dream Empire (Kijktijd: 72 minuten)

Het beste van De Correspondent

Strategisch stemmen is niet slim Strategisch stemmen, ieder verkiezingsseizoen doet het idee de ronde. Als een soort invloedverdubbelaar. Dit keer zouden aanhangers van partijen als CDA, D66, GroenLinks en zelfs de PvdA overwegen VVD te stemmen om Geert Wilders de pas af te snijden. In dit Politiek Dagboek: strategisch stemmen is niet goed voor de democratie én werkt averechts. Lees het verhaal van Marc hier terug Hierdoor werd ik in één klap vegetariër (en jij misschien ook) Een paar maanden geleden stopte ik in één klap met het eten van vlees. Waarom was ik zo lang blind voor iets wat veel twaalfjarige meisjes intuïtief begrijpen? Het antwoord is simpel: ik wilde het niet weten. Mocht dat ook voor jou gelden, dan hoop ik dat dit artikel de laatste druppel is. Lees het verhaal van Rutger hier terug Als het over doodgaan gaat, zijn we nog niet half zo liberaal als we denken We zijn niet bang meer voor de dood, maar des te banger voor de ouderdom. Praten we elkaar het graf in of doen we onnodig betuttelend? In de Week van de Euthanasie vraag ik me af wanneer een leven voltooid is. Lees het verhaal van Henk hier terug Deze farma-activist buigt regels zonder ze te breken. En redt er levens mee Wilbert Bannenberg hielp aidsremmers Zuid-Afrika in te loodsen en stelde een bedrijf aan de kaak dat steroïden verkocht aan ondervoede kinderen. Een interview met een man die al jaren tegen misstanden in de farmaceutische industrie strijdt. Met lef, een haviksoog voor mazen in de wet en een vleugje burgerlijke ongehoorzaamheid. Lees het verhaal van Lucien hier terug Heeft dit mysterieuze Britse databedrijf Donald Trump écht president gemaakt? Er doet al weken een spannend verhaal de ronde: Donald Trump zou zijn zege te danken hebben aan de kunsten van een Brits databedrijf. Met zeer inventieve en schokkende politieke marketing zou Cambridge Analytica de keuze van miljoenen Amerikanen beïnvloed hebben. Wat klopt er van dit verhaal? Lees het verhaal van Maurits hier terug