Mijn antwoord op een veelgestelde vraag: verdient het klimaatfalen van de overheid niet net zoveel kritiek als Shell?
Vorige week publiceerde ik een kritische reconstructie over Shell. Verschillende leden vonden het onterecht om een multinational zoals Shell aan te spreken op zijn verantwoordelijkheid. De échte verantwoordelijkheid lag volgens hen bij de overheid, die onvoldoende actie ondernam, en bij de consument, die nog altijd fossiele energie verbruikt. Verdienen zij niet net zoveel kritiek?
Omdat deze vraag meermaals is gesteld, wil ik hier graag in één keer reageren. Het eenvoudige antwoord is dat Shell inderdaad niet als enige laakbaar is.
Ik heb al veelvuldig aandacht besteed aan het klimaatfalen van de overheid. In 2013 publiceerde ik bijvoorbeeld al samen met mijn collega’s van de toenmalige onderzoeksgroep Energie & Klimaat een kritisch dossier over de fossiele energiepolitiek van de Nederlandse overheid.
Een groot deel van de analyses die we destijds maakten, is nog steeds relevant. Zo zie je bijvoorbeeld dat het Rijk zelf een drijvende kracht is achter de grenzeloze zucht méér geld te verdienen aan aardgas.
Dat is ook niet verwonderlijk. De afgelopen decennia hebben we in Nederland een fossiel-industrieel complex opgebouwd, waarbij industrie en overheid innig verstrengeld zijn geraakt. Het is aan vooruitstrevende politici om de fossiele belangen af te bouwen en ons naar het duurzame tijdperk te sturen.
Actieve burgers helpen daarbij volop, bijvoorbeeld door energiecoöperaties op te richten of zonnepanelen aan te schaffen. Consumenten verwijten dat ze nog gebruikmaken van fossiele energie is niet erg behulpzaam: lang niet iedereen kan zich een alternatief veroorloven of is zich ten volle bewust van het belang van klimaatactie.
Dat maakt de verantwoordelijkheid van spelers zoals Shell, die wél de nodige kennis van zaken hebben, alleen maar groter.
