‘Voor mij waren de aanslagen in Parijs het moment dat ik serieus naar de rechtse politiek ging kijken. Ik had altijd verwacht dat onze politici wakkergeschud zouden worden, als er wat ergs zou gebeuren. Wat dat betreft was het bloedbad in de Bataclan een tragisch voorbeeld: dit was geen kale executie: er zat een liefde voor wreedheid achter.’

‘Al deze ellende had de perfecte gelegenheid moeten zijn om op zoek te gaan naar echte oplossingen. Maar al snel begonnen de linkse politici de aanslag te normaliseren. Een aanslag, zo nu en dan, dat was onze nieuwe realiteit. Wen er maar aan, zei men. Dat ging er niet in bij mij.’

‘Ik heb sociologie gestudeerd in Tilburg. Dat was een politiek correcte omgeving, maar in die tijd was ik me daar niet zo bewust van. Op een gegeven moment kreeg ik een college over verborgen racisme. Dat kon je dan meten door mensen in een bioscoopzaal te zetten met een zwarte man, een Aziaat, een witte, enzovoort. Als iemand verder weg van bepaalde mensen ging zitten, kon je daar zijn onzichtbare vooroordelen uit aflezen. Dat werd dan gepresenteerd als een schrijnend probleem waarop de sociologie een antwoord moest geven. Ik voelde toen al: dit is onzin, dit heeft niets meer met de wetenschap te maken.’

Op rechts wordt erover gediscussieerd

‘Ik heb geen politieke richting aangeprezen gekregen vanuit mijn ouders, maar we discussieerden thuis wel veel over Haagse thema’s. Toen ik zestien jaar was, omschreef ik mijzelf als een échte socialist. Ik was vooral fan van Noam Chomsky, een fervent criticaster van Amerika. Toen ik ging studeren, ben ik opgeschoven naar de PvdA en ook lid geworden.’

‘Op rechts gaat het zo: als iemand het niet met me eens is, dan volgt er een discussie, geen ballingschap’

‘Mijn support voor daarna was een reden voor mensen om mij heen om het contact te verbreken. Een kroegmaatje stuurde een bericht op Facebook of ik misschien een grapje maakte. Toen ik ‘nee’ zei, was het meteen: ‘Heel veel succes met de rest van je leven!’ Zo iemand maakt zichzelf heel groot.’

‘Sommige linkse mensen hebben die neiging: als je de partijlijn niet volgt, ben je onrein. Dat heeft iets weg van een sekte. Datzelfde ervaar ik totaal niet op rechts: als iemand het niet met me eens is, dan volgt er een discussie, geen ballingschap. Zo hoort het in Nederland.’

‘Ik ben biseksueel en ik merk dat links de homo’s laat vallen. Het importeren van andere culturen die negatief staan tegenover homoseksualiteit, verandert automatisch de werkelijkheid op straat. Het wordt er niet leuker op. De hele gayscene wordt steeds verder weggedrukt. Ik hoor ook van vrienden dat het steeds onveiliger wordt. Straks is er alleen nog de zwaarbewaakte gaypride over.’

‘Toen ik eens met mijn ex-vriendje hand in hand door een park in Rotterdam liep, werd ik tegengehouden door twee zwarte mannen, volgens mij Afrikaans. ‘Ben je homo of zo?’ vroeg eentje. ‘Vind je dat normaal?’ Dan krijg je het gevoel dat je niet welkom bent in je eigen land. We zijn snel doorgelopen. Alsof wij grensoverschrijdend gedrag vertoonden, in plaats van zij.’

‘Ik woon prima in de omgeving van Den Bosch, in een leuke buurt. Waar ik woon zijn weinig immigranten die zich niet hebben aangepast. Maar ik kom vaak in de stad. En ik wil graag behouden hoe we met kwetsbare dingen omgaan in onze samenleving. Kindjes van alle kleuren in de klas, gelijkheid van man en vrouw, tolerantie jegens homo’s. Misschien is het juist doordat ik in een wijk woon waar weinig onaangepaste mensen wonen en ik die ongelijkheid wel in de grote stad zie. Dan denk je: de ongelijkheid kan dus ook naar hier komen. Dat moeten we niet willen.’

Reageren? Dat kan onder deze column:

Wat mij opviel aan de achtste stemmer die ik interviewde Het is alsof we het verleerd zijn: zonder ruzie een gesprek voeren over onze politieke verschillen. Daarom sprak ik een achtste PVV-stemmer. Wat vinden jullie van zijn verhaal? Lees hier de column

Meer weten?

Wil je op de hoogte blijven van dit initiatief? Wil je als eerst horen wanneer mijn nieuwe boek er is? Schrijf je dan in voor mijn mail Welkom bij Kunnen We Praten? Zo kan jij meedoen aan het gesprek Het is alsof we het verleerd zijn: zonder ruzie een gesprek voeren over onze politieke verschillen. Met dit initiatief proberen we daar verandering in te brengen. Hier leg ik uit wat de bedoeling is en kun je alle verhalen vinden. Lees alle verhalen hier terug Lees verder Tegelijkertijd met Kunnenwepraten.nl verschijnt het gelijknamige boek, dat uitkomt bij uitgeverij Atlas Contact. Lees er hier meer over