Deze postbode wil zijn dorpje redden met vluchtelingen
The Good Postman is een mooie maar pijnlijke verkenning van de vraag: kan menselijkheid winnen? In deze film discussiëren de inwoners van een klein Bulgaars dorp aan de Turkse grens over vragen waar heel Europa mee worstelt.
Haar gezicht is diepgekreukeld, haar leeftijd hoog, maar haar geest uiterst kwiek. In haar hutachtige huis in een gehucht aan de Turks-Bulgaarse grens vertelt Angela hoe Syrische vluchtelingen bij haar aanklopten.
‘Een man kwam bij de deur, met een bloedende voet. Ik nam brandewijn en een katoenen doek en wreef de wond uit. En ik gaf hem de sok van mijn man om hem schoon te houden. Toen kwamen er vijf, zes kinderen. Ze huilden. Ik vroeg ze waarom. Ze wezen naar hun mond. Ik nam een brood en kaas, en gaf elk een snee.’
Het verlaten dorp redden met vluchtelingen
Het is een prachtige scène van eenvoudige menselijkheid uit de documentaire The Good Postman. Je kon de film, die we in samenwerking met Movies that Matter vertoonden, hier bekijken.
Omdat de film tot en met 6 april te bekijken was, vertonen we nu de trailer.
De oude vrouw vertelt haar verhaal aan de postbode van het dorp die op tournee is voor de plaatselijke verkiezingen. Postbode Ivan hoopt burgemeester te worden en dan het kwijnende dorp te redden met Syrische vluchtelingen. En Angela is het roerend met hem eens: ‘Nu is het verlaten, er moet nieuw leven in geblazen worden.’
Natuurlijk zien niet alle inwoners dat zitten. In een schoollokaal komen de dorpelingen samen om erover te discussiëren. Het is even mooi als onthutsend om te zien hoe in dit straatarme dorp in een uithoek van Europa precies dezelfde discussie wordt gevoerd als aan de stamtafel in een willekeurige West-Europese kroeg.
‘Ze ontvluchten oorlog en geweld.’
‘Nee, ze komen hier omdat het hier beter is, om te profiteren van onze voorzieningen.’
‘Het zijn juist de goed opgeleiden en goed gemanierden die hierheen weten te reizen, de mensen die willen werken.’
‘Ze zijn met te veel, Bulgarije is voor de Bulgaren.’
‘Ze kunnen onze school weer opknappen, en er kinderen in stoppen.’
‘Er komen ook slechten mee, Afghanen van de Taliban.’
De film is zeker geen pamflet met een eenvoudige boodschap, hij laat vele perspectieven zien. Maar je sympathie helt toch over naar Ivan en Angela die elementaire menselijkheid niet eens als een moreel gebod ervaren, maar als iets volstrekst vanzelfsprekends.
Gratis internet voor iedereen. En vleesballen en bier
In de verkiezingsstrijd neemt Ivan het op tegen Vesa, die volstrekt onverschillig is over de vluchtelingen, en tegen Halachev, een oude communist. De scène waarin hij in de richting van de groene heuvels een toespraak houdt, is magistraal. ‘Ik wil gratis internet voor iedereen, net als in Poetins Rusland. Ik wil geen vluchtelingen in mijn dorp. Mijn partij wil u verrassen met vleesballen en bier. Laten we nu feesten.’ En dan zijgt hij neer op het terras waarop enkele eenzame zielen zitten.
In een weldadig traag tempo en in buitengewoon mooie beelden, ondersteund door betoverende muziek, portretteert de Bulgaars-Finse regisseur Tonislav Hristov zonder romantiek maar met sympathie de worsteling van de dorpelingen met de teloorgang van hun dorp, met de vluchtelingencrisis, met de eenzaamheid, met het bestaan.
En zo wordt de levensstrijd in een klein gehucht aan de Turks-Bulgaarse grens een allegorie voor het Europa van nu.
Meer lezen?
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
