Het beste uit andere media

Deze podcast is écht verslavend, dus maak ’m onderdeel van je dagelijkse ritme Verslavend sinds de eerste dag eind januari: The Daily-podcast van The New York Times. Elke werkdag, altijd ongeveer twintig minuten lang, altijd onder leiding Michael Barbaro’s fijne stem en kritische vragen. Het format is simpel: dagelijks word je door de journalisten en correspondenten van The New York Times bijgepraat over een of twee actualiteiten. Vaak gaat het over Donald Trump, maar soms ook over de verkiezingen in Nederland en de opkomst van het populisme in Europa (afgelopen dinsdag), of over dat in de Amerikaanse staat Arkansas ineens acht executies in tien dagen gepland staan omdat het gebruikte medicijn over datum raakt (afgelopen woensdag). Maak deze podcast onderdeel van je dagelijkse ritme, en begin om in te komen met deze twee afleveringen. (Sterre Sprengers, beeldredacteur) The New York Times: ‘The Daily: Eight Executions in 10 Days, and One Drug at the Center’ (Luistertijd: 20 minuten) Wat zou Buma van Beyoncé vinden? Oké, ik geef het maar meteen toe: dit is geen diepgravende journalistieke productie. Maar het is wel gewoon heel grappig. Een journalist vroeg aan 37 Ierse politici: wat vind jij van Beyoncé? ‘Survivor is mijn favoriete nummer van haar,’ antwoordt eentje. ‘Het beschrijft bijna het leven van een politicus.’ Ik hoop dat iemand dit in Nederland ook gaat doen, ik ben nu al benieuwd naar Sybrand Buma’s antwoord. (Sanne Blauw, correspondent Ontcijferen) The Daily Edge: ‘Here’s what happened when I asked every TD in Ireland if they liked Beyoncé’ (Leestijd: 9 minuten) Dit is wat er allemaal gebeurt vlak nadat de Queen overlijdt And now for something completely different. Wat als koningin Elizabeth van Windsor doodgaat? Wat gebeurt er dan? Je wist niet dat je erg veel gaf om deze vraag, totdat je dit stuk uit The Guardian las dat hierover alles en meer uit de doeken doet. Tot in de kleinste details beschrijft Sam Knight het draaiboek, steeds op tijd switchend van droog naar komisch naar formeel naar verrassend. Dit stuk - over het finale requiem van Groot-Brittannië als een wereldmacht - is op een of andere manier ontzettend leesbaar. (Vooruit, het zou kunnen dat je er na lezing van het stuk nog steeds niks om geeft, en dan bied ik je bij deze mijn excuses aan. Maar een fraai stuk is het.) (Michiel de Hoog, correspondent Sport) The Guardian: ‘Operation London Bridge: the secret plan for the days after the Queen’s death’ (Leestijd: 25 minuten) Wat Amerikanen onder Trump kunnen leren van Europa ‘Je onderwerpt je aan tirannie zodra je afstand doet van het verschil tussen wat je wil horen en wat daadwerkelijk het geval is.’ Was getekend: Timothy Snyder, misschien wel de belangrijkste historicus van dit moment. De hoogleraar Europese geschiedenis aan Yale schreef na de verkiezing van Trump in rap tempo het boek On Tyranny. Daarin staan twintig lessen die Amerikanen kunnen leren van Europeanen die gebukt gingen onder het nazisme en communisme, waarvan De Correspondent er al twee publiceerde. Vox voert er een interessant gesprek met hem over. Snyder laat zien hoe de nachtmerriescenario’s die nu realiteit worden al werden voorspeld door Aristoteles en de Founding Fathers. Dat we ons niet moeten blindstaren op een toekomst waarin alles beter wordt én dat het verleden niet beter was. En dat we tirannie alleen kunnen tegenhouden met kleine acties, uitgevoerd door grote groepen mensen. (Riffy Bol, socialemediaredacteur) Vox: ‘Post-truth is pre-fascism: a Holocaust historian on the Trump era’ (Leestijd: 13 minuten) Een maand in Molenbeek: jongeren moeten weer iets te verliezen hebben Ik heb veel reportages over Molenbeek gelezen. Dit is de eerste die écht de diepte ingaat. De verslaggever bracht een maand door in de wijk die het stigma heeft een broeinest van jihadisme te zijn. Met jihadonderzoeker Montasser AIDe’emeh (‘Hij wil wat grijs aanbrengen in het zwart-witdiscours van jongeren’) trekt journalist Rudi Rotthier door de wijk en spreekt hij jongeren die heel weinig binding met België hebben. Ze vinden het fijn dat er wifi is, maar liefst verhuizen ze direct naar Canada. Het is een houding die je - in mindere mate - ook in Nederland terugziet. Hoe gehecht zijn (zoveelste generatie) migrantenkinderen aan hun thuisland? En hoe gehecht is hun thuisland aan hen? AIDe’emeh: ‘We moeten ervoor zorgen dat de jongeren weer iets te verliezen hebben.’ (Andreas Jonkers, eindredacteur) Knack: ‘Je krijgt hier meer steun als dakloze dan als jongere’ (Leestijd: 18 minuten)

Het beste van De Correspondent

Nog even een dingetje over... de verkiezingsnacht Afgelopen verkiezingsnacht zat - zoals de hele verkiezingen eigenlijk - weer tjokvol met winnaars en verliezers. Want de verkiezingen zijn tenslotte niets meer dan een spelletje. Daar hebben wij nog wel een dingetje over. Lees het verhaal van Ivo hier terug Luisteren: Deze succesvolle manager werd ooit als kind de grens over gesmokkeld Als vluchteling een nieuw bestaan opbouwen in een vreemd land, hoe doe je dat? Mashad Bani-Aman ontvluchtte als tiener het oorlogsgeweld in Iran en belandde in Nederland. Zonder plannen, zonder geld. Nu zetelt hij hoog op de Amsterdamse Zuidas. Lees het verhaal van Lex hier terug Deze 22-jarige Syriër maakte al indruk op prinses Beatrix. Nu bestrijdt hij het politieke cynisme Pas twee jaar in Nederland sprak de 22-jarige Hoseb Assadour al in vlekkeloos Nederlands met prinses Beatrix. Nu wil hij politiek actief worden, want Nederlanders moeten oppassen dat de boel niet escaleert: ‘Wij hadden niets van dit alles in Syrië. Wees een beetje tevreden.’ Lees het verhaal van Greta hier terug Wie in Nederland zijn rekeningen niet kan betalen, wordt beboet, vernederd en gegijzeld Het is een van de schandvlekken van ons land: honderdduizenden mensen die diep in de schulden zitten, worden behandeld als paria’s. Incassobureaus verdienen er grof geld aan, de overheid jaagt ze op als criminelen en vrijwel geen politieke partij die zich er echt druk om maakt. Lees het verhaal van Jesse hier terug Het populisme in Nederland is niet verslagen, maar herverpakt Europa haalt opgelucht adem, want de opmars van het populisme is in Nederland gestuit. Mark Rutte incasseert de complimenten, maar brengt voor binnenlands gebruik één nuance aan: de opmars van het ‘verkeerde soort populisme’ is staande gebracht. Mijn Politiek Dagboek over de verkiezingsuitslag - en hoe nu verder. Lees het verhaal van Marc hier terug