‘Zwarte levens doen ertoe. Niet: zwarte levens doen er méér toe dan het jouwe. Gewoon, doen ertoe. Wat is nog minder dan ‘doen ertoe?’ Zwarte levens…bestaan? Mogen we dat zeggen? Is dat controversieel?’

Michael Che ontleedt in zijn laatste stand-upshow hoe gek het is als mensen ‘Black Lives Matter’ een omstreden statement vinden of antwoorden met: ‘Nee, áll lives matter.’ Natuurlijk, in een ideale wereld zou iedereen achter laatstgenoemde staan, maar puur de noodzaak van het oprichten van de beweging bewijst dat onze wereld De veelgehoorde reactie die alles samenvat: ‘All lives matter. But all lives won’t matter until black lives matter.’

YouTube
Bekijk hier Michael Che’s fragment over Black Lives Matter


Black Lives Matter, in 2013 begonnen als hashtag na de zoveelste zinloze moord op een zwarte burger (en vrijspraak van de dader), is door tegenstanders al bestempeld als Vooroordelen en een want de beweging is in haar vierjarige bestaan altijd vreedzaam geweest.

Hoe de beweging de wereld Door te protesteren. Door mensen te vertellen over weerbaarheid - welke rechten ze hebben op het moment van een conflict met politie en justitie bijvoorbeeld. Door inzicht te bieden in het doorwerken van historische processen, zodat hedendaags racisme geplaatst en bevochten kan worden. Door clubs op te richten voor mensen die binnen hun stad of dorp anders buiten de boot zouden vallen vanwege hun geaardheid, geloof of kleur.

Toch stuit de beweging op constant verzet. Of zoals Che het zegt: ‘Je hebt mensen die zeggen: Ik vind dat alle mensen dezelfde rechten zouden moeten hebben. En dan heb je andere mensen die zeggen: Nah… dacht het niet.’

Een van de oprichters van Black Lives Matter, Patrisse Cullors (1983), is in Amsterdam om mensen-die-dachten-van-niet een spiegel voor te houden. Ze geeft en legt contact met organisaties die in Nederland werken aan emancipatie en gelijkheid. Cullors: ‘Europese bondgenoten zijn nu belangrijker dan ooit. Zoals we in Amerika Donald Trump hebben, rolt ook een golf van wit nationalisme over dit continent.’

Black Lives Matter moet zich nu weren tegen de witte angst

Patrisse Cullors is goed geïnformeerd over de overzeese ontwikkelingen. Ze praat over actiegroepen die ontstonden na Brexit, over de gentrificatie van Rotterdam, over de rechtse Franse presidentskandidaat Marine Le Pen.

‘Black rises, then white rises. Zo gaat het al sinds de eerste slaven in opstand kwamen tegen hun onderdrukkers. En het gebeurt weer, nu organisaties als Black Lives Matter groeien en de discussie ook voor witte mensen onontkoombaar wordt.’

De wederopstanding van het witte nationalisme is volgens Cullors een logische maar zieke reflex: ‘Er wordt gedacht: Amerika voor de witte Amerikanen, Nederland voor de witte Nederlanders. En dat is eng: angst voor de onbekende ander beweegt mensen om vreselijke dingen te doen.’

‘Angst voor de onbekende ander beweegt mensen om vreselijke dingen te doen’

Voor een voorbeeld hoeven we volgens Cullors maar naar ‘Trump en andere populisten’ te kijken: ‘Ze geven hun aanhangers reden om trots te zijn op hun haat. Ze laten je niet alleen wegkomen met haat tegenover reeds gemarginaliseerde groepen - bijvoorbeeld: ‘alle Mexicanen zijn verkrachters’ - maar stellen daar ook een zelfbeeld tegenover dat bevestigend werkt: ‘maar wij witte Amerikanen niet, en daarom verdienen wij beter.’

Een reactie op de opkomst van het intersectionele activisme dus, dat Black Lives Matter bedrijft. Intersectioneel, want de beweging vecht lang niet alleen tegen zwart-witte ongelijkheid. ‘Als je je laat leiden door wat je op televisie ziet, zou je denken dat de jonge, zwarte man het meest bedreigd is. Terwijl er binnen de gemeenschap nog zoveel meer groepen onder druk staan.’

Zwarte transgenders en zijn in de VS bijvoorbeeld nog ‘Door in te zetten op veiligheid voor alle mensen, kunnen we de gemeenschap als geheel redden. Als we een veilige wereld kunnen vormen voor de meest gemarginaliseerden, zullen alle andere mensen ook vrij zijn.’

Black Lives Matter heeft talloze bronnen en talloze leiders

Black Lives Matter is zo veelzijdig omdat het volgens Cullors het liefdeskind is van de Civil Rights Movement, de Black Power movement van de jaren zestig, de Black Feminist Movement van de jaren tachtig, het Pan-Afrikanisme, de Anti-Apartheid beweging, hiphop, verschillende LGBTQIA-bewegingen en Occupy.

Het slagen en immer groeien ervan zit hem volgens Cullors in de honderden leiders die zij rijk is. ‘We geloven niet meer in één charismatische leider. De zwarte man met de Bijbel in zijn hand gaat ons niet meer redden. Het vormen van een gemeenschap gaat ons redden. Door iemand op een voetstuk te plaatsen ontsla je zijn volgers van elke eigen verantwoordelijkheid. Blind de gedachtegang van een leider volgen is het ontkennen van nuances binnen de beweging.’

Hoeveel leden de beweging telt is niet precies na te gaan, maar Black Lives Matter heeft naast haar internationale takken ongeveer dertig afdelingen in de VS. De afdelingen werken per regio en ondersteunen elk andere projecten. Zoek een willekeurig chapter op en je ziet een verscheidenheid aan activiteiten. In Long Beach California, bijvoorbeeld. Daar draait momenteel het project Mothers supporting Mothers. Een netwerk van moeders die een kind zijn verloren aan geweld of onterechte opsluiting in de gevangenis. Er is de ’Campaign for Community Oversight of the Long Beach Police Department,’ waarbij gestreden wordt voor een burgercommissie die eventuele misstanden bij de lokale politie in de gaten houdt en meldt. Bij het project ‘Black Canvas’ gaan betrokken wijkbewoners van deur tot deur kijken of hun buren hulp nodig hebben, en of ze zich gehoord voelen door de politiek. Met die bevindingen wordt vervolgens de lokale politiek benaderd.

Foto’s: Khalid Amakran

Hoe Patrisse Cullors het gesprek over ongelijkheid voert

Zwart, vrouw, queer: als er zoiets was als minderhedenbingo, zou Cullors naar eigen zeggen naar huis gaan met de koelvriescombinatie. ‘Maar zelfs met die ‘hoofdprijs’ van dingen die ingezet kunnen worden om mijn positie in deze wereld te ondermijnen, ben ik ook bewust van waar mijn macht wél ligt. Ik ben bijvoorbeeld ook moeder, en ouder-zijn is een van de machtigste posities van allemaal.’

En zo komen we weer op die vraag: hoe voer je het gesprek over ongelijkheid? Dat begint volgens Cullors bij het erkennen van je macht en mogelijkheden. Mij vindt ze ‘passing’: ‘Je hebt een zwarte moeder, een witte vader, maar je kunt uiterlijk doorgaan voor wit. Dat brengt privileges met zich mee, maak daar gebruik van. Ga het gesprek aan en zeg: ‘Ik weet dat ik dit privilege heb, maar ik weiger om dit andere deel van mijn geschiedenis en erfgoed te negeren.’

Het is volgens Cullors sowieso onverantwoordelijk om je als vrouw, etnische minderheid of LHBTQIA níet in te zetten in de strijd voor gelijkheid. ‘Juist wanneer je het goed hebt, moet je bij jezelf nagaan: wat kan ik vanuit deze positie betekenen voor soortgelijke mensen die het niet zover mochten schoppen? We hebben een collectieve verantwoordelijkheid om te begrijpen hoe de maatschappij ons behandelt.’

Dus - een tweede punt bij het gesprek over ongelijkheid - moet elke vrouw wat Cullors betreft feminist zijn, elk zwart persoon weerstand bieden aan racistische processen, elk wit persoon andere witte mensen aanspreken op hun privilege en verantwoordelijkheid.

Maar hoe? Cullors geeft zichzelf als voorbeeld. Zij is theatermaker, activist en wat ze zelf noemt ‘social organizer.’ Al sinds haar studietijd zet ze zich in voor een beter leven van zwarte inwoners van de Verenigde Staten. Toen Cullors in de begindagen van de beweging mensen begon op te trommelen, merkte ze dat veel mensen zich pas aansloten wanneer ze persoonlijk geraakt werden door ongelijkheid.

‘De eerste week bel je bij iemand aan en roept hij vanuit het dakraam: ‘Ik zie wat je probeert te doen, maar nee, dankje.’ De tweede week komt hij naar het hek en wijst hij je door de tralies af. De derde week wijs je naar het huis van de buren, waar net iemand is uitgezet omdat hij zijn huur niet kan betalen. Je zegt: ‘De toestand van de gemeenschap is weer verslechterd, kom je nu bij de beweging?’ En hij begint te twijfelen. De volgende week kom je weer, de man is ontslagen op zijn werk en heeft nergens meer recht op. Hij zegt: ‘Doe mij zo’n flyer, misschien kom ik wel naar een bijeenkomst.’ De vijfde keer dat je hem ziet - goed, het is traag werk, geen plezierig werk, maar het vangnet dat we bieden zullen we zelf naar de mensen moeten brengen.’

Dus Cullors’ visie op hoe je het gesprek over ongelijkheid voert tot nu toe: word bewust van je eigen positie in het geheel, kijk waar je macht wél ligt, probeer anderen actief bij de strijd te betrekken. ‘Maar uiteindelijk gaat racisme niet opgelost worden door mensen van kleur, net zoals misogynie niet opgelost gaat worden door vrouwen. Het voornaamste punt is: witte mensen moeten er een prioriteit van maken om met andere witte mensen te praten over racisme. Alleen zij hebben de macht om het systeem af te breken. Zodat we het gezamelijk opnieuw kunnen opbouwen.’

En voor wie nog steeds met ‘All lives matter’ wil antwoorden, heeft comedian Michael Che een boodschap. ‘All lives matter. Dat is alsof je vrouw naar je toekomt en vraagt: ‘Hou je van me?’ en je antwoordt: ‘Schatje, ik hou van iedereen, dat weet je toch?’

Lees ook:

De uitdaging voor Black Lives Matter nu: een politieke beweging worden Dit jaar viert Amerika vijf decennia Black Power. Een pijnlijk jubileum gezien de erbarmelijke maatschappelijke positie van veel zwarte Amerikanen. In dit verhaal daarom een voorzet voor een nieuwe koers voor Black Lives Matter. Lees de analyse hier terug Hoe Run The Jewels zijn eigen cynisme overwon (en leerde opnieuw in anderen te geloven) Voor wie het rapduo Run The Jewels nog niet kent: in Amerika en intussen ook de rest van de wereld ageren deze tekstuele genieën niet alleen tegen de macht - ze worden met hun uitverkochte wereldtour ook voortrekkers van een gigantische emancipatiebeweging. ‘De wereld zou meer zoals ons publiek moeten zijn.’ Lees het interview hier terug Wie hiphop nog niet kan zien voor wat het is, moet eens op deze feestjes kijken In Los Angeles bezocht ik twee van de grootste hiphopevenementen van het jaar. Ik zag een generatie die iets heeft gevonden waar hard behoefte aan is: een vruchtbare en opwindende manier om over gelijkheid te praten. Lees het verhaal hier terug