Gisteren vond de jaarlijkse European Press Prize (EPP) plaats in Amsterdam, een prijsuitreiking voor de beste Europese journalistiek. Namens De Correspondent was Sinan Çankaya genomineerd met zijn stuk ‘Alles zeggen, en dan doen alsof je niks zeggen mag.’ We wonnen helaas niet, maar ik wil bij deze jullie aandacht vestigen op de enorme rijkdom aan verhalen die de organisatie achter de EPP heeft verzameld.
Op de website van de EPP staan de inzendingen van alle genomineerden van dit jaar en de winnaars van de afgelopen jaren, vertaald naar het Engels. Stuk voor stuk fantastische stukken uit alle hoeken van het continent - van Noorwegen tot Servië en van Ierland tot Roemenië.
Neem ‘71 Leben‘van het Duitse tijdschrift Stern (winnaar in de categorie Distinguished Writing). Journalist Felix Hutt reconstrueerde de dood van 71 vluchtelingen die in 2015 gevonden werden in een kleine koelwagen die op een vluchtstrook in Oostenrijk geparkeerd stond.
Of de baanbrekende manier waarop onderzoekscollectief Bellingcat (winnaar in de categorie Innovation) de recente staatsgreep in Turkije analyseerde. De Nederlander Christiaan Triebert wist een gelekte Whatsapp-groep van de coupplegers te ontcijferen door de berichten te vergelijken met foto’s, video’s en nieuws. Zo kon hij precies zien wie betrokken was bij de coup en waar zij zich bevonden tijdens mislukte staatsgreep.
Nu ik alles zo vertaald bij elkaar zie, valt het me vooral op hoe Europees de thema’s zijn. Zonde eigenlijk, dat ze vaak maar in één land en in één taal worden gepubliceerd. Maar er is hoop: de laatste jaren is Europese journalistiek veel meer een begrip geworden. Media vertalen elkaars stukken of werken intensief samen aan kleine of grote grenzeloze producties. De Correspondent zet hier ook op in.
Wat denken jullie dat er moet gebeuren om meer uitwisseling van Europese verhalen mogelijk te maken? En wat is volgens jullie de beste journalistiek van het afgelopen jaar? Ik hoor het graag!
/dc-useruploads-images/94e8fd70e4114815844c8610497e093e.png)