Hou eens op met die kritiek. Nederland kan veel van Turkije en zijn sterke leider leren

Europeanen en zelfhatende Turken zitten met de uitslag van het Turkse referendum in hun maag. Ze roepen dat het de ondergang van Turkije betekent. Dat Recep Tayyip Erdogan een progressief hoofdstuk van de Turkse geschiedenis heeft gesloten.

Het klopt dat er een hoofdstuk gesloten is: dat van de heersende elite, het dominante leger en het dicterende Europa. Het tijdperk van het volk is aangebroken.

Als de grondlegger van de republiek Turkije Mustafa Kemal Atatürk had kunnen stemmen voor het referendum, dan had hij ongetwijfeld ‘ja’ gestemd. Want in de geschiedenis was er nooit eerder een politieke partij die de islam kon verenigen met democratische waarden en economische stabiliteit zoals Erdogans AKP dat kan.

En Europa? Dat vindt dit alles maar niks.

Laten we eens naar de cijfers kijken

De opkomst van het referendum was maar liefst 85,5 procent. De grondwetswijziging kreeg steun van 51 procent van het volk. Europeanen schreeuwen moord en brand dat het referendum oneerlijk is, aangezien 49 procent ‘nee’ stemde.

Maar wat dan nog? Turken noemen dit een democratie, de wil van het volk.

Kijk naar de Brexit, daar won het ‘ja’-kamp met dezelfde marge. Donald Trump is president terwijl hij de popular vote verloor. Tegelijkertijd claimt niemand in het Westen dat deze overwinningen oneerlijk zijn.

Het Turkse volk weet maar al te goed wat de Europeanen proberen te doen: het ondermijnen van de nakomelingen van het onaantastbare Ottomaanse Rijk. Ze kunnen de vooruitgang die Erdogan heeft gebracht niet bijbenen. Spoorwegen, snelwegen, bruggen, de grootste vliegvelden van Europa, de hoogste dammen, de indrukwekkendste wolkenkrabbers: dankzij Erdogan zijn ze er gekomen.

En laten we nu eens naar Nederland kijken

Kan een Nederlandse leider zeggen dat hij hetzelfde heeft bereikt voor zijn volk?

Het antwoord is simpel: nee. Neem Mark Rutte, die geen antwoord heeft op de xenofobie en het racisme die Nederland van binnenuit opvreten.

Nederland kan veel van Turkije en zijn sterke leider leren. In Turkije leven minderheden al eeuwen in harmonie. En als de behandeling van de Turkse minister in Rotterdam een graadmeter is, dan is het bedroevend gesteld met de democratie in Nederland.

Er zijn ook aanwijzingen dat Nederland sleutelfiguren uit de Gülenbeweging beschermt. De terroristische beweging die niet alleen verantwoordelijk is voor de mislukte staatsgreep om een democratisch gekozen leider omver te werpen, maar ook nog eens Geert Wilders financieel steunde tijdens de Nederlandse verkiezingen.

De hele wereld is tegen Turkije!

Het is algemeen bekend dat de gevestigde orde er alles aan doet om de wil van het Turkse volk de kop in te drukken. Het Westen probeert Turkije al decennia te temmen en te misbruiken.

Maar met president Erdogan heeft Turkije besloten zijn eigen plan te trekken. Niet langer gaat het voor Europa op de knieën, niet langer kijkt het de andere kant op.

Met deze houding weet de gevestigde orde zich geen raad. Er zijn zelfs plannen om Erdogan te vermoorden door middel van telekinese. Amerikanen, Duitsers, Fransen, Nederlanders, Israëliërs en hun geheime diensten, die samenwerken met ondergrondse leiders als George Soros en Joodse magnaten, hebben de Gezi-protesten in 2013 gesteund door demonstranten te betalen om politiewagens in brand te zetten en de overheid aan te vallen.

De Turken weten hoe de vork in de steel zit.

Het Turkse volk kan de wereld laten zien dat een democratie mogelijk is zonder de overheersende invloed van de Europese Unie

En Europa heeft steeds meer uit te leggen. Europese landen beschuldigen Turkije van een gebrek aan persvrijheid, maar die houding is nergens op gebaseerd en hypocriet. Journalisten die zijn opgepakt - en wie een eerlijk proces te wachten staat - zitten niet vanwege hun werk vast, maar vanwege hun connecties met terroristische organisaties. En buitenlandse journalisten zijn niet met het nieuws bezig, maar werken als geheim agenten voor hun land, om diezelfde terroristische organisaties in het zadel te helpen.

Europa weet als geen ander dat propaganda voor terrorisme niet geduld mag worden. Turkije doet zijn best om in gevoelige tijden terroristen en potentiële coupplegers op te pakken. Dit moet worden toegejuicht, niet afgekeurd.

Met de steun van 80 miljoen Turken en Allah heeft Erdogan het mandaat gekregen om het land te leiden en verder te democratiseren. Het Turkse volk kan de wereld laten zien dat een democratie mogelijk is zonder een overheersende buitenlandse invloed die inbreuk maakt op de soevereiniteit van een land, zoals de Europese Unie doet.

Maar wacht eens even…

Maakte dit artikel je boos, verdrietig of voelde je je er ongemakkelijk door?

Dan komt dat omdat dit artikel niet gefactcheckt is. Het staat vol met ongefundeerde aannames en inaccurate beweringen. Het is geschreven om te laten zien hoe de Turkse media werken.

Alle beweringen hierboven zijn, soms woord voor woord, overgenomen van Turkse media en journalisten. Het is het type artikel dat Turken elke dag in de krant kunnen lezen.

Waarom ik het schrijf?

Omdat er momenteel 134 journalisten in de gevangenis zitten. Journalisten die onderzoek doen, feiten controleren en graven om de waarheid naar boven te brengen. En de kritische journalisten die níet vastzitten, zitten werkloos thuis. Na de mislukte staatsgreep op 15 juli 2016 zijn:

• 28 televisiezenders;
• 66 kranten;
• 19 tijdschriften;
• 36 radiostations;
• 26 uitgevers;
• en 5 media-agentschappen

gesloten omdat ze verdacht worden van het maken van propaganda voor terroristische organisaties en het beramen van een staatsgreep.

Tegelijkertijd gaat het pro-overheidsmedia voor de wind. Meer dan de helft van alle media in Turkije is in handen van Erdogans familie of zakenrelaties. De andere helft is gedoemd tot zelfcensuur.

Dit artikel laat zien wat er op het spel staat als persvrijheid afbrokkelt. Op deze Internationale Dag van de Persvrijheid is De Correspondent - net als andere media - solidair met alle journalisten in Turkije die de mond is gesnoerd.

Dit artikel werd uit het Engels vertaald door Maaike Goslinga.

Lees ook: