Los je armoede op met Grote Ideeën of met kleine, steeds veranderende ingrepen?
‘Popokatopee. Popokatopeee. Popokatopeeeeee.’
Heftig ar-ti-cu-lerend sta ik met vijf collega’s in een zaaltje. Vandaag worden we onder de loep genomen door spreekcoach Annette Schutte.
Knieën niet op slot zetten. Woorden vóór in je mond vormen. En vooral: spelen met stiltes.
Het zijn veel dingen om op te letten. Subtiele dingen ook. Maar juist die kleine details maken het verschil tussen een prima spreker, en een spreker die je bevlogen maakt. En dat laatste - dat wil ik natuurlijk bereiken met mijn verhalen.
Lijkt het je leuk als ik ook eens kom spreken bij jouw evenement, organisatie of congres? Je kunt me uitnodigen via deze pagina.
Swing Time
Ik was vorige week ziek en dacht: laat ik eens een roman lezen die niets met mijn werk te maken heeft. Dat mislukte. Want het boek dat ik oppakte - Swing Time van Zadie Smith - bleek eigenlijk een heel interessante kijk op ontwikkelingswerk te bevatten.
De hoofdpersoon van Zadie Smiths laatste roman Swing Time is de persoonlijk assistent van een fictieve popster, die zich à la Bono besluit toe te leggen op armoedebestrijding. De zangeres begint een meisjesschool in een afgelegen dorp in het West-Afrikaanse Togo.
De manier waarop Smith dit project beschrijft, laat prachtig de discussie zien die al jaren speelt in de ontwikkelingswereld: los je armoede op met ‘Grote Ideeën’ of met kleine ingrepen die je keer op keer aanpast als de lokale context daar om vraagt.
Ik schreef er deze kleine aanbeveling over. Ook een aanrader: dit interview dat mijn collega’s Lynn Berger en Nina Polak twee jaar geleden met Zadie Smith deden.
Een verhitte discussie onder mijn stuk
Er was deze week een ontzettend interessante - ietwat verhitte - discussie gaande onder een van mijn verhalen. Een week lang was de documentaire Dugma: The Button te zien op De Correspondent. Ik beval de film aan: het is een bijzonder portret van vier mannen die van plan zijn zichzelf op te blazen voor de jihad.
De discussie die losbarstte ging over de vraag: moeten we aandacht geven aan deze mensen, moeten we hen proberen te begrijpen?
Het nee-kamp (‘Kunnen we in godsnaam stoppen met verwerpelijke mensen en ideeën een platform geven?’) vindt dat we de daden van de mannen rechtvaardigen door er een documentaire over te presenteren. En vreest dat aandacht voor terroristisch gedachtegoed alleen maar meer terreur zal opleveren.
Het ja-kamp (waar ik zelf in zit) vindt dat er een verschil is ‘tussen iets willen begrijpen en ergens begrip voor kunnen opbrengen.’ En denkt juist dat inzicht nodig is om tot oplossingen te komen.
Lees en praat vooral zelf mee! Tot slot...
... ontving ik deze week een leuke lezersmail, van iemand die mij wees op het volgende filmpje. Ontworpen door de Keniaanse filmmaakster en kunstenares Ng’endo Mukii, vertelt het in zes minuten het verhaal van de exodus van Afrikaanse jongeren naar Europa. Ik vond het aangrijpend verbeeld.
