Over artikelen die nog even in de kluis liggen

Ik ben al maanden bezig met een onderzoek, waar ik nog niet te veel over kan weggeven. Ik onderzoek een Nederlandse hulporganisatie, waar behoorlijk wat misgaat achter de schermen. Maar voordat ik alles rond heb - elk feitje gedubbelcheckt en alles zwart op wit - dat duurt even. Eind deze maand verwacht ik met het nieuws naar buiten te komen, en ik ben benieuwd welke impact het gaat hebben.

Het Rode Kruis bestaat 150 jaar

Deze week was ik uitgenodigd in de Ridderzaal in Den Haag, waar het Nederlandse Rode Kruis vierde dat het 150 jaar bestond. Dat was om een paar redenen interessant voor mij.De eerste: er werd een bijzonder boek uitgereikt aan koning Willem-Alexander. Hier om te helpen, geschreven door Ad van Liempt, over de geschiedenis van het Rode Kruis.

Ad is een fantastisch journalist en de bedenker van Andere Tijden. De afgelopen twee jaar zat ik in de begeleidingscommissie van zijn boek. Dat wil zeggen: ik las de eerste versies van elk hoofdstuk, gaf daarop commentaar, en hielp Ad zo om er een beter boek van te maken.

Een bijzonder proces om mee te maken: hoe stop je 150 jaar geschiedenis op een aansprekende manier in één boek? Door in elke periode een interessante hoofdpersoon te kiezen (een zuster in een veldhospitaal tijdens de Boerenoorlog, een dokter in koloniaal Indonesië, et cetera), krijgt de geschiedenis kleur. Het boek was ook de basis voor een NOS-documentaire die maandag werd uitgezonden. Die kun je hier terugkijken. 

Dan de tweede reden: de viering werd ingeluid door een keynote speech van de Nederlandse topdiplomaat Sigrid Kaag. Twee jaar geleden volgde ik Kaag een week lang in Libanon. In dat land staat ze aan het hoofd van de Verenigde Naties. Ik rende achter deze onwaarschijnlijk inspirerende vrouw aan, van afspraak naar afspraak, tot aan de tweede man van Hezbollah aan toe.

Zo leerde ik een harde, gedreven en directe vrouw kennen, met een geheel eigen visie op internationale betrekkingen. Ik schreef er dit verhaal over.

Dan de laatste reden: ik vind het Rode Kruis een waanzinnig interessante club. Want wie noodhulp wil begrijpen, kan niet om de oudste en grootste noodhulporganisatie heen. Een paar jaar terug ging ik dan ook naar Genève, om eens uit te zoeken hoe het Rode Kruis precies te werk gaat. Dat leg ik uit in deze explainer.

Waarom is het armste land ter wereld zo arm?

Het beste wat ik afgelopen week las in andere media kwam uit Die Zeit:een prachtig verhaal over de Centraal Afrikaanse Republiek. De vraag van journalist Mark Schieritz is even simpel als ingewikkeld: waarom is dit land zo arm? In het artikel haalt Schieritz allerlei academische theorieën aan - geografie, uitbuiting, slecht bestuur.

Maar hij gaat ook kijken in de praktijk. Hij bezoekt het presidentieel paleis, de enige publieke energiecentrale van het land, het enige grote bedrijf (een bierbrouwerij), het leger. Hij ontdekt dat ongeveer de helft van alle gemeentes in de Centraal Afrikaanse Republiek een budget heeft van minder dan een euro - per jaar.

Het is een mooi verhaal over ontwikkeling in theorie en ontwikkeling in de praktijk.

Tot slot...

... ben ik volgende week een weekje op vakantie - dus geen nieuws van mij. Daarna hopelijk snel meer over dat onderzoeksverhaal.