Leuk nieuws: ik heb een mooie beurs binnengehaald! Vanaf september ga ik vijf maanden werken op het (NIAS voor intimi.)

Het NIAS is een instituut in hartje Amsterdam, waar wetenschappers van over de hele wereld ongestoord aan hun onderzoek kunnen werken. Of, zoals het op de website staat: ‘Een plek om te denken, studeren en te schrijven.’

Om je vingers bij af te likken, niet?

Het NIAS en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten (FBJP) hebben mij geselecteerd als Een enorme eer.

Wat ik daar ga doen?

Ik ga een boek schrijven. There, I said it. Ik ga een boek schrijven.

Best spannend om het op papier te zetten, want het ding moet nog geschreven worden. Maar op het NIAS ga ik daar hopelijk een heel eind mee komen.

Waar het over gaat? In het kort, gejat uit mijn fondsaanvraag:

‘Dit boek gaat over de gevolgen van de cijferdictatuur voor ons wereldbeeld, en voor de wereld zelf. Ik beschrijf hoe cijfers een wereld creëren met winnaars en verliezers, waarin alleen telt wat geteld kan worden en waarin we morele beslissingen uit handen geven.’

‘En ik beschrijf hoe het anders kan. Hoe we cijfers weer op hun plek zetten. Niet op een voetstuk. Niet bij het vuilnis. Maar waar ze horen: naast de woorden.’

Bam.

Blijf ik nog wel publiceren?

Ik hoop mijn artikelen op De Correspondent als basis voor het boek te gebruiken. Daarom zal ik blijven schrijven, al zal het wat minder frequent zijn.

Ik zal jullie dan ook aan je digitale mouw blijven trekken voor tips, ervaringen en ideeën. Zoals ik laatst ook weer zag bij mijn oproep over het gemiddelde, helpen jullie me om mijn stukken beter te maken.

Hoe vaak ik zal publiceren, is even afwachten. Ik houd jullie op de hoogte!

It’s the structure, stupid

Kon ik bij mijn proefschrift nog wel wegkomen zonder spanningsboog, met dit boek moet ik een lezer urenlang gaan vasthouden. Een goede opbouw is dus nogal belangrijk. Maar hoe ziet die eruit?

Al googelend kwam ik terecht bij de artikelen van John McPhee voor The New Yorker. De 86-jarige McPhee is een mastodont in de wereld van literaire non-fictie.

In vertelt hij over hoe hij - je raadt het - structuur aanbrengt in zijn stukken. Soms is dat chronologisch, soms heel anders. Ondertussen leer je zijn werk kennen en vraag je je lekker meta af: wat voor structuur heeft dit stuk zelf nou eigenlijk?

Ook de andere stukken in zijn serie zijn het lezen waard, over onderwerpen waar elke schrijver vroeg of laat tegenop botst. Wat moet je schrappen? Wat weet je lezer?

En dat alles zo goed opgeschreven dat je er bijna een writer’s block van krijgt. Gelukkig heeft McPhee daar ook nog een stuk over.

Tot slot...

...ben ik Florence Nightingales verjaardag vergeten. Ze zou op 12 mei 197 jaar zijn geworden. Waarom ik het over de Britse verpleegster heb in mijn ontcijfermail? Omdat ze ook de

Een mooie week gewenst!

Met dank aan Harald Dunnink.