Beste,

Vrijdagnacht zat ik in Hilversum, om de radioshow met Shay Kreuger op te nemen. Ik zat knus tussen twee mannen aan de microfoon: cabaretier Riza Tisserand rechts en Esquire-hoofdredacteur Arno Kantelberg links.

Concept van de show: kaasstengels eten, Grand Marnier drinken en het nieuws van de week doornemen.

Dat was dit keer onder meer een man die zijn date had aangeklaagd omdat ze tijdens hun afspraakje constant op haar mobiel zat, het stuklopen van de coalitiebesprekingen en, naar aanleiding van het gesprek over diversiteit bij het Amsterdamse politiekorps, de status van diversiteit op Nederlandse redacties.

Over hoe de redactie van De Correspondent eruitziet, kon ik kort zijn: te wit.

Met het Correspondent College, een intern opleidingsprogramma voor journalisten van kleur, hebben we tof nieuw talent gevonden en aan onze redactie mogen toevoegen. Maar er is nog lang geen reden tot tevredenheid.

Kantelberg kreeg dezelfde vraag over zijn redactie. Hij reageerde geïrriteerd en vond het storend dat Tisserand en ik steeds ‘wit’ zeiden in plaats van ‘blank’ omdat dat lege semantiek zou zijn. Hij meende ‘kleurenblind’ te zijn, institutioneel racisme te erkennen, maar niet bezig te zijn met het diversificeren van zijn eigen redactie of blad.

‘Het enige criterium is dat de vrouwen op de cover aantrekkelijk moeten zijn. In die zin discrimineren we misschien wel: de mannen hoeven dat niet te zijn. Vorige maand hadden we Willem-Alexander op de cover en dat is best een lelijke vent.’

Hoe zit het met representatie?

Het gesprek dat ik daarna met hem had - over ‘semantiek’ roepen om de discussie te smoren en de rol die media zouden kunnen spelen in een betere representatie van onze maatschappij - was fijn. Maar het deed ook beseffen hoeveel werk er nog te doen is qua bewustwording in de media - een beroepsgroep die de leiding kan nemen in het zorgen voor een accuratere beeldvorming en herkenbaardere rolmodellen.

Een paar uur voor die uitzending zat ik op een mbo-school in Utrecht. Met de klas praatte ik over of ze zichzelf terugzagen in mainstreammedia. Mohamed, die vooraan zat, had zijn schoenen uitgestoken om ze te laten zien. Wit met rode en groene banen en een glimmende kever achterop.

‘Ik zie in de media nooit Marokkanen die van mode en schoenen houden als ik,’ zei hij. ‘Misschien zijn ze er gewoon niet. Maar ik zou het wel fijn vinden als er meer mensen zoals ik waren, nu voelt het alsof ik een heel rare hobby heb.’

Anders nog iets?

  • Zoals aangekondigd in de vorige nieuwsbrief, publiceerde ik vorige week een portret van een jonge, linkse activiste die vanwege een aantal tweets dusdanig werd bedreigd dat ze moest onderduiken. Ze vond desondanks dat ze een punt had: anders zouden mensen niet zo kwaad zijn geworden. Naast veel steunbetuigingen en aanmoedigingen, waren de leden kritisch op Dekker. De discussie is nog steeds gaande onder het stuk. Wat vind jij?
  • Afgelopen zondag zou een van de Allergrootste Artiesten Allertijden 45 zijn geworden: Christopher Wallace (The Notorious B.I.G). Dus schreef Thomas Heerma van Voss waarom Big, die pas 25 was toen hij stierf, en die bij leven maar één album uitbracht, nog altijd wordt gezien als een van de beste rappers ooit.
  • Ab-Soul, van het label van Kendrick Lamar en Schoolboy Q, komt naar Nederland. Op 6 juni staat hij in de Melkweg en ik raad je van harte aan te gaan - zowel op plaat als live.
  • Voor de Brabanders: op donderdag 8 juni wordt ‘s avonds gehouden over de steeds groter wordende ongelijkheid (op het gebied van geld, opleiding en kansen) in onze provincie. Ik zal er een column voorlezen over mijn moeders werk in de armoedebestrijding en wat haar carrière me heeft laten zien over hoe de verhoudingen in Nederland liggen. Het evenement is gratis toegankelijk.

Tot de volgende!

Mijn zoektocht volgen? Als correspondent Vooroordelen wil ik rellen tegen journalistieke conventies die bepalen welke mensen wel of niet een podium verdienen. Schrijf je hier in voor mijn wekelijkse mail