Beste,

Afgelopen week heb ik voor het eerst dit jaar met blote voeten in zee gestaan. Het strand lag al vol met gretige zonaanbidders, bij de strandtenten werd zomerbier gedronken en salsa gedraaid, de Noordzee was nog ongenaakbaar. Niemand zwom.

Bij toeval las ik daar, met uitzicht op de golven, een prachtig boekje over diezelfde, grillige zee: van de Welshe schrijver Cynan Jones. Een man in een kajak met daarin de as van zijn vader wordt voor de kust getroffen door de bliksem en drijft af. Als hij bijkomt, weet hij niet meer wie hij is, alleen dat hij de kust moet zien te bereiken zonder peddel.

De tachtig pagina’s die volgen beschrijven in krachtige, zintuiglijke fragmenten zijn overlevingsstrijd – een kapotgetrokken vinger, een tintelende arm die niet meer beweegt, een uitgedroogde mond.

Het eenzame avontuur van de man, die gezelschap krijgt van een gigantische vis, deed me denken aan dat van de visser Santiago uit de klassieker van Ernest Hemingway. Ik herlas het voor de gelegenheid.

Behalve een ietwat macho verhaal over een man en zijn trots ­– zoals ik het me herinner– bleek ik het toch ook subtiel en ontroerend te vinden. De oude visser gaat een bijna spirituele relatie aan met de zee, die het midden houdt tussen gevecht en symbiose. Het boekje laat zich perfect in één keer uitlezen op een lome avond.

Om even te blijven hangen in het thema van mens en zee (dat een belangrijke rol speelt in mijn nieuwe roman, die in januari verschijnt) begon ik ook meteen aan een boek dat ik al heel lang wilde lezen: van de Amerikaanse journalist William Finnegan. Daarin doet hij verslag van een leven lang surfen en zoeken naar de perfecte golf. De auteur won er de Pulitzerprijs mee. Het begint als een intelligent en gevoelig jongensboek dat je volledig meesleept in Finnegans romance met de zee.

Een minder romantisch, verontrustend zeeboek, voor de liefhebbers van poëzie, is het fascinerende epische gedicht van Daarin gaat een reiziger tevergeefs op zoek naar ongerepte gebieden. Hij treft vooral een uitgebuite aarde aan en een zee vol olie en plastic, waar de vissen sterven.

Op de hoogte blijven van het moderne lijden op De Correspondent? In mijn tweewekelijkse mail praat ik je bij over ‘het moderne lijden’. En hoor je wat je volgens mij niet mag missen aan artikelen, boeken, films, tv en andere cultuur. Meld je hier aan