​Zo kwam ik van mijn smartphoneverslaving af

Inmiddels is het anderhalf jaar geleden dat ik ben genezen. Op dat moment had ik al veel geprobeerd:

- Pushberichten? Al lang uitgezet. Ik ging er alleen maar vaker m’n mail van checken.

- Facebook en Twitter verwijderd? Ook al gedaan. Ik ging vervolgens gewoon in de browser verder.

- Geen telefoon in de slaapkamer, en bij het eten? Allemaal geprobeerd, nooit volgehouden.

Ondertussen voerde ik allerlei drogredenen aan om m’n obsessieve gedrag goed te praten. ‘Vroeger zaten mensen met de krant aan het ontbijt, nu met de telefoon’, zei ik als ik weer eens een gezellig ontbijtje verstierde.

Maar toen knakte er iets. Ik stond samen met mijn geliefde op een pier bij een pittoreske haven van een prachtig waddeneiland. We waren een weekendje weg, om de hectiek en drukte van het dagelijks leven te ontvluchten. De zon was net opgekomen, de zee kabbelde zacht, de vogels floten een schitterend lied.

Ik denk dat het een seconde of tien duurde voordat ik naar m’n telefoon greep.

Toch even Twitter checken.

Die dag realiseerde ik me dat het echt moest stoppen. En dus sprong ik maandagochtend op de fiets om een ouderwetse telefoon aan te schaffen. Je weet wel: zo’n Nokia uit de prehistorie. Dan maar geen smartphonemeer.

Terwijl ik mentaal afscheid nam van m’n digitale agenda, Google Maps, internetbankieren, kortom, van al die dingen die een smartphone hartstikke handig maken, realiseerde ik me - op het laatste moment - dat er een alternatief is. Ik hoefde mijn smartphone niet weg te doen.

Maak kennis met: ‘beperkingen’. Of in het Engels: parental controls. Het is een functie in iedere smartphone die ouders gebruiken om het gedrag van hun kinderen te controleren. Waarom, bedacht ik me, zouden verslaafde volwassenen het niet kunnen inzetten om zichzelf te genezen?

Die middag heb ik Twitter, Facebook en Chrome van mijn iPhone gehaald. Vervolgens heb ik m’n mail uitgezet en ben ik naar Instellingen -> Algemeen -> Beperkingen gegaan, waar ik ook nog m’n browser heb uitgezet én de mogelijkheid om nieuwe apps te installeren.

Toen kwam de belangrijkste stap. Ik vroeg mijn vrouw om de beveiligingscode in te voeren.

Dat wil zeggen: als ik nu een app wil installeren, heb ik eerst haar toestemming nodig. Ik realiseer me dat dit een tikje sneu kan overkomen, maar het heeft mijn leven enorm verbeterd.

Ik heb eerst nog twee weken om de haverklap mijn telefoon uit m’n zak gehaald, als een zombie, om er vervolgens achter te komen dat er niets op te beleven valt. Vervolgens merkte ik dat ik meer boeken ging lezen. Meer podcasts ging luisteren. Meer naar buiten keek in de trein. Ik heb bovendien nog maar zelden de neiging om asociaal op mijn telefoon te kijken als ik met iemand praat.

Wát mensen precies verslavend vinden aan hun smartphone, verschilt natuurlijk per persoon. Ik zou zeggen: ontdek het zelf. Ik merkte bijvoorbeeld dat ik ineens op Instagram ging kijken toen ik geen Facebook en Twitter meer had. En dus knalde ik Instagram er ook af.

Mijn tip: wees niet te terughoudend. Je mail checken op je telefoon hoeft bijvoorbeeld echt niet. Laat mensen maar sms’en in noodgevallen. De radicaalste stap is natuurlijk het uitzetten van je browser, maar geloof me: dat moet. Anders ga je alsnog Facebook, Twitter en je mail bekijken. En mijn ervaring is dat er prima te leven valt zonder browser.

Verder is het natuurlijk zaak om een betrouwbare sleutelbewaarder te hebben, die alleen in noodgevallen je code overhandigt. Als je denkt dat je geliefde op dit punt niet sterk genoeg zal zijn, kan je ook nog aan je schoonouders denken.

Tot slot: een smartphoneverslaving is niets om je voor te schamen. Talloze slimme mensen in Silicon Valley doen iedere dag hun best om jouw telefoonnog verslavender te maken. Het zijn de drugsdealers van onze tijd. Is het niet veelzeggend dat de mensen met de hoogste functies bij Google en Facebook hun kinderen (bijna) alle toegang tot de smartphone ontzeggen?

Ik zou zeggen: volg hun voorbeeld. En laten we elkaar helpen. Ik heb net de telefoon van een zeer gewaardeerde collega onder handen genomen. Hij kijkt nu nog wat verdwaasd, maar ik weet zeker: binnen een paar dagen zal hij zich een stuk beter voelen!