Beste,

‘Ons handelen klinkt vaak ver voorbij het oorspronkelijke doel door; een goede reden om te leven naar je principes, te handelen in de hoop dat wat je doet ertoe doet, ook al is dat niet meteen duidelijk.’

in haar belangrijke bijdrage aan onze Afhankelijkheidsverklaring, die vrijdag op De Correspondent verscheen.

Het gaat Solnit om geweldloos verzet tegen allerlei onrecht, maar een vergelijkbaar idee over de wisselwerking tussen individu en samenleving vond ik deze week in een pamflet van David Van Reybrouck en Thomas D’Ansembourg,

Bijdragen aan vrede

Daarin verbreden de auteurs het begrip vrede. Volgens hen moeten we vrede niet alleen zien als iets externs, wat je als burgers kan toevallen, maar ook als iets innerlijks, waaraan je zelf kunt bijdragen door oefening.

Van Reybrouck en D’Ansembourg (die therapeut van beroep is) pleiten ervoor dat dingen als mindfulness, geweldloze communicatie en compassie in de opvoeding en scholing van kinderen een even vanzelfsprekende rol gaan spelen als lichamelijke en intellectuele educatie. Ze staven hun verhaal met wetenschappelijke onderzoeken waaruit blijkt dat mensen die dit soort praktijken toepassen, rustiger, begripvoller en minder gewelddadig zijn.

Het gaat de schrijvers om een cultuuromslag waarvan je zou kunnen zeggen dat de zaden al gezaaid zijn. Yoga, mindfulness en allerlei vormen van therapie zijn big business in veel westerse landen. Maar een uurtje rust zoeken in een verder gejaagde, overambitieuze en op geld en resultaten gerichte werkweek is niet genoeg. ‘Mentale hygiëne,’ zoals de auteurs het noemen, zou routine moeten zijn.

Tien minuten per dag mediteren blijkt al voldoende om grote veranderingen teweeg te brengen. Maar zelfs dat is moeilijk voor mensen die daar niet in getraind zijn.

Hoe pas je dit toe?

Ik ben overtuigd van de zinnigheid van de boodschap van Van Reybrouck en D’Ansembourg, maar ook mij is het nog nooit gelukt om er een consequente meditatiepraktijk op na te houden.

Wel maak ik dankbaar gebruik van hulpmiddelen voor beginners die nog niet goed uit zichzelf kunnen stilzitten. De schrijvers noemen in deze categorie de bekende app die je tien minuten per dag helpt te mediteren, maar ik luister zelf liever naar een iets tekstuelere podcast: de lezingen van de

Haar taal is wat zalvend, maar binnen de perken van hebbelijkheid. Het belangrijkste is de simpele wijsheid waarmee ze allerlei overbekende menselijke situaties benadert. Soms zo simpel dat je er nooit op was gekomen, zo simpel dat het je leven verandert. Mits je zulke inzichten onderhoudt, natuurlijk.

De podcasts zijn gratis en je kunt ze altijd, overal luisteren omdat Brach zo goed te volgen is. Ze legt uit, vertelt anekdotes en geeft korte meditatieoefeningen die je meteen kunt uitvoeren.

Het is nog niet de dagelijkse tien minuten stilzitten, maar het is een begin.

Op de hoogte blijven van het moderne lijden op De Correspondent? In mijn tweewekelijkse mail praat ik je bij over ‘het moderne lijden’. En hoor je wat je volgens mij niet mag missen aan artikelen, boeken, films, tv en andere cultuur. Meld je hier aan