Beste,

Dit is een wekelijkse mail vol leestips. Want hoewel het enorm regent nu ik dit schrijf, is het toch echt vakantietijd. En dus tijd voor een stapel zomerboeken!

Ik las een geweldig journalistiek boek...

Het indrukwekkendste non-fictieboek dat ik de afgelopen tijd las, was van Larissa Macfarquhar.

Ik heb al op veel manieren geprobeerd dit boek uit te leggen aan anderen.

‘Het gaat over mensen die extreem moreel leven,’ zei ik tegen een vriend. Die keek me wazig aan.

‘Het gaat over hoe ver je voor anderen kunt gaan, of zou moeten gaan,’ zei ik tegen een collega. Die vroeg of ik de pindakaas wilde aangeven.

‘Het gaat over goed doen, en wat voor rol dat in ons leven heeft,’ zei ik tegen mijn vriend. Die zei dat we de kattenbak nog moesten verschonen.

Het is moeilijk om uit te leggen waarom dit boek van journalist Larissa Macfarquhar zo’n meesterwerk is. Geen van de omschrijvingen die ik probeerde, doet haar non-fictie recht.

De beginvraag, schrijft Macfarquhar zelf, is waarom de meeste mensen niet méér geven dan ze doen. We hebben in onze westerse middenklasselevens immers zo veel, terwijl er nog miljoenen mensen op de wereld zijn die zo weinig hebben. En we weten allemaal: geven maakt gelukkig. Waarom doen we het dan niet meer?

Om die vraag te beantwoorden, portretteert ze een tiental individuen die wél meer geven. Die hun leven in het teken stellen van goed doen voor anderen. Do-gooders noemt ze hen.Denk: een stel dat zelf van 1 dollar per dag leeft en al het andere aan het goede doel schenkt. Of: ​een man die een nier doneert aan een vreemde. Of: een stel dat 22 kinderen adopteert.

Macfarquhar heeft haar hoofdpersonen gevolgd, bevraagd, beleefd - over de hele wereld. We leren waarom ze de keuzes maken die ze maken. En dat leidt tot de pijnlijke vraag: waarom maak ik andere keuzes?

... en nog drie mooie romans

Ik las nog drie romans, die stuk voor stuk het aanbevelen waard zijn.

  • The Poisonwood Bible van Barbara Kingsolver. Over een missionarisgezin dat in de jaren zestig naar Congo trekt.
  • Blackass van A. Igoni Barrett. Over een Nigeriaan die ’s ochtends wakker wordt en wit is geworden.
  • The Little Red Chairs van Edna O’Brien. Over een oorlogsmisdadiger die onderduikt in een klein dorp in Ierland.

Weten waarom ik deze boeken zo indrukwekkend vond? Ik schreef er over.

Tot slot...

...las ik een razend interessant artikel in Die Zeit over beroepsonderhandelaars: mannen die de hele wereld overreizen, van conflicthaard naar conflicthaard, om vijanden bij elkaar te brengen. Ze werken voor het neutrale Centre for Humanitarian Dialogue, dat zich - uiteraard - vestigt in het neutrale Zwitserland. Ik vond het een mooi inkijkje in het oplossen van conflicten. Je kunt het stuk of

Wil je deze updates liever in je inbox? Dat kan! Schrijf je in en ik houd je tweewekelijks op de hoogte van alles wat ik schrijf, lees, zie en hoor over migratie en ontwikkeling. Meld je hier aan