Beste,

Ik was er stil van. Al anderhalfduizend mensen vulden in die ik vorige week deelde. Met zo’n vijf minuten per persoon, is dat meer dan honderdtwintig uur die jullie hebben gestoken in mijn onderzoek. Ontzettend bedankt.

De teller loopt nog even door. Het duurt vijf minuten, je maakt kans op een cadeaubon van 25 euro en het is - een greep uit de reacties - ‘intrigerend’, ‘leuk’ en ‘fun.’

In september schrijf ik over de uitkomsten, stay tuned.

Ondertussen in Google Drive...

Vorige week werd ik wakker met een ongemakkelijk gevoel. Er klopte iets niet. Er was iets mis met het concepthoofdstuk waar ik al weken aan werkte.

Ik had bijna vijfduizend woorden geschreven. Ik had in totaal 34 uur zitten typen. Ik had het al een keer opgestuurd naar de hoofdredactie.

Maar toch.

De vorige avond had ik zitten lezen in Jon Franklins ’Wat je krijgt als je je verhaal niet goed doordenkt is, tja...’ Hij vervolgt met een beschrijving van een verhaal dat elke alinea verder in de war raakt, of - zoals Franklin het noemt - gaat ‘spaghetti-en.’

Mijn verhaal was geen spaghetti, dacht ik opgelucht. Structuur is mijn tweede naam; mijn hele boek is uitgedacht in een matrix, mijn research netjes geordend in Evernotemapjes. Als het al iets was, dan lasagne. Duidelijk opgebouwd uit verschillende laagjes.

En toch dat ongemak, dat ik niet enkel kon verklaren door een teveel aan deegwaargerelateerde metaforen.

Ik krabbelde nog wat op een papiertje, ging wat pielen in het document. Maar na een halfuur gaf ik het op. Ik liet mijn laptop thuis en ging door het bos lopen.

‘Gould moet eruit.’ Ineens was daar de gedachte.

moest eruit. Het verhaal over de beroemde evolutionair bioloog die kanker krijgt was de ruggengraat van mijn hoofdstuk. Maar het vertelde niet wat ik wilde vertellen. Het was wel een structuur, niet dé structuur.

En zo belandde mijn hoofdstuk in de kerkers van Google Drive. Ik ging terug naar de tekentafel. Of beter gezegd, naar het raam van het Duitse appartement waar ik de afgelopen weken werkte.

Na een paar dagen mijmeren, plakken, lezen, herplakken zag het er zo uit:

Eindelijk is daar het verhaal dat ik wil vertellen. Met als belangrijkste boodschap: het gemiddelde houdt stereotypes in stand, met verregaande gevolgen. Binnenkort op uw beeldscherm, want het zal ook verschijnen op De Correspondent.

En Gould? Die verdween niet naar de archieven, maar naar een ander artikel. Volgende week vertel ik je over zijn worsteling met kanker en wat we daarvan kunnen leren.

​#NerdAlert

Nog even over mijn vragenlijst. Waarom toch die vraag over je verjaardag? Mocht je het niet gezien hebben, de eerste vraag is: ‘Is de dag van jouw verjaardag een even of een oneven getal?’

Is dat iets astrologisch of zo, vroeg iemand op Twitter. Nee hoor, daar ben ik als schorpioen veel te nuchter voor.

Het enige doel van de vraag: twee enquĂȘtes willekeurig verdelen onder de invullers. Klik je op oneven, dan krijg je vragen over de mediane vrouw; even leidt je juist naar de mediane man.

Het was de beste manier die ik kon bedenken om op een gemakkelijke en willekeurige manier deelnemers in twee ongeveer even grote groepen op te splitsen.

Kun jij een andere vraag bedenken die voldoet aan deze drie criteria? Ik ben heel benieuwd!

Tot slot...

...is wiskundige Maryam Mirzakhani op veertigjarige leeftijd overleden. Ze was de enige vrouw die ooit een Fields Medal won, de hoogste onderscheiding in de wiskunde. beschrijft haar werk en haarzelf. Inspirerend, ook voor mensen zonder Fieldsambities.

Een mooie week gewenst!

Met dank aan Ionica Smeets, die mij Jon Franklins boek aanraadde.

Wil je op de hoogte blijven van mijn artikelen? Als correspondent Ontcijferen onderzoek ik de getallenwereld. In mijn wekelijkse mail houd ik je op de hoogte van wat ik schrijf, zie, hoor en lees. Een vast onderdeel: #NerdAlert, voor de getallenliefhebbers. Schrijf je in voor mijn wekelijkse mail