/dc-useruploads-images/a04000094b164a7a83c63ac13211e605.png)
Beste,
‘Het is een hardnekkige mythe dat wij als individuen niet genoeg impact hebben om veranderingen in de wereld te bewerkstelligen,’ schreef ik vier jaar geleden in een essay op De Correspondent. Terwijl: ‘Bijna alles wat we doen is in potentie het begin van het Butterfly-effect: het klapperen van de vleugels van een vlinder die, in een keten van effecten, een storm veroorzaakt aan de andere kant van de wereld.’
Aan die passage moest ik denken toen ik deze week in New Delhi was, op een conferentie over de toekomst van nieuws. Want, zo ontdekte ik, de invloed van De Correspondent reikt zelfs tot in India. Over vlinders gesproken.
Ik was daar op uitnodiging van Newslaundry (vrij vertaald: nieuwswasserij), een advertentievrij nieuwsmedium, grotendeels gefinancierd door leden. Geïnspireerd door het succes van De Correspondent dacht de Indiase journalist Abhinandan Sekhri: dat moeten wij hier ook hebben!
Dus richtte hij Newslaundry op, een journalistiek platform dat - de naam zegt het al - het nieuws ‘wast.’ Want ja, ook in India is het nieuws niet veel soeps: sensationeel, triviaal en niet onafhankelijk. ‘Dat jullie zoveel mensen wisten te bewegen tot het betalen voor nieuws, gaf ons enorme hoop,’ vertelde Abhinandan tijdens ons tweegesprek op het podium.
En dat is geen sinecure, want in India is betalen voor nieuws een luxe die de meeste mensen zich niet kunnen veroorloven. Gecorrigeerd voor koopkracht verdient een gemiddelde Indiër niet veel meer dan 500 dollar per maand - niet bepaald een inkomen waar je snel een paar media-abonnementen voor afsluit.
De meeste vragen die ik op de conferentie kreeg, gingen dan ook hierover: hoe laat je mensen betalen voor journalistiek in een land dat voor het overgrote deel nog zo arm is? Een extreem moeilijke vraag, waar ik geen toereikend antwoord op had. Mijn beste poging: een zogenoemd ‘Pay What You Can’-model, waarbij de prijs voor een lidmaatschap door leden zelf mag worden bepaald.
Het goede nieuws: Newslaundry heeft in ieder geval al genoeg omzet om 28 mensen in dienst te hebben. Wat een eer om daar een inspiratie voor te zijn geweest!
Wat je kunt doen met een bonus van een miljoen
Van geldgebrek naar geldteveel. Ik heb mij ooit voorgenomen niet al te veel te zeggen over mijn oude werkgever NRC: ik heb heel veel aan ze te danken en draag ze nog altijd een warm hart toe. Maar misschien wel daarom kon ik het bericht van afgelopen week niet laten liggen. Uit het jaarverslag blijkt dat het driekoppige bestuur van de krant - de hoofdredacteur, de CEO en de CFO - samen een bestuursvergoeding van 1,05 miljoen euro hebben gekregen.
Begrijp me niet verkeerd: NRC Media is een commercieel bedrijf dat mag doen met zijn geld wat het wil. Bovendien is het ook flink winstgevend: ruim 3,8 miljoen euro in het afgelopen jaar. Een miljoen uitdelen, het staat ze vrij.
Maar, ik zou me als abonnee toch een beetje bedrogen voelen. In 2013 nog vroeg NRC om vrijwillige donaties van hun lezers, omdat ‘goede journalistiek een prijs heeft.’ Dat klopt. Waarom dus niet dat miljoen investeren in betere journalistiek, digitale innovatie of het aantrekken van nieuwe talenten? Vergis je niet: een miljoen is veel - grofweg een derde van het hele budget van De Correspondent. Daar kun je dus wel wat mee. Er dit soort bonusachtige bestuursuitkeringen van maken lijkt me kortzichtigheid troef.
Donald Trump tart alle aannames achter de traditionele journalistiek
Tot slot: voor iedereen die geïnteresseerd is in de werking van media, is dit interview van The New York Times met Donald Trump een must read. Niet zozeer vanwege de inhoud, maar eerder vanwege het totale gebrek aan inhoud. Daarmee bedoel ik: er zit zo weinig consistentie, logica en substantie in de antwoorden van Trump, dat het existentiële vragen oproept hoe je als journalist zulke machthebbers überhaupt nog moet interviewen.
Want, zoals hoogleraar journalistiek Jay Rosen in deze scherpe analyse op Twitter stelt: door Trump kunnen letterlijk de meest basale aannames van de journalistiek de prullenbak in. Aannames als: dat de president tenminste basale kennis heeft van de onderwerpen waar hij over gaat. En zelfs: dat de president een coherente persoonlijkheid heeft - een ‘zelf’ waar je vragen aan kunt stellen.
Lees vooral even de analyse van Rosen, want ik voorspel: met dit soort - tamelijk bizarre - vragen gaan media wereldwijd steeds meer te maken hebben, nu de monopoliepositie van traditionele nieuwsorganisaties steeds meer tanende is.
Tot de volgende!
Rob
Correctie 24-7-2017: In een eerdere versie van deze nieuwsbrief sprak in van een ‘bonus’ van in totaal 1,05 miljoen. Dat is niet juist: het betreft de totale beloning van het bestuur.
Schrijf je hier in voor mijn wekelijkse nieuwsbrief!
In mijn nieuwsbrief houd ik je op de hoogte van mijn laatste media-analyses en kritische noten over de journalistiek, geef ik je kijkjes achter de schermen bij De Correspondent (zoals onze plannen om The Correspondent op te richten) en tip ik het beste lees-, kijk- en luistervoer dat ik die week ben tegengekomen.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
