Het document dat de voetbalgeschiedenis veranderde (en berichten uit het jaar 17776)
Ik was deze week op bezoek in Bochum, in een hotellobby met een ridder op rolschaatsen, om daar te praten met een van de twee voetbalbureaucraten die middels een saai beleidsdocument met de titel Maßnahmen zur effektiven Talentsichtung und Förderung im Deutschen Fussball-Bund het Duitse jeugdvoetbal rond de eeuwwisseling weer tot leven wekten.
Zelf zou Ulf Schott (47) dat succes niet snel claimen. Maar zonder zijn inspanningen en die van zijn gepensioneerde baas Dietrich Weise (83) zouden de goede prestaties van de afgelopen jaren moeilijk denkbaar zijn, daar is brede overeenstemming over.
Het geheim zat hem niet in geraffineerde trainingsmethoden of uitgekiende scouting, zei Schott. Wat Weise en hij wilden, en wat hij gedaan kreeg bij onderafdelingen van de bond en bij profclubs, was veel simpeler. ‘We hebben meer voetballers meer aan het trainen gekregen. En meer voetballers in de gaten gehouden.’
Cruciaal in deze hervormingen was het saaie document dat Schott en Weise in het najaar van 1997 opstelden. Het gortdroge Duits doet niet direct vermoeden dat je hier te maken hebt met de Duitse voetbalvariant van Common Sense, het Plakkaat van Verlatinghe of Luthers 95 Stellingen, of iets dergelijks. Maar dat was het wel - een revolutie kan dus schuilen in een of ander saai beleidsstuk.
Ook op niet-voetbalvlak was het een leerzame trip. Ik raad iedereen aan om snel uit te stappen uit Duitse treinen want anders zijn de deuren dicht en rijdt de trein door.
Hotellobby 2
Ik was deze week ook in een andere lobby - de lobby van het Bredase filiaal van een bekende hotelketen met een lelijke grote vogel als logo. Daar sprak ik met Laurent Prince, de technisch directeur van de Zwitserse voetbalbond.
Zwitserland heeft de afgelopen jaren op club- en bondsniveau interessante resultaten neergezet, met een interessante aanpak op jeugdgebied. De Zwitsers offeren kortetermijnresultaten op voor langetermijnresultaten - althans, dat is de bedoeling.
Meer daarover ergens eind augustus. Dan schrijf ik over de Duitse, de Belgische (waar ik eerder was), en de Zwitserse jeugdvoetbalaanpak. Die verhalen zijn interessant op zichzelf, maar misschien vallen er ook een paar ideeën uit te halen voor het Nederlandse voetbal.
Leestips
- Tactiekblogger René Marić is deze zomer assistent-trainer geworden van Red Bulls Salzburg. Vorig jaar schreef ik over hem, Die Zeit sprak hem nu, o.a. over hoe hij via een blog over Red Bulls bij Red Bulls terechtkwam.
- Dit... - ja, wat is het eigenlijk, een multimediaproject - van Jon Bois op SB Nation is een van de gekste en interessantste... dingen die ik zag. Het jaar is 17776, het land is de Verenigde Staten, de wereldbevolking is al een tijdje onsterfelijk geworden, en er wordt ook niemand meer geboren. (Bernie Sanders wordt in 2049 president en krijgt twee termijnen!) Wat te doen met alle tijd? Heel veel Amerikanen besloten dat hun nieuwe missie in het leven is om zo veel en zo lang mogelijk American Football te spelen. Voor je het ding leest, is dit een korte introductie.
- De Australische tennisser Bernard Tomic heeft gezegd dat hij tennis eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Daar kun je niet helemaal verbaasd over zijn, als je Tomic weleens hebt zien tennissen. Hij ziet tennis als werk, waar hij vrij vaak weinig zin in heeft. En toch is hij multimiljonair geworden. Mooi toch, vindt hij, voor iemand die dus niet z’n best doet? Misschien provoceert Tomic maar wat, maar ik ga er gewoon van uit dat hij serieus is. Vrij veel mensen vinden het maar moeilijk, dat hij het spel zo relativeert. Vergelijkbaar: de Franse voetballer Benoît Assou-Ekotto, die in 2010 zei voetbal maar saai te vinden en te zien als werk.
Met dank aan Maurits Martijn.