Beste,

‘Er zijn leugens, grove leugens en statistieken.’ Het is het citaat dat ik het meest hoor sinds ik schrijf over cijfers. Het is ook een citaat waar ik het hartgrondig mee oneens ben.

Natuurlijk zet ik cijfers graag in perspectief. Zeg dat ze niet altijd zijn wat ze lijken. En, oké, ik krijg een instant allergische reactie als cijfers worden misbruikt.

Maar dat betekent niet dat statistische gegevens de ergste leugens zijn die er bestaan. Goede statistici doen een oprechte poging de werkelijkheid te grijpen, los van de politiek. Die cijfers zijn essentieel als je een land wil besturen. Je bestuurt je auto ook niet met je ogen dicht.

Ik was was dan ook vrij pissig toen ik las over de veroordeling van de Griekse statisticus Andreas Georgiou. Vorige week kreeg hij twee jaar voorwaardelijk. Het zou zelfs nog levenslang kunnen worden.

Zijn misdaad? Goede cijfers verzamelen.

Je leest er meer over in mijn column:


Voor mijn column las ik en Aanraders als je meer wil weten over óf de Griekse crisis óf de beperkingen van het bbp.

Stereotypes

Voor mijn project over het gemiddelde duik ik de komende week in stereotypes. Want volgens mij is dat waar gemiddelden het meest pijn kunnen doen.

Het is natuurlijk heel menselijk om de ander in een hokje te plaatsen. Als ik iemand op straat zie, doe ik dat vaak zonder na te denken. Ik zie een man of vrouw, bejaarde of kind, bankier of vuilnisman. En toen ik vorige week een feest met een Frans thema had, baalde ik dat ik geen baretje in de kast had liggen.

Soms ga je nog een stapje verder, door - bewust of onbewust - een label op het hokje te plakken. En dat is lang niet altijd positief. Ook ik maak me er wel eens schuldig aan dat ik iemand aanzie voor dom, schurftig of gevaarlijk.

Maar dan. Na deze stap gebeurt er vaak iets waar ik me boos over kan maken. In plaats van vooroordelen naast zich neer te leggen, grijpen sommige mensen naar gemiddelden. ‘Ik ben geen xenofoob/seksist/elitehater, hoor, maar de cijfers zeggen nou eenmaal dat die mensen x/y/z zijn.’

Dat argument ga ik in een volgend artikel ontkrachten. Maar voor nu wil ik graag van jou weten: Welk stereotype vind jij dat centraal zou moeten staan in mijn stuk? Over welke vooroordelen maak jij je het meest zorgen en waarom?

Laat het me weten in de bijdragen onder deze nieuwsbrief. Leestips zijn ook van harte welkom. Veel dank alvast!

#NerdAlert

Waarom is er zoveel wantrouwen op de wereld? Daar probeert antwoord op te geven. Een fantastisch spel, waardoor ik meteen een tripje down memory lane maakte.

In mijn vorige leven als onderzoeker bedacht ik namelijk samen met een experiment over vertrouwen. Wekenlang loodsten we deelnemers in door onze game heen. Een mooie tijd met veel koffie, Excel en schaakverhalen (Dave was naast promovendus ook schaakgrootmeester 🤔).

Een belangrijk onderdeel van ons onderzoek: het ‘vertrouwensspel,’ waarmee je vertrouwen tussen twee personen kunt meten. Dit spel staat ook centraal in The evolution of trust. Je speelt het telkens tegen verschillende tegenstanders, en leert zo hoe wantrouwen en vertrouwen ontstaan.

The evolution of trust is mooi gemaakt, zit slim in elkaar en laat zien wat speltheorie kan leren over de actualiteit. En de conclusie mag van mij op een tegeltje: ‘Op de korte termijn bepaalt het spel de spelers. Maar op de lange termijn bepalen wij spelers het spel.’

(Voor de liefhebbers: vind je een voorlopige versie van mijn onderzoek met Dave.)

Tot slot...

...‘leugens, grove leugens en statistieken’ wordt vaak toegeschreven aan Benjamin Disraeli. Maar dat zou, tja, zomaar een leugen kunnen zijn.

Een mooie week gewenst!

Met dank aan Casper Albers, Maaike Goslinga en Jorrit Tinholt.

Wil je op de hoogte blijven van mijn artikelen? Als correspondent Ontcijferen onderzoek ik de getallenwereld. In mijn wekelijkse mail houd ik je op de hoogte van wat ik schrijf, zie, hoor en lees. Een vast onderdeel: #NerdAlert, voor de getallenliefhebbers. Schrijf je in voor mijn wekelijkse mail