Eind jaren negentig, toen ik nog niet zo lang in New York woonde, heb ik enige tijd als ober in het Italiaanse restaurant Tanti Baci (Italiaans voor: veel kusjes) gewerkt. Hanneke Groenteman, die in die tijd een cultureel televisieprogramma had, heeft daar opnamen gemaakt van mijn werk in de bediening, wat mij leerde dat je bij werkzaamheden die betiteld kunnen worden als ‘onderzoek voor romans, columns en andere geschriften’ geen pottenkijkers kunt gebruiken.

Tanti Baci bleek een ongekende bron van inspiratie, niet in de laatste plaats vanwege de eigenaresse van Tanti Baci, Paula, die twee dochters had, Francesca en Valentina. Maar zoals dat gaat met ongekende bronnen van inspiratie: op een gegeven moment ben je niet meer welkom bij de bron. Of je mijdt de bron uit angst vergiftigd te zullen worden. 

Ook als het gaat om zo’n diffuus begrip als inspiratie bestaat er zoiets als een overdosis.

Paula verdween niet lang vóór de aanslagen van elf september uit mijn leven. Haar dochter Francesca verdween ná die aanslagen uit mijn leven. Toen ik in 2010 in Buenos Aires was voor een festival, keerde Paula, tijdens een discussie over politiek en seks, terug in mijn leven.

Paula, Italiaanse van geboorte, heeft een grote liefde voor het Zuid-Amerikaanse continent. In een Uruguayaanse badplaats bezit zij een huisje waar zij vele zomers heeft doorgebracht. Zij is het type vrouw dat eruitziet alsof ze op straat leeft, maar in werkelijkheid onroerend goed bezit dat miljoenen dollars waard is. Ik behoor meer tot het andere type: ik doe mijn uiterste best om eruit te zien alsof ik onroerend goed bezit dat miljoenen dollars waard is, maar in werkelijkheid leef ik op straat.

Ook in Buenos Aires is Paula uiteraard vaak te vinden. In een krant had ze gelezen dat ik in die stad zou spreken over politiek en seks; ze had zich, zo zei ze na afloop, naar de lezing gehaast om mij te zien.

‘Ik had nog tegen hem gezegd: ‘Jij bent een Egyptenaar, jij moet shoarma maken, geen pasta. Maar hij wilde niet naar me luisteren’.’

Zo begon wat ik maar even zal noemen de tweede periode-Paula. Tanti Baci bestond niet meer, die bron was opgedroogd. Ze had het restaurant verkocht aan een Egyptenaar en kort daarop was die Egyptenaar failliet gegaan. Waaraan ze toevoegde: ‘Ik had nog tegen hem gezegd: ‘Jij bent een Egyptenaar, jij moet shoarma maken, geen pasta.’ Maar hij wilde niet naar me luisteren.’

Wel had ze een Duitse minnaar in Buenos Aires. Zo nu en dan gingen we in New York uit eten en dan vroeg ze me om een Duitse liefdesbrief aan haar minnaar te schrijven, wat ik graag deed, want ik ben een behulpzame voyeur.

Ook haar dochter Francesca verscheen weer af en toe ten tonele, hoewel die tegenwoordig in Santiago de Chile woonde, waar ze met een acteur een kind had. Haar eerste kind had ze gemaakt met een Israëlische zakenman. Mijn liefde voor Francesca, die misschien wel ooit was opgelaaid omdat ik meende dat bij inspiratie liefde hoorde, was grotendeels platonisch.

Afgelopen dinsdag was ik weer bij Paula. We maakten samen crab cakes. Het onroerend goed in Brooklyn wilde ze nu echt van de hand doen. In een droom had ze de ondergang van Amerika gezien en ze wilde haar onroerend goed verkopen voor die ondergang zou plaatsvinden. Paula is niet alleen erg katholiek, ze gelooft ook in voorspellende dromen en in de voorspellende waarde van tarotkaarten. Zij is het levende bewijs dat een grote liefde voor mysticisme goed samen kan gaan met liefde voor geld. Misschien is geld uiteindelijk mysticisme.

Hoe dichter ze bij het geld kwam, hoe meer ze eruitzag alsof ze in een kartonnen doos op straat leefde. Vroeger had ze een hond. Die was er niet, nu waren er alleen nog twee onderhuurders.

De crab cakes werden in boter gebakken. De moeheid overviel me, maar Paula vertelde dat ze haar Duitse minnaar aan de kant had gezet. Ze had er bij hem op aandrongen eindelijk eens wat emoties te tonen, waarop hij terugschreef: ‘Ik heb al vijftig jaar mijn emoties aan niemand getoond en om ze nu opeens weer aan iemand te laten zien, daarvoor is het te laat. Je zult het moeten doen met mijn verzekering dat ik emoties heb.’

Paula zei: ‘Daar kan een mens toch niet tegen?’ Vervolgens haalde ze de crab cakes uit de pan.