Zoals je misschien in een hebt gelezen, zijn we bij De Correspondent een groene droom aan het najagen. We willen zo duurzaam mogelijk worden. Maar om stappen te kunnen zetten, willen we éérst weten hoe groot onze voetafdruk eigenlijk is.

Dus heb ik de afgelopen weken mijn collega’s met vragen bestookt. Hoeveel energie verbruiken de servers om onze website in de lucht te houden? Hoeveel energie gebruikt ons kantoor? En hoe groen reizen onze medewerkers? Ik stuurde een enquête rond om een volledig beeld te krijgen.

De enquête over het reisgedrag van onze medewerkers.

Ik weet nu bijvoorbeeld:

  • dat we jaarlijks 2.500 kubieke meter gas verstoken in ons kantoor;
  • dat we in 2016 collectief ongeveer 180.000 kilometer met de trein reisden;
  • dat we het afgelopen jaar collectief 418.000 kilometer hebben gevlogen.

Maar deze cijfers zeggen op zichzelf nog niet zoveel. Hoeveel CO2-uitstoot veroorzaakt ons reisgedrag in totaal? Is dat veel? Wat kunnen we eraan doen?

Om de balans op te maken en prioriteiten te bepalen, heb ik een expertsessie georganiseerd op ons kantoor. Morgen schuiven acht duurzaamheidsexperts aan – ze hebben zichzelf aangemeld naar aanleiding van mijn eerdere oproep – om onze organisatie door te lichten en volgende stappen te bespreken.

Natuurlijk gaan we daar uitgebreid verslag van doen. Ik krijg daarbij hulp van mijn nieuwe onderzoeksassistent, Kauthar Bouchallikht. Zij helpt mij de komende tijd met de vergroening van De Correspondent en met research voor m’n verhalen. Daarnaast gaat ze aan een eigen journalistiek project werken.

Het samenspel van persoonlijke en collectieve actie

Hopelijk biedt onze vergroeningsmissie jou – of jouw organisatie – ook aanknopingspunten voor actie. Als je nu alvast een manier zoekt om aan je persoonlijke voetafdruk te werken, dan tip ik graag het jongste verhaal van collega Ernst-Jan Pfauth. Het gaat over personal finance, een begrip dat je misschien niet direct met duurzaamheid associeert.

Toch blijkt de potentie enorm. ‘Onze collectieve consumptiedrift zorgt door de productie en het transport van spullen voor een zware belasting van de aarde. (...) Als we minder zooi aanschaffen en minder vaak autorijden, verkleinen we onze ecologische voetafdruk,’ schrijft Ernst-Jan in navolging van zuinigheidsgoeroe Mr. Money Mustache. Zo blijft er geld over dat op een kan.

En een kanttekening. Want hoe ambitieus onze persoonlijke doelen ook zijn: we kunnen klimaatverandering niet behandelen als een probleem dat door individuen en (kennis)organisaties wordt opgelost. De fossiele giganten moeten snel veranderen of verdwijnen; de overheid moet de duurzame verbouwing van ons land in goede banen leiden. In The Guardian verscheen vorige maand een goed betoog

Terecht natuurlijk. Verandering van onderop moet worden vertaald in ambitieus beleid van bovenaf. Een soepel samenspel van persoonlijke en collectieve actie, dat is een van de spannendste uitdagingen van deze tijd.

Tot de volgende,

Jelmer

P.S.: Vorige week kondigde ik het slotstuk van onze Afhankelijkheidsverklaring aan. Dat is inmiddels gepubliceerd.