Het beste uit andere media

Diana, onbegrepen prinses Ik hou van Engeland. Dat wil zeggen, niet van Engeland, maar van het idee van Engeland dat ik twintig jaar geleden had. Dat wil zeggen, de broedplaats van geniale popmuziek, geniale humor en een geniale voetbalcultuur, met best wel slecht voetbal. Dat was de reden dat ik als zeventienjarige besloot Engels te gaan studeren. Prima studie, je kon er weliswaar niks mee, maar goed. Net voordat ik met mijn studie begon, stierf Diana. Dat was mogelijk - achteraf gezien - de laatste keer dat Engeland een rol van betekenis op het wereldtoneel speelde. Destijds bevestigde het voor mij de juistheid van mijn keuze. Schrijfster Hilary Mantel profileert de prinses, op haar twintigste sterfdag. (Michiel de Hoog, correspondent Sport) The Guardian: ‘The Princess Myth: Hilary Mantel on Diana’ (Leestijd: 25 minuten) De witte terrorist met 88 kogels en 88 Facebookvrienden Dit jaar bereikte het Amerikaanse racisme een kookpunt in Charlottesville, maar al in 2015 kreeg een stad met een gelijkende naam ermee te maken: Charleston, South Carolina. Dylann Roof schoot daar in koelen bloede negen zwarte kerkgangers dood. Essayiste Rachel Kaadzi Ghansah bracht enkele weken door in het plaatsje en schreef een formidabel verhaal voor GQ. Ze hoorde hoe Roof de neurotische neiging had om zijn handen ‘zuiver’ te houden, hoe hij 88 kogels meenam en 88 vrienden toevoegde op Facebook - naar een neonazistische code - en hoe hij een roadtrip maakte langs monumenten voor de Confederatie. Spraakmakendst is dat zijn beste jeugdvriend zwart was. (Riffy Bol, socialemediaredacteur) GQ: ‘A Most American Terrorist: The Making of Dylan Roof’ (Leestijd: 60 minuten) Huilende militairen Het komt niet zo vaak voor dat ik een serie op de publieke omroep echt vólg. Maar de afgelopen zes weken zat ik trouw op de bank voor de nieuwe serie van Kijken in de Ziel. De beroepsgroep die interviewer Coen Verbraak dit keer ontleedt? Militairen. Dat klinkt misschien voorspelbaar - ja, ze zijn bereid te sterven en ja, er is veel broederschap - maar dat was het allerminst. De belangrijkste reden: de tranen. Vrijwel elke aflevering schiet er wel iemand vol. De chinookvlieger die vertelt over zijn landing naast een gewonde collega, de marinier die spijt heeft dat hij er niet voor zijn kinderen is geweest, de generaal die een van zijn mannen verloor, de onderzeebootcommandant die nog altijd de geur ruikt van de lichamen van vluchtelingen in de Middellandse Zee. Het is een prachtig, onverwacht beeld van Defensie, dat vecht tegen de stereotypen. (Maite Vermeulen, correspondent Conflict & Ontwikkeling) NTR: Kijken in de ziel (Kijktijd: 40 minuten per aflevering) De ondraaglijke lichtheid van ’s werelds machtigste dochter en schoonzoon In Vanity Fair worden Ivanka Trump en Jared Kushner even door de gehaktmolen gehaald. In een lang en intrigerend portret wordt het echtpaar afgeschilderd als wellicht goedbedoelende, maar totaal ineffectieve en incompetente steunpilaren van een president die alle steun nodig heeft. Het portret is voorspelbaar anti-Trump, maar de schrijver weet goed enkele nuances te pakken van de positie waarin Ivanka en Jared zich bevinden en wat het avontuur van vader Trump dit echtpaar kan gaan kosten. (Dimitri Tokmetzis, correspondent Veiligheidsindustrie) Vanity Fair: ‘Exiles on Pennsylvania Avenue: How Jared and Ivanka Were Repelled By Washington’s Elite’ (Leestijd: 30 minuten) Een bijzondere patiënt als inspiratiebron en mooi verhaal Wie in de zorg werkt, mag hopen op de ontmoeting met hem of haar: die ene patiënt. In deze interviewserie van de Volkskrant vertellen artsen en zorgverleners over dé persoon die de kijk op hun werk voorgoed heeft veranderd. Vaak inspireerde die ene patiënt tot onconventionele oplossingen. Bijvoorbeeld dat niksdoen heilzaam kan zijn, dat drummen kan helpen tegen de stemmen in je hoofd, dat je bij een ziek kind kunt nadenken over de kans op een goed leven of dat het goed afsluiten van het leven heel belangrijk is. Daarnaast is ‘die ene patiënt’ altijd goed voor een mooi verhaal op een verjaardagsfeest of in de krant. (Heiba Targhi Bakkali, correspondent Oud worden) De Volkskrant: ‘Die ene patiënt’ (Leestijd: 3 tot 5 minuten per interview)

Het beste van De Correspondent

Hoe oefenen in dankbaarheid ons gezonder, gelukkiger én socialer kan maken Als je altijd streeft naar meer en beter, vergeet je dankbaar te zijn voor wat je al hebt. En dat terwijl onderzoek aantoont dat geluk juist sterk samenhangt met dankbaarheid. Daarom heb ik het Dankboek geschreven: een pleidooi voor dankbaarheid. Lees het verhaal van Ernst-Jan hier terug Deze embryo-expert helpt je doorgronden wat een mens is (@D66 @ChristenUnie) Beste D66 en ChristenUnie, over embryokwesties voer je geen koehandel. Daar kom je alleen uit via publiek debat, aldus rechtsfilosoof Britta van Beers. Maar hoe voer je dat? Waar begin je? Lees het verhaal van Tamar hier terug Een jaar na Standing Rock is het verzet tegen Donald Trump springlevend Het indiaanse reservaat Standing Rock werd een jaar geleden wereldberoemd omdat duizend indianen, veteranen en activisten er gezamenlijk protesteerden tegen de komst van een oliepijpleiding. Die tegenhouden is niet gelukt. Maar het verzet leerde ons wel te dromen. Lees het verhaal van Naomi hier terug Zonder Eneco haalt het nieuwe kabinet de klimaatdoelen nooit Eneco is het enige grote Nederlandse energiebedrijf met duurzame ambities. En het laatste in publieke handen. Het nieuwe kabinet dwarsboomt zijn eigen groene plannen door de verkoop te laten gebeuren. De 53 gemeenteraden die erover gaan, kunnen het plan ook blokkeren. Lees het verhaal van Marc hier terug Wat ik in vier jaar tijd leerde van jullie, de leden van De Correspondent De afgelopen vier jaar werkte ik voor De Correspondent. Eerst als correspondent Asiel & Migratie, vervolgens drie jaar in de hoofdredactie. Vandaag neem ik afscheid; ik ga als docent journalistiek aan de slag. Voor ik mijn studenten wat ga leren, wat heb ik eigenlijk van jullie geleerd? Lees het verhaal van Karel hier terug