Beste,
‘Kinderen jagen het leven na, zelfs als die jacht hun dood zou betekenen.’ Dat schrijft de Mexicaanse Valeria Luiselli in haar jongste boek Vertel me het einde, over minderjarige migranten die zich na een lange slopende reis door Centraal-Amerika, zonder papieren melden bij de Amerikaans-Mexicaanse grens.
Vertel me het einde werd vorige week gepresenteerd, en ik interviewde Luiselli over de kinderen die, in toenemende aantallen, op de vlucht zijn voor het drugsgerelateerde geweld in hun eigen land. Onderweg lopen ze het risico ontvoerd of verkracht te worden, en niet iedereen zal de reis overleven.
Het verslag van ons gesprek, over migratie, taal, en Luiselli’s poging de kaart van de situatie opnieuw te tekenen, kan je hier teruglezen.
Weinig opbeurende materie, was een reactie die ik een paar keer kreeg. Tja, vind ik ook. En Luiselli is niet de enige die over de helletocht naar Amerika schrijft.
Een lugubere industrie
Zo las ik twee jaar geleden in TheNew Yorker een verhaal van Sarah Stillman dat nog steeds af en toe door mijn hoofd spookt: het gaat over een lugubere industrie die aan de Amerikaans-Mexicaanse grens is ontstaan, namelijk, het ontvoeren van migrantenkinderen.
En onze sociale media redacteur Riffy Bol tipte een aangrijpende reportage uit The Guardian van recenter datum, over de vrijwilligers die in de woestijn zoeken naar botten van migranten die de oversteek niet hebben overleefd.
Luiselli richt zich op dat wat zich afspeelt aan de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten, maar haar verhaal heeft tegelijkertijd ook betrekking op migratie- en vluchtelingenproblematiek wereldwijd. It’s a tale as old as time, ben ik bang: over privileges en pech, moedige kinderen en oplaaiend geweld, ouders met gebroken harten en beleidsmakers die dingen eerder erger dan beter maken.
In de bijdragen werd dan ook de tentoonstelling Before the Law aangeraden, die dit weekend nog in het Amsterdamse fotomuseum Foam te zien is. Daarin onderzoekt de jonge kunstenaar Robert Glas onder meer de bureaucratische, juridische en technologische kanten van het Nederlandse asielbeleid. Dat beleid toont zeker overeenkomsten met het Amerikaanse systeem waar Luiselli zo helder over schrijft. Ik ben benieuwd.
Tot de volgende,
Lynn.
Wil je volgen wat ik zoal lees en schrijf? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief Op De Correspondent verdiep ik me in moderne sleutelwoorden en schrijf ik over alledaagse cultuur. Wil je per mail op de hoogte blijven van nieuwe stukken in de maak en wat ik zoal voor moois tegenkom op De Correspondent en daarbuiten? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief!Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!