Alle apen naar de rechtbank!
Om te beginnen: eerder dit jaar schreef ik over de mens als oplaadbare batterij: over hoe we voortdurend bezig zijn met opladen en bijtanken, om vervolgens weer mee te kunnen rennen in de race.
Toen ik vorige week een lezing gaf over de problematische kanten van die metafoor, werd me gevraagd of ik ideeën had voor alternatieve beeldspraak.
Niet echt, besefte ik: een paar vage voorzetjes, meer niet – en dat terwijl het nadenken over oplossingen toch minstens zo belangrijk is als het stellen van een diagnose.
Hoog tijd om daar iets aan te doen dus. Denk je mee?
Komt een aap bij de rechter
En dan: deze week ging het radioprogramma This American Life in op het niet-altijd-even-heldere onderscheid tussen mens en dier, een onderwerp waar ik vorig jaar over schreef in een serie voor De Correspondent.
Daarin kwam ook het juridische getouwtrek aan bod rondom het heerlijke zelfportret van een Indonesische makaak, en de vraag wie de auteur, en dus de eigenaar, van die selfieis.
Een boeiende zaak vind ik, die niet alleen ingaat op de rechtspositie van dieren, waar veel om te doen is, maar ook op het auteursrecht in de fotografie.
De vraag van wie een foto is, is door de geschiedenis heen steeds anders beantwoord – en het antwoord dat we geven zegt veel over onze kijk op creativiteit, eigenaarschap, en de rol van technologie.
In deze aanbeveling ga ik op beide kwesties wat dieper in: Als een aap op de ontspanner drukt, van wie is dan de foto?
Goed weekend,
Lynn