Vergeet de multimiljonairs. Zo ziet een gewone voetbaltransfer eruit
Philippe Coutinho en Virgil van Dijk gingen door hun miljoenentransfers van steenrijk naar onmetelijk rijk. Voor de ‘gewone’ profvoetballers is er meer te twijfelen bij een overstap.
Het is januari en dus is de winterse transferperiode weer geopend. Spelers kunnen deze maand overstappen van club.
Duurste en meest besproken transfer deze maand is ongetwijfeld die van Philippe Coutinho van Liverpool naar Barcelona, voor 160 miljoen euro.
Met Virgil van Dijks overstap van Southampton naar Liverpool - 80 miljoen - als goede tweede. Beiden zullen miljoenen per jaar gaan verdienen.
Maar hoe gaat een ‘gewone’ transfer in zijn werk, waarbij spelers daadwerkelijk ingrijpende keuzes maken over hun toekomst?
De gewone transfer gaat niet over geld
Vorig seizoen was er al een mooie korte film over de stress tijdens de laatste uren van de transferperiode bij Sheffield United. Zelf schreef ik recent een stukje over de overgang van Wout Brama naar Central Coast Mariners in Australië.
Nu is er de reportage van het Deense tv-station TV3, over de transfer van Emiliano Marcondes van het Deense Nordsjaelland naar de Londense club Brentford. Een cameraman mocht mee naar Londen met de speler en zijn zaakwaarnemer Antoni Alexandrakis om te zien hoe Marcondes zijn keuze maakt uit aanbiedingen van Brentford en de Deense club Brøndby.
Marcondes wil voor een prettige club spelen, met een passende speelstijl, maar hij wil er ook financieel goed uitkomen
De film laat zien wat je bij de film over Sheffield en in mijn stuk over Brama niet ziet, of minder ziet. En dat is - cliché-alert - de menselijke kant achter een transfer: de twijfel, de stress, de onzekerheid.
Marcondes (22) - die zich omschrijft als ‘perfectionist’ - wil voor een prettige club spelen, met een passende speelstijl, waar hij een belangrijke speler wordt. Maar hij wil er ook financieel goed uitkomen om te kunnen zorgen voor zijn werkloze vader.
En over beide clubs heeft hij goede en slechte verhalen gehoord. En hij weet ook dat Brøndby en Brentford zich naar hem toe zullen voordoen als voetbalparadijzen. Marcondes is er naar eigen zeggen ‘paranoïde’ over - ‘ik ben bang dat ze alleen dingen zeggen, zodat ik voor ze teken.’
De clubs doen hun best: Brøndby had blijkens de film onder meer haar fans ingeschakeld, die Marcondes lieten weten dat ze hem graag bij de club willen hebben. Brentford maakt hem aan de hand van data en video duidelijk dat ze hem als speler al heel goed kennen.
‘You don’t know him, but he knows you very well,’ zegt technisch directeur Rasmus Ankersen, als hij Marcondes voorstelt aan de video-analist van Brentford, die hem vervolgens laat zien wat de zes scouts die Marcondes bekeken, zo goed aan hem vinden: zijn techniek in de kleine ruimte, onder druk van verdedigers.
Ook Matthew Benham, de eigenaar van Brentford, laat bij een kennismaking blijken dat hij op de hoogte is van een van Marcondes’ kwaliteiten - dat hij vaak op de goede plek staat om te scoren. Ze laten Marcondes zelfs weten wat nog beter kan - de bal vaker tussen de palen mikken.
De gewone transfer gaat over twijfel
Na een avond en een ochtend waarop hij veel nieuwe mensen leert kennen, moet Marcondes kiezen - dat verlangt Brentford. En dat terwijl een Turkse club diezelfde ochtend plots veel geld biedt.
Je voelt als kijker hoe moeilijk dit is, hoe een 22-jarige op basis van niet al te veel informatie, een keuze met verstrekkende gevolgen moet maken. En je voelt hoe anders Marcondes’ keuze is dan de keuzes die de Virgil van Dijks en Phil Coutinho’s maken.
Coutinho’s transfer naar Barcelona is spectaculair en glamoureus - The Daily Mail mocht Coutinho voor een WORLD EXCLUSIVE volgen op de dagen rond de transfer, die hij doorbracht in designerkleding, dure hotelsuites, chique restaurants en een privévliegtuig.
Maar in essentie is zo’n transfer niet heel spannend: een multimiljonair wordt multimiljonairder. Coutinho ging grofweg van een modaal jaarsalaris per dag naar iets minder dan twee modale jaarsalarissen per dag. Wat er sportief ook gebeurt, financieel hoeft hij zich nooit meer zorgen te maken.
Dan maakt Marcondes - in een Novotel, een taxi en een eetcafé - wezenlijkere keuzes. Het salaris zal niet gek zijn, maar ook weer niet zó groot - of er een abonnement op de Londense metro in het contract zit of niet, is voor hem relevant.
Ook zijn twijfel, als Brentford een antwoord wil, komt ondanks de aanwezigheid van de camera’s authentiek over. Dat bevestigt zaakwaarnemer Alexandrakis als ik hem erover bel. ‘TV3 had contact opgenomen met Brentford en daarna met mij, om die dag te mogen filmen. Ik vond dat prima, het is iets nieuws. En het mooie en spannende aan de film was dat Emiliano het echt nog niet wist voordat we erheen gingen.’
De gewone transfer is geen toneelstuk
Natuurlijk - je ziet niet alles in de film. De camera is soms afwezig, en als hij aanwezig is, is iedereen zich daarvan bewust. Maar een toneelstuk is het niet, zeker niet op het moment dat Marcondes moet kiezen.
Uiteindelijk maakt Marcondes zijn keuze
Uiteindelijk - na telefoontjes, twijfel, sfeerloze kamers, geijsbeer, ziekenhuisbezoek, het doornemen van contracten en clausules, een extra nacht slapen, en nog meer zaken die bij een transfer horen - maakt Marcondes zijn keuze: het wordt Brentford.
Je ziet kortom al die dingen die voorafgaan aan de scènes die je altijd ziet. De eerste, clichérijke interviews, het hooghouden op het veld voor de camera’s, en de pose-met-clubsjaal, van de schijnbaar zo zelfverzekerde nieuwe speler.
Lees ook:
Komt een land bij de dokter
Michelle van TongerlooAls straatarts ziet Michelle van Tongerloo dagelijks hoe ingewikkeld helpen is geworden. In haar boek Komt een land bij de dokter laat ze zien hoe het beter kan.
