12.01.18 Aanbeveling

Amerika verplaatst zijn daklozenprobleem (en nog 9 verhalen om in te halen)

Oprichter

Elke vrijdag tippen correspondenten hun favoriete mediavoer voor het weekend. Deze week: Amerikaanse daklozen die naar verre oorden verscheept worden, een persoonlijk én journalistiek verhaal over Bosnië en hoe je om moet gaan met feitenvrije uitspraken.

Het beste uit andere media

Waarom daklozen een gratis buskaartje krijgen

Dakloosheid is een groot probleem in de Verenigde Staten, vooral in het westen. Maar in plaats van daklozen te helpen met opvang of - op z’n Rutger Bregmans, met gratis geld - delen tientallen Amerikaanse steden gratis buskaartjes uit. Tienduizenden Amerikanen zonder vaste woon- of verblijfplaats worden zo weggewerkt uit de eigen armoedestatistieken, onthult The Guardian na anderhalf jaar onderzoek. Veruit de meeste daklozen eindigen in zuidelijke oorden, zoals Puerto Rico en Florida. Dit citaat van een daklozenopvang in Key West bleef me bij: ‘In de hitte, tussen de insecten, bij een gebrek aan diensten, met de lage lonen en de hoge huren is dit geen goeie plek om dakloos te zijn. Het enige wat je er niet over kan zeggen is dat je hier doodvriest.’ (Riffy Bol, socialemediaredacteur).

The Guardian: ‘Bussed out: how America moves its homeless?’ (Leestijd: 25 minuten)

Onderzoek naar post-fact gefactcheckt

Laatst las ik het Debunking Handbook, een pamflet over de kunst van het ontmaskeren van verkeerde claims. Het is een populair werk onder factcheckers, intussen vertaald naar elf talen. In acht pagina’s leer je hoe je om moet gaan met uitspraken als ‘vaccinaties veroorzaken autisme’ of ‘klimaatverandering bestaat niet.’ Daarbij moest je het ‘backfire effect’ in je achterhoofd houden, schrijven de auteurs. Dat is dat als je een mythe ontkent, je het geloof erin alleen maar versterkt. Het is post-fact ten voete uit: de feiten doen er niet toe en kunnen zelfs tegen je werken. Wat een frustrerend idee dat je als journalist maar beter op je handen kunt gaan zitten. En, blijkt uit het werk van journalist Daniel Engber, ook een verkeerd idee. In dit doorwrochte artikel duikt hij in het onderzoek naar het backfire-effect (en andere uitspraken over de post-fact-wereld) en komt tot de conclusie: je moet er niets van geloven. Nu maar hopen dat je er na het lezen niet alleen maar meer van overtuigd bent. (Sanne Blauw, correspondent Ontcijferen)

Slate: ‘LOL Something Matters’ (Leestijd: 30 minuten)

De oorlog? Vraag het aan ouderen

Ik kreeg dit artikel in De Groene Amsterdammer vanuit allerlei hoeken getipt. Niet gek ook: het artikel gaat over Bosnië, en ik maakte afgelopen week met een programma over Bosnië mijn televisiedebuut. Maar los van die parallel is het stuk inderdaad ontzettend de moeite waard. Zoran Bogdanovic, die op vijfjarige leeftijd met zijn ouders naar Nederland vluchtte voor de Bosnische oorlog, onderzoekt de geschiedenis én de toekomst van zijn geboorteland. Die zijn nauw met elkaar verweven. Want als kinderen in hun geschiedenisboeken over de oorlog zien staan ‘vraag het aan ouderen’ en die ouderen niet over de oorlog willen spreken, hoe kan er dan een generatie opgroeien zonder dezelfde fouten te maken? Een prachtig verhaal dat het persoonlijke en journalistieke op knappe wijze combineert. (Maite Vermeulen, correspondent Conflict & Ontwikkeling)

De Groene Amsterdammer: ‘Een zwanennest, riet en geen gedenkteken’ (Leestijd: 30 minuten)

Steden zijn gebouwd voor auto’s, niet voor mensen

Simon Kuper schreef in The Financial Times een stuk over de kindvriendelijkheid van steden. De meeste steden, merkt hij op, zijn gebouwd voor auto’s en niet voor kinderen (of mensen). Dat komt omdat planologen ‘meestal mannen zonder ervaring met de zorg voor kinderen [waren]’. En dat is aan bijna alle steden te zien, volgens Kuper. Ja, het New Yorkse Central Park is schitterend, maar belangrijker dan ‘een iconisch park’ is het hebben van veel kleine buurtspeeltuinen. Als een speeltuin meer dan 800 meter verwijderd is van waar je woont, ga je er nauwelijks heen, zegt een deskundige. Kuper noemt twee positieve uitzonderingen: Kopenhagen en Amsterdam. Ik vermoed trouwens dat mijn woonplaats Utrecht een nog groter kinderparadijs is dan Amsterdam: prachtige, kindveilige fietspaden en volop speeltuinen (in een straal van 300 meter van mijn huis zijn er drie!). Je zou zomaar vergeten hoe bijzonder dat is, en ook daarom is dit stuk de moeite. (Michiel de Hoog, correspondent Sport)

Financial Times: ‘Which are the best cities for children?’ (Leestijd: 10 minuten)

Het beste van De Correspondent

Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.

Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.

Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!

Het beste uit andere media

Het beste van De Correspondent

Komt een land bij de dokter