Vijf jaar geleden zaten Rob Wijnberg en ik op een terras in Amsterdam. Het was de zomer van 2013, De Correspondent was nog niet live, en we spraken in die tijd met veel potentiële auteurs voor dit nog-niet-bestaande auteursmedium.

Hiske Versprille maakte een bijzondere entree. Op krukken hinkte ze het terras op, twintig minuten te laat, en plofte neer op een stoel bij ons tafeltje. Been gebroken, zes weken in het gips.

We waren al overtuigd van haar journalistieke en schrijfkwaliteiten door haar stukken over voedsel en eten uit Het Parool en Hard//hoofd. Ze schreef met evenveel gemak en zichtbaar genoegen over haute cuisine als over de machtige voedselindustrie. Voor haar ontmaskering van de Amsterdamse ‘biefstukkoning’ Piet de Leeuw als paardenvleesfraudeur ontving ze bijvoorbeeld de de belangrijkste journalistieke prijs van Nederland.

Na het gesprek op het terras wisten wij zeker dat we met Hiske samen wilden werken. Haar ideeën over hoe ze een thema dat letterlijk iedereen aangaat - voedsel - journalistiek aan wilde pakken, sloten perfect aan op de journalistieke missie van De Correspondent.

Toch kwam het toen niet van een samenwerking. Hiske kreeg de mogelijkheid om de legendarische culinaire recensent op te volgen bij Het Parool. Een aanbod dat ze niet kon weigeren. En zo gidste ze de afgelopen eters door culinair Amsterdam, in haar wekelijkse, even geliefde als gevreesde, rubriek

Maar wat goed is, hoeft niet altijd snel te komen. Vandaag maakt Hiske haar entree op De Correspondent. Als correspondent onderzoekt ze de komende maanden de Nederlandse melkveehouderij en zuivelindustrie. In haar bijzondere zoektocht put ze uit de geschiedenis van haar eigen familie, al bijna een eeuw boeren in het noorden des lands.

Zelf schrijft ze:

‘Het is confronterend erachter te komen hoe schrikbarend weinig ik eigenlijk weet van zelfs de meest basale dingen in de reguliere Nederlandse voedselketen. Vraag mij naar e-nummers, daktuinen, Michelin of new Nordic cuisine en ik zal direct uitgebreid kunnen antwoorden. Ik weet van alles te vertellen over amaranth en quinoa of het verschil tussen crè­me brûlée en crema catalana.’

‘Maar waar het tarwe van mijn volkorenbrood vandaan komt? Hoe halfvolle melk gemaakt wordt? Hoe het nou precies zit met die Europese landbouwsubsidies, en hoe de prijs van voedsel tot stand komt?’

Ik verheug mij op de stukken van deze zelfverklaarde ‘functioneel agribeet’, die met de hulp van onze leden en haar geweldige pen wil laten zien hoe ons leven wordt beïnvloed door zuivel - een van Nederlands belangrijkste exportproducten.

Welkom Hiske!

Nog nooit kwam er zó veel melk van zó weinig boerderijen. Ik wil weten wat dat betekent Ik kom uit een familie van koeienboeren en werk als culinair journalist. Toch begrijp ik, net als die drie miljoen andere Boer zoekt Vrouw-kijkers, nauwelijks hoe de melkveehouderij en zuivelindustrie functioneren. De komende maanden duik ik erin, en ik kan alle hulp gebruiken. Lees hier Hiskes missiestuk