‘Is dat wat je bedoelde? Of wilde je grapjes?’

Zo eindigde een zeer lange mail van Micha Wertheim een aantal maanden geleden.

Ik ben een groot liefhebber van deze cabaretier. Van zijn shows, zijn podcasts, zijn in Vrij Nederland. Zijn werk is intelligent, ontregelend en geestig.

Ik vroeg hem of hij niet eens na wilde denken over bijdragen op De Correspondent. En toen kwam dus die zeer lange mail. Hij schreef over de boerderij van Jon Stewart en de gemakzuchtige kritiek op de PvdA, over Donald Trump en Boris Johnson. Hij schreef dat hij - zonder twijfel een van de beste satirici van Nederland - over de relevantie van zijn eigen vak twijfelt. ‘Het probleem van deze tijd is misschien dat de enige mensen die immuun zijn voor satire, de leiders zijn die een persiflage zijn van zichzelf. Die kan je niet belachelijk maken.’

Vandaag publiceren wij het eerste verhaal van Micha Wertheim op De Correspondent. De komende maanden zal hij een onderzoekende serie schrijven over de veranderende rol van satire en kunst.

Zoals hij zelf schrijft: ‘Normaal maak ik grappen, of lach ik erom. De komende tijd wil ik een stapje terug doen en op zoek gaan naar de context die nodig is om te kunnen blijven lachen.’

Ik verheug me op de artikelen van deze bijzondere auteur. Welkom Micha!

De politiek heeft geen parodie meer nodig. Ik ga onderzoeken wat er nog te lachen valt GeenStijl en Arjen Lubach bedrijven politiek, Donald Trump is een persiflage van zichzelf. Dat werpt de vraag op wat de rol van satire nog is – ooit de koning van de kunsten. Lees hier het eerste verhaal van Micha