Zomertip: ga eens op de parkeerplaats van de Jumbo zitten

De walvis kwam steeds dichterbij. De masseur zei dat ik me er geen zorgen over hoefde te maken. De walvis was mijn vriend. Zijn klanken, gevangen op cd en afgespeeld over opgeblazen pc-boxjes in de massagekamer, zouden me het gevoel geven te zijn teruggekeerd in de baarmoeder. De veiligste plek waar ik ooit geweest was. Geborgen. Lekker donker. Stil.

De masseur zei ook dat haar schoonmoeder vanavond langs kwam, maar ze had er geen zin in want het was warm en de schoonmoeder wilde dan de ventilator aan op draaistand maar zij kreeg daar nekkramp van en haar man eigenlijk ook maar die wilde niks zeggen want het is toch zijn moeder en ze hadden haar al even niet gezien want ze was op vakantie in Blanes waarvan de mensen altijd denken dat daar alleen maar jeugd zit maar de mensen hebben het verkeerd.

Ik keek opzij naar een menu van tien essentiële oliën, de een steeds een euro essentiëler dan de ander. De masseur zag me kijken en stopte met kneden om de flesjes dichter bij mijn ogen te houden. Ik kon ze niet meer lezen. Ze waren allemaal fantastisch.

Ik stond op. Voor de deur van de kruidenbadkamer, het volgende punt op het ontspanningsprogramma, draaide ik me om en vluchtte.

De derde optie

Grote kans dat je deze zomer twee typen artikelen telkens opnieuw tegenkomt. Beide zijn ze bedoeld ter ontspanning. Enerzijds is er het pleidooi voor de verveling, het nietsdoen, de eindeloze leegte. ‘Lang leve de verveling’ Verveling volgens NRC. – NRC. ‘Een ode aan de verveling’ Verveling volgens de Volkskrant. – de Volkskrant. ‘Durf eens wat vaker niets te doen’ Verveling volgens De Correspondent. – De Correspondent. En dan zijn er de lijstjes met alle dingen die je vooral zou moeten doen – pleidooien tegen verveling. ‘Ga dit zien. Dit. En vergeet dit niet.’ – Iedereen.

Maar tussen gekneed worden bij de klanken van een baltsende walvis en in je enthousiasme plannen maken waar je op de avond zelf sowieso geen zin in hebt, zit nog een derde optie, realiseerde ik me toen ik ontsnapt was uit het wellness-center. Jezelf vermaken als je toch al even stil moet staan. Om je heen kijken naar het echte leven. De mooiste plek ter wereld om dat te doen kan zomaar de parkeerplaats van de Jumbo zijn.

Kijken naar anderen is kijken naar jezelf en andersom. En als door het lot – eten moet je toch – samengebrachte levens achter winkelwagens elkaar schampen, zijn vertedering, humor en tragiek nooit ver weg.

Mensen die je ziet op de parkeerplaats

Voordat ik eindigde op de parkeerplaats stond ik binnen aan de kassa, gesandwicht door lotgenoten die tegenovergesteld omsprongen met hun taak. Voor me stond een paar, zij in knielange broek met enkelhoge laarzen, hij in een lichtblauw T-shirt met de tekst ‘Dominator’.

Ze hadden een winkelwagenmuntje aan hun sleutelbos en ik stelde me voor, gebaseerd op de geordende schijf-van-vijfstapels die ze maakten op de loopband, dat ze in een goede week maar één keer boodschappen hoeven te doen. Ze kijken een talentenjacht gepresenteerd door de winnaar van een talentenjacht met paprikachips op vrijdag, Ik Hou Van Holland met een kaasje op zaterdag. Op zondag gaan ze naar een verjaardag waarbij iedereen afzonderlijk van elkaar wordt gefeliciteerd met Hans.

Waarschijnlijk nemen ze hun eigen Calvé-knoflooksaus mee wanneer je ze uitnodigt voor een barbecue. Het zijn de mensen die ik het allervrolijkst de supermarkt zag uitlopen, nadat ze me zagen klungelen en lachend aanboden mijn spul even voor me in te pakken, maar niet voordat ze erop stonden dat ze hun pretparkzegels kregen.

Achter me was het een heel ander verhaal: daar stond een mens in verzet. Ze maakte met rollende ogen, niets meer, grappen over de Calvé-mens. Maar ik zag hoe ze, van achter in de kassarij, bewonderend keek naar hun organisatorisch vermogen. De mens in verzet was druk, opzij, opzij, opzij, boodschappen waren een last, haar tas was te zwaar, de portemonnee viel op de grond. We liepen tegelijk naar buiten, haar tas paste niet in haar fietsmand. Ik stak mijn hand op en groette, de mens in verzet had er geen zin in. Voordeel: de mens in verzet geniet vermoedelijk meer dan wie dan ook van het moment dat thuis de tas op het aanrecht landt.

Eenmaal buiten posteerde ik me op een grasveldje vlak bij de winkelwagens. De parkeerplaats was vol, het was zaterdagmiddag en zo heet dat om de minuut werd gescholden op een heetgeworden autostoel onder blote benen.

Uit de Jumbo kwam een man gelopen die met grote passen in één rechte lijn naar zijn wagen liep. Ik wist het toen nog niet, maar deze man zou mijn favoriete soort parkeerplaatsmens worden: hij die alvast iets uit zijn boodschappen eet op de parkeerplaats. Een volwassenen man die naar een winkel rijdt om snoep te kopen, het in een tas mee naar buiten neemt, die achterin zijn eigen auto zet en vervolgens onhandig, om zich heen speurend, alvast wat in zijn mond stopt. Hoe ongeschreven regels ruimte creëren voor heimelijk genot.

Andere dingen die je kunt tegenkomen

Buiten de individuele drama’s en overwinningen, zag ik een paar situaties steeds opnieuw. Daaronder de meest Nederlandse hobby van allemaal, het liefdeskind van valse haast en oprechte hebberigheid: het inpikken van andermans parkeerplaats. Gek genoeg leverde dit zelden een echt conflict op. De meeste gevechten speelden zich binnensauto’s af, met beide partijen veilig achter glas, middelvingers en schouders vol overtuiging in de lucht.

Soms heb je mazzel. Op die wellnessmiddag stapte een bestolen man uit, die begon te roepen: ‘Als je die plek dan jat, zet hem er dan wel goed in!’. Vervolgens moest de dief zeven keer steken voor hij recht stond, gesteund door de steeds harder bulderende bestolene.

Het geruststellendst aan de parkeerplaats is de condensatie van menselijke interactie. Ontluikende kassarijliefdes, vergeten-courgette-gerelateerde echtelijke disputen, borstkloppende kinderen met energydrink, tassen waar vlak voor de auto de bodem uitvalt, zweet dat agressief wordt weggeveegd met mouwen, dozen die niet in kofferbakken blijken te passen. De symfonie van dichtslaande portieren.

Bespaar jezelf de sauna deze zomer. Het is niet leuk om via walvisgeluiden terug te keren naar de baarmoeder. Zoek niet wanhopig naar stilstand of vermaak, maar laat de wereld en haar onbedoelde vuurwerk eens aan je voorbij trekken, voordat je er zelf onherroepelijk in wordt teruggezogen. Eten moet je toch.

Op mijn parkeerplaats zie ik een vrouw in leren klompen ijsberen in de buurt van mijn uitkijkpost. Dan komt ze naast me hangen over haar boodschappenkar heen, tieten in het kinderstoeltje. Ze verzamelt moed om naar binnen te gaan, zegt ze. Ze hoeft vandaag verder niks, maar wilde het boodschappen doen vast uit de weg hebben.

Ze ziet een reepje schaduw in het dorre gras en laat zich zakken. ‘Maar we kunnen hier ook gewoon nog even zitten.’

Meer lezen?

We bundelen onze mooiste zomerverhalen (met voor elke vakantieganger wat wils) De zomerperiode is aangebroken. Bij uitstek een moment om te lezen of luisteren. We bundelen daarom voor elk type vakantieganger onze verhalen in speciale zomercollecties. Te lezen op je e-reader, tablet, laptop of op papier. Veel leesplezier! Lees hier de zomerverhalen van De Correspondent Hoe de smartphone van de hele wereld een wachtkamer maakt Een maand lang greep ik niet automatisch naar mijn smartphone als ik ergens moest wachten. Zo leerde ik dat we het wachten wel verleerd, maar niet voorbij zijn. Integendeel, we wachten op een vreemde manier juist steeds méér. Lees het verhaal van Bregje hier terug