Dertig jaar geleden konden we catastrofale klimaatverandering nog voorkomen. Dit verhaal verklaart waarom we het niet deden

The New York Times Magazine publiceert deze week een ultralang en subliem geschreven verhaal dat je blik op klimaatverandering blijvend kan veranderen.

Schrijver Nathaniel Rich vertelt in dit epos hoe de klimaatwetenschap begin jaren tachtig in de VS tot wasdom kwam en hoe de Amerikaanse politiek erop reageerde. In het decennium tussen 1979 en 1989 hadden we de kans om de aarde te redden, schrijft hij, maar we deden het niet.

Rich laat zien hoe al vroeg in de jaren tachtig een bijna universele consensus ontstaat over de ernst van klimaatverandering en hoe die vervolgens implodeert. Tijdens een conferentie in Noordwijk in 1989 wordt bijna een bindend klimaatverdrag gesloten, tot de VS dat blokkeert.

Het stuk is met 31.000 woorden eigenlijk een dun boek, reken op een leestijd van 2,5 uur. Maar het is erg de moeite waard. Rich reconstrueert een heel decennium aan de hand van twee hoofdpersonen: een Amerikaanse klimaatlobbyist en ’s werelds bekendste klimaatwetenschapper, James Hansen. En passant krijg je de fundamenten van de klimaatwetenschap nog eens mee.

Ik heb overigens niet alleen maar lof. De belangrijkste conclusie van Rich is dat er voor ingrijpende actie ‘bijna niets in de weg stond, behalve wijzelf’. Maar zijn verhaal ondersteunt die conclusie helemaal niet. Daaruit blijkt juist de buitenproportionele invloed van een klein groepje tegenstanders, onder wie John Sununu, de stafchef van George Bush Senior.

Enfin. Laten we in de bijdragen verder praten over de merites van het stuk, ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.