Ik knalde het nieuwe jaar in vanuit dit koddige tuinhuisje in Amsterdam-Noord.

Daar nam ik met Joris Luyendijk en Romanee Rodriguez de vierde aflevering op van Goed Nieuws – een waarin Joris elke maand met een andere correspondent in gesprek gaat over zijn of haar werk.

En als aftrap van 2019 was ik aan de beurt.

Joris heeft zelf jaren in Caïro als buitenlandcorrespondent gewerkt – een stad die qua omvang, chaos, verkeer en corruptie best veel weg heeft van mijn nieuwe thuishaven Lagos, Nigeria. En dus ging het gesprek al snel over smeergeld betalen: of ik dat ook ‘lekker intiem’ vond (antwoord: nee, vooral frustrerend), en wat ik in vredesnaam al die uren doe dat ik in de file sta (antwoord: werken met mijn telefoon).

Maar het ging ook over de dilemma’s rond betalen voor een interview en informanten die jou zien als een manier om naar Europa te komen.

De moeilijkste discussie ging over voodoo en of het westerse wereldbeeld wel of niet superieur is aan mensen die in hekserij geloven. naar wat ik daarover te zeggen heb – en waarom ik zeg dat ik een dolfijn ben.

Migratieambtenaren op bezoek

Vlak voor kerst hadden we op de redactie nog een bijzondere ontmoeting. Acht ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die allemaal voor andere afdelingen werken op het gebied van migratie en Afrika, kwamen bij ons lunchen. Om te horen wat mijn collega Tomas Vanheste en ik het afgelopen jaar aan inzichten hebben opgedaan over migratie, en om open te spreken over hun eigen werk, frustraties en beleidskeuzes.

Over wat er precies over tafel ging kan ik helaas niets schrijven – alles was off the record. Maar het was een ontmoeting die mij aan het denken heeft gezet over hoe ik mijn contact met deze ambtenaren, die dag in dag uit met migratiebeleid bezig zijn, beter kan gebruiken in mijn journalistiek. En hoe ik hun werk – en de dilemma’s waar zij weer tegenaan lopen – beter inzichtelijk kan maken voor jullie.

Lezen en luisteren in het nieuwe jaar

Dan nog wat lekkere tips om het nieuwe jaar mee in te gaan.

Tijdens de kerstvakantie binge-luisterde ik twee podcastseries: The Habitat en The Caliphate.

In volgen we een groep mensen die een jaar lang wordt opgesloten in een piepkleine ruimte, om te simuleren hoe het mensen zou vergaan als we naar Mars kunnen reizen. Een idioot sociaal experiment, dat lekker grimmig eindigt.

In volgen we journalist Rukmini Callimachi van TheNew York Times, die zich specialiseert in de Islamitische Staat. Onwaarschijnlijk indrukwekkend, zowel door het journalistiek baanbrekende werk dat Callimachi verzet, als door de indringende manier waarop de podcast in elkaar is gezet.

Verder las ik nog de debuutroman uit 2015 van de Nigeriaanse schrijver Abubakar Adam Ibrahim: Een prachtig verhaal over een liefdesaffaire tussen een streng islamitische weduwe en een veel jongere drugsdealer.

Tot slot...

... zal het jullie niet ontgaan zijn dat is gelukt! Op het moment supreme zat ik in een vakantiehuisje op de Veluwe, maar de blijdschap toen ik ineens meer dan 2,5 miljoen dollar op de teller zag staan, was er niet minder om.

Inmiddels zitten mijn koffers vol kaas, hagelslag en Norit, want ik vertrek na het weekend weer naar Nigeria. Want ook in 2019 zal ik vanuit Lagos jullie Correspondent Migratie blijven.

Tot de volgende en gelukkig nieuwjaar!