Hij is onwillekeurige-broek-vol-zaad jaar oud.

Bovenlip-scheren-in-de-hoop-dat-er-stoppels-op-komen jaar oud. Clichématig als ik hier nog iets ga schrijven over omzeild-kinderslot-in-de-browser-van-de-huiscomputer jaar oud.

Zijn vrienden zijn al iets langer, hun lagere stemmen overstemmen. Afgestemd zijn ze wel: strakke zwarte spijkerbroek met kniescheur, shirt van G-Star Raw met ostentatief logo.

Het is hun eerste keer op Paaspop. Dat is geen sentimentele interpretatie van het tafereel – een van de langeren proostte net zijn cola ‘op onze eerste Paaspop’.

De jongens staan voor me in The Warehouse, het hardstylepodium dat lijkt gebouwd van duizenden pallets. Waar strandballen over de hoofden van het publiek gaan en waar het om onverklaarbare redenen en ongeacht het weer altijd een beetje regent binnen.

Hij steekt zijn vuist in de lucht, gebaart zó breed glimlachend dat ik volg

Ondanks zijn kop kleiner neemt de jongen het voortouw te midden van zijn vrienden. Op het moment dat de dj begint op te bouwen naar de climactische belofte die hardstyle elke twee minuten inlost, steekt hij zijn vuist in de lucht, port zijn vrienden en maant hen hetzelfde te doen. Hij kijkt me aan, gebaart zó breed glimlachend dat ik volg.

In eerste instantie wordt zijn beweging weggewuifd. Ze lachen om hem. Maar hij port nog eens, wijst naar een groep jongens van net-geslaagd-voor-de-havo-wat-nu jaar oud. Die hebben de vuisten wel degelijk omhoog. De kleinere jongens volgen.

Havo merkt de jongens op. Ergens halverwege de climax, door de stroboscoop heen, zijn zijn lippen te lezen: ‘Welkom, man’. De kleine jongen kijkt of zijn vrienden dat ook zagen, wil nog eens porren maar sluit dan zijn ogen en laat zich meevoeren door de muziek.

Zoals de geur van je vaders scheerschuim

Thuis komen in het vreemde. Zoals de geur van je vaders scheerschuim vertrouwd is, maar het mes over je eigen lip halen nieuw.

Een festival dat op zijn veelgesteldevragenpagina een speciaal kopje ‘eigen bankstel’ heeft (‘het is niet toegestaan een eigen bankstel mee te nemen naar de camping’), biedt een mooie omgeving voor zo’n gevoel.

Onder je eigen dak en op het Brabantse platteland komt uiterlijk vertoon maar matig uit de verf. Vooral tijdens de regenjaren waarin je gezamenlijk, dronken en in het stikdonker, de pendelbus terug naar Den Bosch uit de modder staat te duwen.

Of als je je auto, langs de iepen, dwars door de koeienstal en dan het gras op, hebt vastgereden in het weiland/parkeerterrein van Boer Anton, die een pet draagt met de tekst Boer Anton, en je bent overgeleverd aan zijn sleeptractor.

In de Thunderbolt staat iemands moeder op de bar te dansen in opgeknoopt Jack Daniels-shirt

Dit jaar is het warm. Het weiland solide, de pendelbus buiten nood. Comfort geeft ook thuis. Net als de festivalconstanten: in de Thunderbolt, waar coverbands spelen, staat iemands moeder op de bar te dansen in afgeknipte spijkershorts en opgeknoopt Jack Daniels-shirt.

In de Apollo vliegen mijn broers door de pit, waarna ze me beurs uit een hiphoptrance in de Roxy komen halen – in de Loco Royale begint immers zoiets met de naam ‘Kermis Classics’. In het Theater staat iemand te nippen van meegesmokkelde rode wijn uit een pak.

In The Warehouse vind je elk jaar splinternieuwe kringetjes vrienden, verschillende levels baard in de keel, te wachten op die climax, de rookmachines, de warme deken die ze vanaf nu elk jaar mogen omslaan.

De dj’s zijn klaar, de jongens niet

De dj’s zijn klaar, de jongens niet, hun moeders dan weer wel. De kleinere jongen wordt opgewacht aan de uitgang van de tent. Hij tikt zijn moeder op de schouder. Voor het verhaal zou het mooi zijn als zijn stem hier zou overslaan, maar dat gebeurt niet. Hij zegt: ‘Hey mam’.

Mam draait zich om, hij weet haar knuffel net te ontduiken. Zijn vrienden groeten hem, vuisten op vuisten, handen in handen, ze gaan ook hun ouders zoeken. De jongen kijkt hen na, de verlichte festivalbrug over, de hoek om.

Hij steekt een laatste keer zijn hand op om zeker te weten dat niemand nog terugzwaait, draait zich om, gaat een beetje op zijn tenen staan. Zijn neus maakt een deuk in haar wang als hij haar kust. ‘Hey mam.’

Meer van De Correspondent?

Op de kermis spelen volwassenen nog (en dat zouden meer mensen moeten doen) Elke maand gaat Joris Luyendijk in gesprek met een van onze correspondenten over zijn of haar journalistieke speurtocht. Vandaag neemt correspondent Vooroordelen Vera Mulder hem mee naar de kermis, en laat ze zien wat je mist als je de hele dag alleen maar achter je bureau zit. Luister onze podcast hier terug Festivals hebben de zomer overgenomen. En ons hele leven Welke ervaringen scheppen het moderne leven? Achthonderd festivals per jaar, bijvoorbeeld. Ooit was het festival een gelegenheid om aan het gewone leven te ontsnappen, nu is het een levensstijl. Heeft het daarmee aan kracht ingeboet? Lees het verhaal van Nina hier terug