De ideeën van Thierry Baudet bedreigen de Nederlandse identiteit

Meestal heb ik weinig behoefte om te reageren op de laatste provocatie van Thierry Baudet – juist omdat het hem daarom is begonnen: aandacht, aandacht, aandacht.

Maar na het nieuws van vandaag, dat Baudet ook werkende vrouwen, abortus en euthanasie ter discussie stelt, is het belangrijk om iets simpels vast te stellen.

De ideeën van Baudet vormen een bedreiging voor de Nederlandse identiteit – precies de identiteit die hij zegt te verdedigen.

Van oudsher is Nederland een land van vrijheid en pragmatisme, tolerantie en polderen. Een land van ‘Moet kunnen’, zoals de historicus Herman Pleij het zo treffend omschrijft. Een land dat een gidsland voor de rest van de wereld is geweest, en als eerste softdrugs gedoogde, het homohuwelijk invoerde, en (onder strenge voorwaarden) euthanasie legaliseerde.

Baudet wil deze vaderlandse cultuur de nek omdraaien. In het tijdschrift American Affairs stelt hij euthanasie en abortus ter discussie. Hij vindt het ook een slechte zaak dat we tot de wereldtop behoren qua vrouwelijke arbeidsparticipatie, en stelt dat vrouwen beter thuis kunnen blijven met de kinderen.

Baudet importeert zijn bizarre ideeën veelal uit het buitenland, bijvoorbeeld via de Franse antisemiet Jean-Marie Le Pen of – recent nog op Twitter – via Oostenrijkste neonazi’s. Baudet is bovendien een theatrale narcist in een land waar ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ een van de populairste uitdrukkingen is.

In de afgelopen maanden heb ik me verdiept in het Nederland van vlak na de Watersnoodramp van 1953. Dat was een land dat eensgezind streed tegen het water. Een land dat de Deltawerken tot stand bracht. Tot op de dag van vandaag komen experts uit de hele wereld dit moderne wereldwonder bewonderen.

Wat mij fascineert aan de Deltawerken, is niet alleen hoe grandioos en ambitieus ze zijn, maar vooral hoe Hollands bescheiden ze zijn gepresenteerd. De historicus Willem van der Ham merkt op dat er eenvoudige gebouwen staan naast het monumentale sluizencomplex van de Haringvlietdam met zijn 34 gigantische schuiven en de Oosterscheldekering met zijn 65 pijlers.

Baudet zou die gebouwen hebben volgehangen met Renaissance-achtige tierelantijnen, maar in werkelijkheid zijn het slechts hoekige bedieningsgebouwen van grauw beton. Baudet zou er pathetische Latijnse spreuken op hebben gekalkt, en er dramatische namen aan hebben gegeven, maar tot op de dag van vandaag spreken we gewoon van de ‘Oosterscheldekering’ of de ‘Haringvlietdam’.

Nederland op zijn best? Dat is een land van pragmatici en binnenvetters, van mopperkonten en doorzetters. De achterhaalde ideeën en narcistische aandachttrekkerij van Baudet zijn on-Nederlands. Als er iemand een inburgeringscursus kan gebruiken, is hij het wel.

Lees ook: