Mijn lief en ik zitten vaak langer dan er legaal uitziet in een stilstaande auto.

Dan zijn we aangekomen op plaats van bestemming, maar nog niet zover uitgekletst dat we kunnen gaan doen waar we voor kwamen. Daarbij: er is iets aan het filmscherm genaamd autoruit dat arriveren bijna een domper maakt.

Onze plaatsen van bestemming laten zich meer dan eens bepalen door de aanwezigheid van obscure lokale cultuur.

Zoals de Dat is een standbeeld van een orka op Urk. Mogelijk gemaakt door de Stichting Orka op Urk.

Er zijn de tl-verlichte truckerscafe’s en de clandestiene vuurwerkschuurtjes. Er zijn de meertjes waar we misschien beter niet hadden gezwommen. Er is de anale driehoek, net over de grens: Reet-Aartselaar-Kontich.

Er is een droge waterval in Luxemburg naast een hotel met een maquette van die waterval. Er is wat een gemetselde erectie op een rotonde is. Er is Hoogeveen, waar in een verder volledig verlaten winkelcentrum een man dissonant tuba zit te spelen. Er is de koffietent met Kevin Spacey-behang van Gordon in Blaricum. Op weg daarheen denken we Willibrord Frequin een hoge verkeersdrempel te zien nemen in een klein rood autootje.

Vorig weekend was er American Steakhouse Silverado op een industrieterrein in Meppel. Waar de serveerster met een glorieuze glimlach een schaal appelmoes en knoflooksaus voor ons neerzette en zei: ‘En hier nog uw salades.’

De volgende rit moest langer

Meppel was een eind vanaf onze woonplaats Den Bosch, toch brachten we nog geruime tijd door op de parkeerplaats. De volgende rit moest langer. Friesland dan.

We boeken er een bed and breakfast. De enige andere gasten zijn vandaag veertig jaar getrouwd. Hij neemt per app felicitaties in ontvangst en leest ze voor. Zij speelt candy crush met het geluid aan.

De b&b, een landhuis, wordt omringd door onberispelijk gazon. We brengen de dag kruiswoordpuzzelend (nou en) door in de statige eetzaal binnen. Geen tl-verlichting hier, maar krullende kandelaars. Er ligt een glimmende houten vloer waar boenwas vanaf dampt. Er staat een vleugel. Ze hebben er van die kleine, gebloemde schemerlampjes die je recht in het stopcontact steekt, zodat het nooit pikkedonker is. En er staat een glanzende notenhouten kaaswagen met gouden wieltjes, een marmeren plaat en een glazen stolp.

Bij het inchecken stond de eigenaresse van de b&b achter de receptie. Na haar aanvankelijke ‘goedemiddag’ zei ze: ‘of gewoon goeie-’s-middags hè, daar ben jij volgens mij meer van.’ Ze wees naar mijn trainingsjack. Ik stak een duim op. Ze zei: ‘Je moet een beetje weten tegen wie je zoiets kan zeggen hè, ik zie altijd wel hoe de mensen zijn.’

‘Je moet een beetje weten tegen wie je zoiets kan zeggen hè, ik zie altijd wel hoe de mensen zijn’

Tegen zevenen komen een paar andere gasten de eetzaal binnen. Een jarige opa in tweed met zijn kleinkinderen, een verdwaald wandelkoppel, het veertigjarige bruidspaar, dat was gaan douchen. Hij is dronken, zij trekt zo’n schemerlampje uit het stopcontact om haar telefoon op te kunnen laden.

Ik zie het gebeuren maar geloof het niet echt

De eigenaresse bedient. Ze brengt ons de kaart. We vragen of we het kaasplankje als voorgerecht mogen. Brie, roodkorstkaas, blauwaderkaas, oude brokkelkaas, kletzenbrood, vijgenjam. Ze kijkt achter zich, naar het kaaswagentje, dan weer naar ons. Ze scant mijn vriend, zijn sneakers, zijn kale kop. Ik zie het gebeuren maar geloof het niet echt – zulke directe oordelen voltrekken zich vaker in je hoofd dan in werkelijkheid.

Ze komt op haar hurken naast de tafel zitten. ‘Zeker?’ Reageert ze nou zo omdat ze ons culinaire barbaren vindt, die een nagerecht vooraf willen? Nee, iets anders baart haar zorgen. ‘Dat zijn gekke kazen hoor. Ik heb iets dat jullie lekkerder vinden. Zal ik dat brengen?’

We stemmen in.

Ze komt terug met vijf stukjes jonge kaas en salami met prikkers erin. Dit is niet het kaasplankje van de kaart. Dit is het ‘jij-ook-gefeliciteerd-met-Hans-arrangement.’ Mijn lief herinnert zich warm zijn dagen als competitiedarter. Blokjes kaas bij café de Knuistboom in Oisterwijk, waar de rook zo dicht was dat je het bord niet kon zien.

Dan rijst de verwarring. Waarom bracht ze ons niet wat we in eerste instantie wilden hebben? We eten de kaas op. Ze brengt ons het hoofdgerecht dat we bestelden. ‘Dit is een open lasagne. Normaal gesproken is lasagne opgebouwd in lagen. Deze lasagne heeft geen lagen.’

‘Dit is een open lasagne. Deze lasagne heeft geen lagen’

Dan staat ze aan de tafel naast ons, waar de jarige opa per abuis bieslook op zijn asperges heeft gekregen. En hij lust geen ui, had hij gezegd toen ze informeerde naar allergieën. ‘Mijn excuses voor het ongemak’, zegt de eigenaresse. ‘Onze keukenstagiair heeft er niet bij stilgestaan dat bieslook lid is van de uifamilie.’

Schuin tegenover ons bestelt de wandelvrouw haar nagerecht. ‘Ik heb expres niet te veel gegeten omdat ik die kaaswagen zag staan.’ De eigenaresse gaat meteen haar kaashandschoen halen.

Ja, alle soorten, ook schimmel

Als het tijd is voor ons toetje wagen we nog een poging onze klasse te ontstijgen: we bestellen hetzelfde als de wandelvrouw. De eigenaresse lacht. Ik herhaal de bestelling. Nu pas pakt ze haar notitieblok en pen. Dan neemt ze mij op, vóór de bestelling. ‘En jullie lusten álle soorten? Ook stinkende? Schimmel?’

De gekke kazen smaken geweldig, ze brengt ons stiekem nog een portie. Dan ruimt ze af. ‘Blij dat alles naar wens was. En een goeie-‘s-avonds nog hè?’

Meer lezen?

Iemand die ik niet ken op Paaspop: Hey Mam Al vijf jaar schrijf ik over ontmoetingen met iemand die ik niet ken. Want de wereld om ons heen – en hoe we die beleven – wordt niet alleen gevormd door vrienden en familie, maar juist ook door de miljarden mensen die we nog nooit hebben ontmoet. Vandaag: een ontmoeting op Paaspop, met thuis. Lees het verhaal van Vera hier terug Iemand die ik niet ken: Neurie Al vijf jaar schrijf ik over ontmoetingen met iemand die ik niet ken. Want de wereld om ons heen – en hoe we die beleven – wordt niet alleen gevormd door vrienden en familie, maar ook door de miljarden mensen die we nog nooit hebben ontmoet. Vandaag: een ontmoeting met het verleden, ingegeven door een neuriënde wc-ganger. Lees het verhaal van Vera hier terug