Beste,

Sociale wetenschappers krijgen er maar geen genoeg van zich het hoofd te breken over het verband tussen Vaak komt uit hun onderzoek naar voren dat het krijgen van kinderen niet per se gelukkiger maakt dan een kinderloos bestaan, en soms zelfs tijdelijk ongelukkiger.

Het ligt er in dat soort studies maar net aan wanneer je aan ouders vraagt hoe gelukkig ze zijn. Zo toonde een studie onder Duitsers en Britten aan dat ouders rondom de geboorte van hun eerste kind juist extra gelukkig waren. Die piek was wel tijdelijk: na verloop van tijd waren ouders weer terug op het niveau

De komst van een tweede kind, zo bleek uit datzelfde onderzoek, veroorzaakte wederom een gelukspiek – maar die was wel veel minder intens. Ouders waren ongeveer half zo gelukkig rond de geboorte van hun tweede kind als ze rond de geboorte van hun eerste waren geweest. En een derde kind bracht überhaupt geen extra geluksdosis meer teweeg.

Misschien komt dit doordat ouders bij de komst van een tweede of derde kind minder onbevangen zijn dan bij de komst van een eerste. Ze hebben doorgaans meer zorgen – over geld bijvoorbeeld, of over de kinderen die ze al hebben. Dat dempt de euforie.

Maar hoofdonderzoeker Mikko Myrskylä opperde nog een andere verklaring. Misschien, zei hij in een persbericht van de universiteit, had die krimpende gelukspiek wel te maken met het feit dat ‘de ervaring van het ouderschap’ steeds een beetje

Oftewel: herhaling haalt de glans eraf.

Maar wat als herhaling juist voor glans zorgt?

Dat zinnetje zit nu al ruim een jaar in mijn hoofd. Ik begrijp heel goed waar de uitleg vandaan komt: de eerste keer dat je iets doet, ziet of meemaakt is vaak indrukwekkender, bijzonderder en meer overrompelend dan de tweede, twintigste of honderdste keer.

Juist daarom – omdat eerste keren zo bijzonder zijn – vieren we het nieuwe, en moedigen we onszelf en elkaar aan om onze grenzen te verleggen, op avontuur te gaan en nieuwe ervaringen op te doen.

Niets mis mee, maar tegelijkertijd is het natuurlijk zo dat we het grootste deel van de tijd dingen opnieuw doen. Vernieuwing is de uitzondering; herhaling is de norm. Alleen staan we daar veel minder bij stil.

Over wat we over het hoofd zien wanneer we herhaling over het hoofd zien, en over de glans die juist herhaling met zich meebrengt, schreef ik afgelopen weekend

De kracht van herhaling, herhaling, herhaling Vernieuwing is het mantra van deze tijd. Het tegenovergestelde daarvan, herhaling, geldt als stilstand. Maar juist door dingen twee, drie of misschien wel dertig keer te doen, ontstaat ruimte voor reflectie en vernieuwing. En daarin schuilt een onverwachte vreugde. Je kan het essay hier lezen (of beluisteren)

Eindeloos variëren op het saaie

Toevallig portretteerde Trouw datzelfde weekend Klaas Gubbels, de kunstenaar die al decennia louter koffiekannen en tafels schildert. ‘Eindeloos variëren op het saaie verveelt nooit’, zegt de schilder

Dat geldt denk ik ook voor de kijker: ik ben zijn werk al heel vaak tegengekomen, in musea maar ook aan de woonkamermuren van vrienden, of op ansichtkaarten in de brievenbus. En juist de herkenning, van steeds dezelfde huiselijke symbolen, dezelfde kenmerkende stijl, is prettig en verrijkend.

Deze zomer worden er vijf exposities aan Gubbels’ werk gewijd – ik denk dat ik in elk geval één ervan twee keer ga bezoeken.

De tweede, de podcast komt eraan

Over eindeloos variëren op het saaie, of beter, op het overbekende gesproken: begin maart plaatste ik samen met radiomaker Jair Stein een

We waren op zoek naar persoonlijke, bijzondere verhalen over de meest normale en tegelijk de meest diverse samenleefvorm die er is – namelijk, het gezin. Wat betekent het om onderdeel uit te maken van zo’n gezin, als ouder en als kind? Hoe vormt het je, hoe kwetst het je, hoe verrijkt het je?

De reacties stroomden binnen, en dit voorjaar gingen we bij een aantal van jullie op bezoek om opnames te maken voor de nieuwste podcastreeks van De Correspondent: De tweede – Op zoek naar het standaardgezin. We verzamelden verhalen van vreemden en bekenden, van Correspondentlezers en onszelf. En we sloegen de wetenschap erop na, want ook die heeft de afgelopen decennia veel geleerd over het gezin.

Op 26 juni delen we de eerste aflevering, over de manier waarop ogenschijnlijk persoonlijke keuzes worden gestuurd door de wereld om ons heen – en over waarom mensen kinderen krijgen, vaak ondanks alles.

De trailer is nu al te beluisteren, en als je je abonneert hoef je deze zomer geen aflevering te missen. Je vindt ons in de op of in je favoriete podcast-app.

Tot gauw,

Lynn.

Wil je volgen wat ik zoal lees en schrijf? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief Op De Correspondent verdiep ik me in moderne sleutelwoorden en schrijf ik over alledaagse cultuur. Wil je per mail op de hoogte blijven van nieuwe stukken in de maak en wat ik zoal voor moois tegenkom op De Correspondent en daarbuiten? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief! Inschrijven doe je hier