Een extra lange nieuwsbrief deze keer, met links naar verhalen op De Correspondent en nieuws over de wereldwijde opwarming en het klimaatbeleid in Nederland, Europa and beyond.

1. De staat van het klimaat

Verzengende zomerhitte is in Europa In Frankrijk, Duitsland en Polen zijn warmterecords gebroken: niet eerder werd het En het is ‘pas’ juni.

Maar de warmte die nu over het oude continent zweeft, is nog niets vergeleken met de die grote delen van India de afgelopen maand hebben meegemaakt. Op 1 juni werd het in de noordelijke stad Churu, waar de straten werden natgehouden zodat ze niet

In de hoofdstad Delhi werd het 48 graden – een

In een aantal gebieden kregen mensen het advies na elf uur ‘s ochtends de deur niet meer uit te gaan. Er werden honderden mensen ziek van de hitte, en er stierven zeker waaronder 4 ouderen in een te warmte treincoupé.

Angsten over waterschaarste werden bewaarheid: miljoenen boeren kwamen water tekort voor hun gewassen en hun vee. en de zesde stad van het land, Chennai, viel zo goed als

De waterschaarste leidde vervolgens tot Pijnlijk voorspelbaar. Een nieuw VN-rapport waarschuwde precies om deze reden dat de wereldwijde opwarming zal leiden tot waarbij de rijksten zich weren tegen de gevolgen van de hitte, terwijl de armsten

Ondertussen was het in het noorden van Groenland begin deze maand De gevolgen van de warmte werden scherp gevat in een foto van sledehonden die door een laag water op het ijs rennen:

Foto: Steffen M. Olsen (via Twitter)

De smelt van het ijs op Groenland gaat nu net als in 2002, 2007 en 2012

Ook elders op aarde is de trend overduidelijk. In januari lag er bijna een kwart minder zee-ijs op de Zuidpool dan normaal in die maand. De maand erna beleefde Europa de vijf-na-warmste februari ooit gemeten – onder meer in Groot-Brittannië en Frankrijk werd het meer dan 20 graden Celsius. In maart vestigde Australië een nieuw hitterecord. April 2019 was mondiaal de een-na-warmste april sinds de metingen in 1880 begonnen.

Het is helaas allemaal precies wat je kunt verwachten op een aarde die opwarmt door onze uitstoot van broeikasgassen. Samen met de ontwerpers van De Correspondent maakte ik een infographic waarmee je in één oogopslag ziet

2. Het antwoord van de politiek

Terwijl de opwarming zijn tol eist, staat het onderwerp nu eindelijk hoog op de agenda van beleidsmakers. Er worden grote toezeggingen en verre beloftes gedaan met enorme implicaties.

Zo gaat een dezer dagen een wet aannemen die de elektriciteitsvoorziening in de Amerikaanse staat tegen 2040 volledig duurzaam moet maken. In 2050 wil de staat volledig klimaatneutraal zijn. Eerder tekende voor vergelijkbaar beleid.

De energievoorziening in het Verenigd Koninkrijk is de afgelopen jaren al en het land commiteerde zich deze week bij wet aan ‘netto nul emissies’ in

De nieuwe regering in maakt van klimaatbeleid de hoogste prioriteit en wil dat het land in 2030 al 70 procent (!) minder uitstoot dan in 1990. ging eerder deze maand zelfs nog een stap verder en stelde zich ten doel in 2035 al helemaal klimaatneutraal te zijn.

(Op Climate Home News kun je een vinden van de landen die zich hebben gecommiteerd aan netto nul uitstoot.)

Ondanks de mooie doelstellingen voor de komende decennia, zijn er in het heden nog talrijke signalen die precies de andere kant op wijzen. Zo verleende een vergunning voor een gigantische nieuwe steenkolenmijn, in weerwil van felle kritiek van klimaatactivisten en lokale gemeenschappen.

In Europa werd geen overeenstemming bereikt over nieuwe klimaatdoelen voor 2050:

Deze week werd bovendien bekend dat de twintig rijkste landen, de G20, hun subsidies voor kolencentrales de afgelopen drie jaar hebben

Het is maar één uiting van de dubbelhartigheid die de klimaatwerkelijkheid al langer tekent: mooie toezeggingen voor de (middel)lange termijn, en onverminderd business as usual op de korte termijn.

Nederland heeft deze dubbelhartigheid de afgelopen jaren geperfectioneerd.

Schone lucht is heel belangrijk, maar Schiphol ook, en dus wordt de zoals een onderzoek van Follow the Money deze week liet zien.

Biodiversiteit is heel belangrijk, maar de veehouderij is dat ook, en dus kregen boeren die willen uitbreiden tot voor kort een vrijstelling voor hun schadelijke stikstofuitstoot. Mits ze later compensatiemaatregelen zouden treffen. Collega Riffy Bol schreef een

‘Straks minder mest, maar nu eerst meer mest’, zo vatte correspondent Politiek Marc Chavannes het samen. De Raad van State haalde een streep door het tweesporenbeleid dat volgens Chavannes ‘symbool staat voor onze politieke cultuur:

Na het vonnis in de klimaatzaak van Urgenda, is het de tweede keer dat een hoge rechter het matige milieubeleid van de Nederlandse regering afwijst.

Deze vrijdag, vier jaar na het vonnis in die zaak, presenteert het kabinet dan eindelijk maatregelen om de CO2-uitstoot sneller terug te brengen om aan het Urgenda-vonnis te voldoen.

Het Klimaatakkoord is als ik dit schrijf nog niet gepresenteerd, maar het kabinet heeft allerlei losse maatregelen laten lekken. We gaan de gaat omhoog, en er komt meer geld om varkensboeren uit te kopen die willen stoppen, zodat de

Of alle maatregelen genoeg zullen zijn om de klimaatdoelen te halen kan ik nog niet beoordelen – de kranten zullen dit weekend ongetwijfeld goede analyses publiceren.

Het debat gaat onverminderd verder: over de aanleg van en Urgenda presenteerde maandag een met concrete maatregelen die vlot genomen kunnen worden om de uitstoot sneller terug te brengen.

Als je door je oogharen kijkt, krijg je bijna het gevoel dat dit land serieus bezig is de klimaatproblematiek aan te pakken. Maar afgelopen woensdag was er in de Tweede Kamer

3. Verder op De Correspondent

Logische conclusie na bovenstaande: er is méér nodig. Naast kennis – over de klimaatcrisis en de politieke reactie daarop – is directe actie nodig. Een inzicht dat bij velen is aangekomen.

Bijvoorbeeld bij de honderden activisten die afgelopen weekend een bruinkoolmijn in Duitsland bezetten. Vice publiceerde er een over; de politie maakte uiteindelijk een Onder meer met

De afgelopen drie weken heb ik op De Correspondent drie handreikingen gepubliceerd voor wie zelf een zinvolle bijdrage wil leveren, maar niet direct geneigd is naar een Duitse bruinkoolmijn af te reizen. De artikelen gingen over gedragsverandering: en

Illustratie: Luka van Diepen (redactioneel vormgever bij De Correspondent)

Over zulke gedragsverandering wordt soms laatdunkend gedaan, alsof kleine beetjes niet helpen (of zelfs zijn). Ik probeer in de drie artikelen te laten zien dat individuele acties altijd collectieve gevolgen hebben.

Iedere duurzame keuze is een signaal, dat weer kan leiden tot poli­tieke verandering. Het wordt voor de overheid bijvoorbeeld makkelij­ker om een vliegbelasting in te voeren als steeds meer burgers bereid blijken om hun reisgedrag in lijn te brengen met de ernst van de klimaatopwarming.

Klimaatactie is niet of-of, maar en-en: alles tegelijk.

Het is niet óf minder vlees eten óf op een ‘groene’ partij stemmen óf protesteren tegen de steenkoolindustrie – dat is allemáál nodig.

Alleen gedragsverandering is bij lange na niet genoeg, maar het is wel een belangrijke stap. Bovendien sluiten persoonlijke en politieke actie elkaar niet uit.

Afijn, lees de stukken over en en oordeel zelf. VPRO Tegenlicht selecteerde videoportretten die aansluiten bij iedere handreiking – erg leuk om

Dat was ‘m! Deze keer even geen updates over m’n boek, want daar ging het in de vorige nieuwsbrieven al over.

Wel een verzoek: heb je gelezen en staat het nu in de kast? Geef het door!

Ik ga nu op vakantie en ben (pas) in augustus weer terug. Tot dan!

Jelmer