Zo zullen Dijsselbloem & Co. de geschiedenis ingaan

Het zijn van die dagen dat je je afvraagt wat historici later zullen schrijven.

Wat zullen ze zeggen over de politici die jarenlang beweerden dat we de Grieken hebben ‘gered,’ terwijl 90 procent van het ‘reddingsgeld’ is doorgesluisd naar voornamelijk Noord-Europese banken?

Wat zullen ze schrijven over de journalisten die het hadden over de ‘luie Griek,’ terwijl Griekenland in werkelijkheid de langste werkweek van Europa heeft?

Wat zullen ze beweren over Noord-Europa, dat zelf al jaren zijn lonen matigt, veel te weinig importeert en nu Zuid-Europa verwijt dat het zo weinig exporteert?

Wat zullen ze vinden van Duitsland, dat na de Tweede Wereldoorlog profiteerde van de grootste kwijtschelding in de geschiedenis, maar nu koste wat kost zijn centen terug wil?

Wat zal hun oordeel zijn over de Nederlandse fiscalisten, die op grote schaal de belastingontwijking van rijke Grieken faciliteren?

Wat zullen ze opmerken over het IMF, dat nog altijd door wil gaan met het bezuinigingsprogramma dat nu zelfs door de eigen onderzoekers is gekraakt?

Wat zullen ze schrijven over Nout Wellink, de vorige baas van De Nederlandsche Bank, die beweerde dat al het ‘reddingsgeld’ terug zou komen, met rente nog wel?

Wat zullen ze schrijven over Jean-Claude Trichet, de voormalige president van de Europese Centrale Bank, die in 2010 nog beweerde dat het ‘een fout is te geloven dat bezuinigingen een gevaar zijn voor de groei en werkgelegenheid?’

Wat zullen ze schrijven over de ‘sociaal-democraat’ Jeroen Dijsselbloem, die de deurwaarder van Europa is geworden en naar eigen zeggen geen politieke kleur meer heeft?

Wat zullen ze schrijven over Jean-Claude Juncker, die als voorzitter van de Europese Commissie klaagt over hoe weinig de Griekse belastingdienst doet tegen belastingontduiking, terwijl hij er als premier van Luxemburg alles aan deed om het eigen belastingparadijs – waar talloze rijke Grieken gebruik van maken – in stand te houden?

Wat zullen ze schrijven over Wolfgang Schäuble, de Duitse minister van Financiën, die stelde dat ‘verkiezingen niets veranderen’ toen Syriza een verpletterende overwinning boekte?

Wat zullen ze concluderen over de Noord-Europese leiders die, iedere keer als een Griekse premier een referendum aankondigt, moord en brand schreeuwen?

Het zijn van die dagen dat je je afvraagt hoe historici zullen oordelen over al die ‘redelijke’ politici en journalisten die de voorstellen tot kwijtschelding, hogere belastingen op de allerrijksten en meer democratie wegzetten als ‘onredelijk’ en ‘radicaal.’

Wat zullen ze zeggen over de ‘democraten’ die bij monde van Wouter Koolmees (D66) een Grieks referendum een ‘panieksprong’ vinden?

Wat zullen ze schrijven over de ‘sociaal-democraten’ die bij monde van Henk Nijboer (PvdA) het Griekse verzet tegen nog meer bezuinigingen ‘onverantwoord’ noemen?

Wat zullen ze concluderen over de ‘liberalen’ die bij monde van Mark Harbers (VVD) het ‘schandalig’ vinden hoeveel tijd er is ‘verspild om hervormingen door te voeren’ - terwijl er geen land is dat zo gruwelijk heeft ‘hervormd’ als Griekenland, met een explosie aan daklozen, zelfmoorden en kindersterftes tot gevolg?

Wat zullen ze schrijven over de economen en andere ‘experts’ die zich nu liever ergeren aan de ‘flamboyante’ minister Yanis Varoufakis en de onervaren persvoorlichters van zijn partij Syriza, dan dat ze zich zorgen maken over de helft van de Griekse jongeren die werkloos aan de kant staan, de 40 procent van de Griekse kinderen die onder de armoedegrens leven en de honderden, misschien wel duizenden Grieken die doodgaan omdat ze geen toegang meer hebben tot basale medische zorg?

Het zijn van die dagen dat je je afvraagt hoe het toch mogelijk is dat de euro - die onze democratie had moeten versterken, de band tussen de Europese landen had moeten verstevigen en de welvaart van heel Europa had moeten vergroten - is ontaard in een technocratisch, polariserend en verarmend gedrocht.

Niemand weet hoe het nu verder moet. Maar één ding weet ik vrij zeker: het oordeel van historici over deze generatie van politici, technocraten en ‘experts’ zal vernietigend zijn.