Hoe maak je het publiek enthousiast voor ontwikkelingsdoelen?

In 2000 was het antwoord op die vraag een fluitje van een cent: de lijst van acht doelen voor een betere wereld paste prima op een flyer. Bovendien bleef de naam hangen: The Millennium Development Goals, de Millenniumdoelen.

Catchy.

Maar nu is het 2015 en hebben de Verenigde Naties een nieuwe lijst doelen aangenomen. Zeventien stuks (dat wordt een behoorlijk klein letterttype op die flyer), met een tongbrekende, slaapverwekkende naam: de Sustainable Development Goals, de Duurzame Ontwikkelingsdoelen.

Ik hoor je al afhaken.

Op Twitter werden de doelen tot voorkort aangeduid als afkorting, #SDGs. Maar wie bereik je daarmee? Welke gewone burger gaat zich inzetten voor een afkorting die hij niet snapt, waar ook nog eens een enorme waslijst doelen achter schuilt?

Campagnegroepen zijn daarom met een nieuwe naam voor de doelen gekomen: de global goals. Werelddoelen. #GlobalGoals.

Bekt lekker. Bono en Beyoncé doen meteen mee.

Maar bij de Verenigde Naties was niet iedereen even blij met de naamsrevolutie. ‘Hoe moet dat nou, als al onze documenten spreken van de SDGs? We kunnen moeilijk alle documenten gaan aanpassen?!’ riep de wereldbureaucratie, in paniek.

De concensus is: naar buiten heten de nieuwe doelen de ‘Global Goals’. Binnen de Verenigde Naties blijft men spreken van de ‘SDGs.’

Iedereen blij.

Maar ik vraag me af hoe die dubbele naam gaat uitpakken. Het zou zomaar kunnen zorgen voor nóg meer afstand tussen de VN-rapportenfabriek en de wereldburgers die de VN vertegenwoordigt.