🍃🌳🌿 De Correspondent gaat een groene droom najagen 🍃🌳🌿
Ik luister de laatste tijd veel naar Randy Newman. In Political Science (1972) vertolkt de zanger het sentiment van verongelijkt Amerika. ‘No one likes us,’ zingt hij. ‘Even our old friends put us down / Let’s drop the big one and see what happens.’
De big one is natuurlijk de atoombom. Newman stelt voor ’m te laten vallen, want ‘they all hate us anyhow.’ Hij zingt: ‘Boom goes London / And boom Paris / More room for you / And more room for me.’
Dit was precies wat Donald Trump uitstraalde afgelopen donderdag, toen hij bekendmaakte dat Amerika zich terugtrekt uit het klimaatakkoord van Parijs. Zoek het allemaal maar uit met je praatjes over ‘klimaat’ en ‘internationale samenwerking.’ Kijk mij, eenzame atoom, ik doe waar ik zin in heb. En dat deed hij.
Gelukkig reageerde de wereld eensgezind op Trumps armzalige besluit. Europa en China zeiden dat ze nauwer gingen samenwerken; Amerikaanse steden, staten en bedrijven beloofden Trumps koers te trotseren.
Ik schreef een column over de eenzaamheid van Trump op het wereldtoneel en ik schreef een aanbeveling van het milieumanifest van Trumps spiegelbeeld op datzelfde toneel: paus Franciscus. Die publiceerde twee jaar geleden een lezenswaardige en fundamentele kritiek op alles waar Trump voor staat.
China, India en de toekomst van steenkool
Een van de grootste misleidingen in Trumps veelbesproken toespraak was de suggestie dat India en China ‘meer kolencentrales mogen bouwen’ terwijl Amerika dat niet zou mogen. Onzin, maar het leek me wel een goeie aanleiding om even in te zoomen op die twee verketterde landen.
Hoe doen ze het werkelijk? En hoe staat het ervoor met steenkool? Het energiebeleid van China en India is belangrijk, omdat ze de eerste en derde uitstoter van de wereld zijn. (Amerika en Europa nemen positie twee en vier in.)
China annuleerde in januari de bouwplannen voor ruim honderd kolencentrales. Het land voert al enkele jaren een ‘oorlog’ tegen luchtvervuiling en is inmiddels over z’n kolenhoogtepunt heen: de afgelopen jaren daalde het verbruik. De Chinese overheid sluit nu vieze kolencentrales en laat waar nodig alleen nog relatief efficiënte kolenketels bouwen. Het investeert volop in duurzame energie.
India stond ooit bekend als koolgigant maar wordt nu snel een groene voorloper, schrijft The New York Times deze week. In plaats van steenkool probeert het land te voldoen aan z’n behoeftes met meer zonne-energie. Het wil ook proberen om vanaf 2030 alleen nog elektrische auto’s te verkopen.
Steenkool komt niet meer terug, weten de analisten van Bloomberg New Energy Finance (BNEF). Met vijftien grafieken laten ze zien waarom wind en zon het langzaamaan winnen van fossiele elektriciteitsbronnen. De olieproductie gaat binnenkort pieken omdat auto’s steeds zuiniger worden en de elektrische auto op het punt staat door te breken, voorspellen de modellen van Bloomberg.
Maar we zijn er nog lang niet. De opkomst van duurzame energie gaat niet zonder horten of stoten. Dat blijkt wel als je iets dieper in de cijfers duikt, bijvoorbeeld aan de hand van de voorzitter van BNEF, Michael Liebreich. In april gaf hij zijn jaarlijkse ‘state of the industry’-speech over duurzame energie in China, India, Europa en – vooral – de VS. Kijk naar zijn verhaal als je wil weten:
- Hoeveel wordt er in duurzame energie geïnvesteerd?
- Hoe snel zal de opkomst van batterijen en de elektrische auto gaan?
- Wat zijn de beste oplossingen om de wisselvalligheid van duurzame energiebronnen op te vangen?
Zijn toespraak staat bol van jargon – capacity markets, renewable penetration, demand-led flexibility markets – en is dus vooral voor de specialisten onder jullie. Maar als je je door het jargon heen worstelt, is het wel een veelomvattende update. De slides van zijn lezing kun je apart downloaden.
De Correspondent gaat een groene droom najagen
En dan nu de reden dat ik zo onhebbelijk veel groene emoji’s – 🍃🌳🌿 – in deze mail heb gezet: gisteren kondigden we aan dat De Correspondent volledig duurzaam gaat ondernemen. Dat willen we al heel lang, maar we gaan er nu echt werk van maken.
Vanaf nu doen we publiekelijk verslag van onze zoektocht naar de beste oplossingen om onze voetafdruk te verkleinen. Van onze successen en mislukkingen zullen we openlijk en eerlijk verslag doen. We zijn daarbij op zoek naar twee soorten hulp:
Ad-hocadvies: voor het vergroenen van concrete onderdelen van onze bedrijfsvoering zijn alle specifieke kennis en expertise welkom. Je kunt helpen door te reageren op onze concrete oproepen op De Correspondent.
Langetermijnadvies: om het hele proces zo slim mogelijk in te richten, willen we een adviescomité samenstellen. Ben jij een expert die gedurende het hele proces betrokken wil zijn? Laat het weten. We nodigen je dan af en toe uit om mee te praten (wij betalen de koffie, fair trade ;-)).
Maar de eerste stap is: inventariseren waar onze uitstoot en onze potentiële impact het grootste is. Kun je ons daarbij helpen, bijvoorbeeld omdat jij ervaring hebt met het berekenen van de voetafdruk van een organisatie? Laat het weten in de bijdragen of stuur me een mail.
Tot de volgende,
Jelmer
P.S. De afhankelijkheidsverklaring van Rebecca Solnit die ik in mijn vorige mail aankondigde, staat inmiddels online.