Hoe Big Agri een wetenschapper kapot probeert te maken Deze week heeft The New Yorker een ontluisterend verhaal over de ruzie tussen bioloog Tyrone Hayes en agribedrijf Syngenta. Aan het einde van de jaren negentig ontdekt Hayes dat een van de verdelgingsmiddelen van Syngenta mutaties veroorzaakt bij kikkers. Het chemische goedje heeft mogelijk ook effecten op de gezondheid van mensen. Hayes raakt verstrikt in een strijd met Syngenta. Door steeds meer mensen wordt Hayes gezien als een fantast die een paranoïde hetze voert tegen het bedrijf. Niets is minder waar. Hij wordt systematisch gedwarsboomd, waarbij Syngenta alle registers open trekt. Huiver bij dit horrorverhaal. (Dimitri Tokmetzis) A valuable reputation (8.200 woorden) Niet drugs en affaires, maar afzondering maken de schrijver The Atlantic laat om de zoveel tijd een auteur zijn meest geliefde passage uit de literatuur bespreken. Deze week is het de Deense schrijfster Dorthe Nors, die aan de hand van een regel van Ingmar Bergman (Bergman was naast filmmaker ook romanschrijver) een pleidooi houdt voor eenzaamheid bij het maken van kunst. Het zijn volgens Nors namelijk niet drugs, armoede en wilde affaires die een groot schrijver maken, maar discipline en afzondering. Je kunt je afvragen of dat niet een even romantisch beeld is, maar Nors zet aan tot denken waar ze het heeft over menselijkheid en wat er voor nodig is om die te confronteren. (Nina Polak) What Great Artists Need: Solitude (1.700 woorden) Lesgeven is nog niet zo makkelijk Gevonden! Morgan Spurlock: the ‘Inside Man’ on Education werd op 1 november uitgezonden door de VPRO en er werd in bijdragen op mijn stukken meermaals naar verwezen. De aflevering was lange tijd niet terug te vinden op internet, maar nu wel. De aflevering geeft een (gekleurd?) beeld van verschillende schoolsystemen wereldwijd, maar interessanter is dat Spurlock zich voor de welpen werpt: hij gaat zélf lesgeven. Absoluut de moeite waard om terug te kijken. (Johannes Visser) Morgan Spurlock: The ‘Inside Man’ on Education (42 minuten) Met kunstenaars koopwoningen verkopen ‘We zijn verlost van het juk van gedwongen dienstbaarheid (...) maar ook gevangen in het voortdurende ‘Nu’ van vriendendiensten, openstaande rekeningen, schijnsuccessen, tijdelijke wooncontracten, social media exposure, merkloze koffie en naderende deadlines.’ Veel bondiger zul je de situatie van jonge, stedelijke creatieven niet gauw samengevat zien. Veel treffender ook niet. In dit essay rekent architectuurhistoricus en journalist Roel Griffioen af met de mythe dat de creatieve klasse onze probleemwijken wel even de participatiemaatschappij zal aanzeggen. Hij laat zien hoe bijvoorbeeld het broedplaatsenbeleid vaak een middel is om de prijs van koopwoningen op te stuwen. ‘De regering heeft haar taken afgeknot tot straatlantaarns aansteken. Of kunnen kunstenaars dat ook goedkoper doen?’ (Karel Smouter) De creatieve klasse als vreemdelingenlegioen (3.300 woorden) Powerhouse Ariel Levy interviewt zichzelf (min of meer) In de meest recente aflevering van de Longform-podcast schittert journalist Ariel Levy van The New Yorker. Ze is scherp, nogal aanwezig en aanvankelijk een beetje intimiderend voor haar gesprekspartner. In de mooiste passage vertelt Levy over de miskraam die ze had toen ze op reis was in Mongolië. Ze schreef er een hartverscheurend artikel over dat de interviewer blijvend heeft ontroerd. Hij durft eigenlijk geen vragen meer te stellen, zodat Levy uiteindelijk min of meer zichzelf interviewt. Zonder sentimenteel te worden. Dan weet je: deze vrouw is een powerhouse. (Jelmer Mommers, De Energiegroep) In gesprek met Ariel Levy (52 minuten)