‘Kinderen jagen het leven na, zelfs als die jacht hun dood zou betekenen.’ Dat schrijft de Mexicaanse Valeria Luiselli in haar jongste boek over minderjarige migranten die zich na een lange slopende reis door Centraal-Amerika, zonder papieren melden bij de Amerikaans-Mexicaanse grens.

Vertel me het einde werd vorige week gepresenteerd, en ik interviewde Luiselli over de kinderen die, in toenemende aantallen, op de vlucht zijn voor het drugsgerelateerde geweld in hun eigen land. Onderweg lopen ze het risico ontvoerd of verkracht te worden, en niet iedereen zal de reis overleven.

Het verslag van ons gesprek, kan je hier teruglezen.

Valeria Luiselli in Amsterdam. Foto’s: Gilleam Trapenberg (voor De Correspondent)

Weinig opbeurende materie, was een reactie die ik een paar keer kreeg. Tja, vind ik ook. En Luiselli is niet de enige die over de helletocht naar Amerika schrijft.

Een lugubere industrie

Zo las ik twee jaar geleden in TheNew Yorker een verhaal van Sarah Stillman dat nog steeds af en toe door mijn hoofd spookt: het gaat over een lugubere industrie

En onze sociale media redacteur Riffy Bol tipte een aangrijpende reportage uit The Guardian van recenter datum, over de vrijwilligers die in de woestijn zoeken naar botten van migranten

Luiselli richt zich op dat wat zich afspeelt aan de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten, maar haar verhaal heeft tegelijkertijd ook betrekking op migratie- en vluchtelingenproblematiek wereldwijd. It’s a tale as old as time, ben ik bang: over privileges en pech, moedige kinderen en oplaaiend geweld, ouders met gebroken harten en beleidsmakers die dingen eerder erger dan beter maken.

In de bijdragen werd dan ook de tentoonstelling Before the Law aangeraden, die dit weekend nog in het Amsterdamse fotomuseum Foam te zien is. Daarin onderzoekt de jonge kunstenaar Robert Glas onder meer Dat beleid toont zeker overeenkomsten met het Amerikaanse systeem waar Luiselli zo helder over schrijft. Ik ben benieuwd.

Tot de volgende,

Lynn.