In kerken, bootjes en concertzalen, de Popronde is overal (en ik tip mijn drie favoriete acts)
Wat in 1994 begon in één stad, is uitgegroeid tot een reizend muziekfestival dat in twee maanden tijd ruim veertig steden aandoet. Het festivalterrein: boten, kapperszaken en boekwinkels. Mijn drie favoriete acts van deze Popronde.
De Popronde is in veel opzichten een bijzonder festival. Op de programmering staan rappers en rockbands, soulzangers en chansonniers. En het is maximaal toegankelijk: waar in Nederland je ook woont, de Popronde is nooit echt ver weg. En dan is ook nog eens alles gratis toegankelijk.
Het jaarlijkse festival trapte afgelopen donderdag af in Nijmegen, de stad waar het in 1994 begon. Vrijdag volgde Apeldoorn, zaterdag Gouda en zondag Roermond. Deze week volgen Delft, Leeuwarden, Heerlen en Almelo. Tussen nu en eind november reist het muziekfestival – in totaal 142 acts, ongeveer 35 per stad – kriskras door Nederland.
De Popronde is een showcase van jong talent, maar zeker geen talentenjacht. Dat zou publiek en performer dwingen dwingen zich steeds af te vragen of er een winnaar of verliezer op het podium staat. Hier draaien de shows om de muziek.
Een blik op de lijst van acts dit jaar wijst uit dat pop en hiphop ruim vertegenwoordigd zijn. Begrijpelijk, het zijn twee van de populairste genres van deze tijd. Maar de deelnemende rappers hebben niet bijzonder veel streams op YouTube (de meesten onder de 10.000). Dat valt op, want veel jonge rappers worden online groot als ze nog weinig podiumervaring hebben. Deze artiesten lijken het omgekeerde te doen.
Vandaag licht ik drie artiesten uit. Een rapper, een Nederlandstalige singer-songwriter en een Americana-act. Zo’n kort lijstje doet natuurlijk geen recht aan het volle spectrum aan talent bij dit festival, dit zijn simpelweg mijn favorieten.
Janna Lagerström
Om met de Nederlandstalige singer-songwriter te beginnen: deze Rotterdamse treedt op sinds 2011. Destijds viel ze al op door haar kwetsbare performance. Gitaar en zang, geen franje, geen maniertjes. Door de kunst van het weglaten komt Janna Lagerström oprecht over.
Volgende maand verschijnt haar EP Honing. Als het net uitgekomen lied Telefoon een goede indicatie is, gaat ze qua productie richting Eefje de Visser: subtiele, dromerige muziek die in dienst staat van de poëtische en melodische Nederlandstalige teksten. Dat zijn niet de minste voetsporen om in te volgen. Toch vind ik haar het sterkst wanneer ze solo op het podium staat.
Janna Lagerström speelt in nog minstens acht steden deze Popronde. Dat kunnen er meer worden, het staat locaties namelijk vrij om nog meer artiesten te programmeren.
Jay-Way
Hiphop houdt van Dragon Ball Z. De afgelopen jaren brengen allerlei rappers muziek uit die direct door de Japanse animatieserie is geïnspireerd.
Ook Jay-Way is door de serie beïnvloed. Hij verwijst naar de zoon van protagonist Goku met de songtitel Teen Gohan. En tijdens zijn door 3voor12 geprezen optreden bij Popronde Nijmegen verwijst hij naar de ‘saiyans’, het buitenaardse ras waar Goku van afstamt: ‘Zijn jullie klaar om Super Saiyan met me te gaan?’
Mumble rap is een serieus subgenre van hiphop geworden
In een tijd waar de grote Amerikaanse rappers als Lil Pump onverstaanbaar mompelen (mumble rap is een serieus subgenre van hiphop geworden) rapt deze jongeman uit Amsterdam in helder Engels.
En waar veel van zijn concurrenten rappen over geld of drugs, heeft Jay-Way wat te vertellen. Op Teen Gohan rapt hij op een relaxte beat over volwassen worden en over hoe hij tegen zijn moeders advies in zijn passie volgt. Het zal niet als een verrassing komen dat Gohan in Dragon Ball Z dezelfde worsteling doormaakt.
Jay-Way speelt nog zeker dertien keer tijdens de Popronde.
Dusty Stray
Dusty Stray is een americana-act rond de Texaan Jonathan Brown. Zijn debuutalbum Tales Of Misfortune And Woe dateert alweer uit 2009. Niet bepaald een nieuw talent dus. Maar ik ben blij dat hij meedoet.
Brown maakt folky composities met verhalende teksten waarin horror en humor op een eigenaardige manier samenvallen. Neem Blood Trail. Alles wat de luisteraar van dat nummer leert, is dat de ik-persoon iemand heeft aangevallen, dat zijn moeder naar buiten rent en ziet dat het een noodgeval is, en dat er een bloedspoor is.
Toch zie je Dusty Strays publiek vrolijk lachen. Klinkt gek. En daarom vind ik het knap.
Theatercollege: De bermudadriehoek van talent
Simon van TeutemSimon van Teutem laat zien hoe jongeren in het bankwezen, de zakelijke advocatuur en de consultancy verdwijnen – en hoe dat anders kan.
