Carrièreverhaal
Andreas Jonkers

Dit jaar is niet alleen het jubileumjaar van De Correspondent, Andreas viert dan ook zijn 10-jarig werkjubileum

In 2013 zag ik Rob Wijnberg met Jelle Brandt Corstius en Femke Halsema bij De Wereld Draait Door vertellen over de crowdfunding voor De Correspondent. Snel daarna heb ik een mail gestuurd om te vragen of ze nog een eindredacteur nodig hadden. Ik kreeg een bericht terug met de strekking dat ze er eigenlijk nog niet aan hadden gedacht, maar dat ze dat een heel goed idee vonden. We maakten de afspraak, ik redigeerde een tekst, waarna ik werd aangenomen met meteen een vast contract.

Waarom De Correspondent?

Ik kende Rob als columnist en ik vond hem altijd vreselijk goed. Wat me aansprak aan De Correspondent was de energie, het enthousiasme en de ambitie van het hele idee. En er zaten veel journalisten bij die ik heel erg bewonderde; Joris van Casteren, Dick Wittenberg, en kort na lancering Rutger Bregman, Lynn Berger, Maurits Martijn, echt de beste journalisten van Nederland hadden zich aangesloten.

Wat toen radicaal was: het uitgangspunt dat de journalistiek niet wordt gemaakt door onafhankelijke beschouwers, maar dat je op een of andere manier altijd onderdeel bent van het verhaal en dat je daar transparant over kunt zijn. Dat je zodoende je zoektocht kunt beschrijven naar antwoorden op de belangrijkste vragen van deze tijd.

Voor mij was het een droom dat ik over die verhalen mee mocht denken, als eindredacteur. In die tijd was ik 23 jaar, net afgestudeerd en was ik werkzaam bij een andere uitgeverij. In de laatste week van mijn proeftijd daar heb ik opgezegd omdat ik bij De Correspondent ging werken.

Wat hield je werk als eindredacteur in?

Mijn taak als eindredacteur was om ervoor te zorgen dat er iedere dag vijf stukken waren - én dat dit de beste stukken waren, verhalen die voldeden aan de ambities waarmee De Correspondent was gestart. Ik moest kortom de planning maken en alle stukken nakijken. Denk aan feedback schrappen, verduidelijking vragen, dingen checken, correcties doorvoeren en koppen en ledes bedenken. Ik beluisterde ook de podcasts en deed de eindredactie van de video's.

De eerste drie jaar heb ik heel veel uren gemaakt. Na een paar jaar kwam er een eindredacteur bij en ook een adjunct-hoofdredacteur. Voor die tijd deed ik dat allemaal min of meer en had ik de rol van chef, eindredacteur, en corrector. In de loop van de tijd werden we professioneler en werden de taken beter verdeeld.

Onze boeken gaan over grote maatschappelijke problemen, maar we durven ook de vraag te beantwoorden wat we daaraan kunnen doen. Die constructieve journalistiek, daar geloof ik heel erg in.

Van eindredacteur werd je hoofd redactie & pr bij De Correspondent Uitgevers.

Toen ik ging studeren wilde ik óf in de journalistiek werken óf bij een boekenuitgeverij. De journalistieke hbo-opleiding vond ik te oppervlakkig, dus toen ben ik Nederlands gaan studeren en heb ik een master redacteur/editor behaald. Na vijf jaar als eindredacteur gewerkt te hebben, kwam de kans om aan te sluiten bij de boekenuitgeverij van De Correspondent.

Zo kwamen twee grote interesses voor mij samen. Ik vind online journalistiek fantastisch, maar ik hou gewoon heel erg van papieren boeken. Boeken zijn de beste, meest gelaagde én rijkste manier om kennis over te dragen en mensen mee te nemen in een verhaal. Je kan boeken cadeau doen, aan iemand overhandigen, op je nachtkastje leggen. Ik koop zelf veel te veel boeken.

Hoe ontstond De Correspondent Uitgevers?

De uitgeverij is ontstaan toen Rutger Bregman een aantal grote stukken had geschreven en daar graag een boek van wilde maken. Toenmalig uitgever Ernst-Jan Pfauth zei: dan doen we dat toch zelf? Mijn collega Milou Klein Lankhorst heeft vervolgens de uitgeverij verder uit de grond gestampt en van die eerste boeken een succes gemaakt.

Ik was, na vijf jaar eindredacteurschap, de tweede medewerker van de uitgeverij en zag al snel dat er kansen lagen op pr-gebied, dus toen heb ik dat opgepakt. Ook de begeleiding van de auteur gedurende het proces van het maken van een boek kon wat aandacht gebruiken. Verder ging ik de planning van alle boeken doen, het begeleiden van het ontwerp van de boeken en de verkoop aan de boekhandels.

Kortom: van het eerste idee van het boek tot en met de media-aandacht ben ik betrokken. Ik wil dat onze auteurs een zo fijn mogelijke schrijfervaring hebben, dat ze het gevoel hebben dat ze gesteund worden en er alles uit kunnen halen. Dat doe ik gelukkig niet meer alleen met Milou, inmiddels zijn we met zijn zessen bij de uitgeverij De Correspondent.

Je werkt dus vanaf het begin bij De Correspondent, wat maakt je werk zo leuk?

Onze boeken gaan over grote maatschappelijke problemen, maar we durven ook de vraag te beantwoorden wat we daaraan kunnen doen. Die constructieve journalistiek, daar geloof ik heel erg in. Hoe kunnen we mensen handvatten geven om iets te veranderen in hun omgeving, in een bedrijf, bij de politiek of binnen een bepaalde instelling?

Dat proberen onze boeken te laten zien, en ik zie ook dat navolging krijgt. Naar aanleiding van het boek van Eva Rovers, Nu is het aan ons, wordt nu bij gemeenten, binnen provincies en op landelijk niveau nagedacht over hoe we burgerberaden over het klimaat kunnen organiseren. Ik krijg telefoontjes en mailtjes van ambtenaren of we ze hierbij kunnen helpen. Het boek krijgt kortom navolging, en dat is heel erg bijzonder.

Wie of wat inspireert jou?

Ik word niet door iets of iemand geïnspireerd, maar door het werk zelf. Ik wil alles leren en raak geïnspireerd door het proces. Zo ontwikkel ik mij, door zelf te doen en door te leren van andere mensen met wie ik direct contact heb. Bijvoorbeeld pers, boekhandelaren of auteurs. Het leren en blijven leren, dingen ontdekken - dat vind ik het leukste.

Waarom zou je mensen aanraden om bij De Correspondent te gaan werken?

De Correspondent is een club met veel leuke, slimme, enthousiaste mensen die zich continu ontwikkelen en willen laten zien hoe de wereld werkt. Sommige mensen doen dit op een zichtbare positie, bijvoorbeeld als correspondent, maar dit geldt ook voor de meer ondersteunende rollen zoals de mijne.

Om je vraag te beantwoorden: ik denk dat er nog genoeg andere interessante mensen rondlopen die kennis meenemen, die iets willen betekenen voor de samenleving, maar nu nog niet genoeg ruimte hebben daarvoor. Deze mensen zou ik aanraden om bij De Correspondent te komen werken.

De Correspondent is een club met veel leuke, slimme, enthousiaste mensen die zich continu ontwikkelen en willen laten zien hoe de wereld wereld werkt.

Wat wil je nog bereiken?

Wat ik nog wil bereiken, eigenlijk altijd, is het binnenhalen van grote namen op nieuwe onderwerpen. Maar ook nieuwe talenten een plek te geven. We werken met veel ervaren schrijvers, maar ik zou mensen uit een andere omgeving die barsten van het talent een plek willen geven. Dat zou een advocaat kunnen zijn die zich wil omscholen tot journalist, iemand uit de top van het bedrijfsleven, maar uiteraard ook studenten of afgestudeerden. Mensen met verschillende achtergronden, die uit heel andere hoeken komen en daardoor nieuwe kennis meenemen.

Na tien jaar ben ik nog steeds super trots dat ik hier mag werken en zoveel heb mogen leren. Van stille hardwerkende eindredacteur ben ik gegroeid tot iemand die boeken mag uitgeven die ik zelf het liefste lees. Voor mij komen de grootste belangstellingen samen. Bovendien heb ik heel veel vrijheid om nieuwe projecten op te zetten. Ik heb ook mazzel dat ik die ruimte krijg, maar ik denk dat iedereen dat bij ons ook zou kunnen realiseren en daarom is De Correspondent een fantastische plek om te werken!